Cameron dreigt Poetin

In een vlammend betoog in de Sunday Times reageert de Britse premier David Cameron zondag op de crisis in de relatie met Rusland en de ramp met vlucht MH17. In niet mis te verstane bewoordingen dreigt hij de relatie met het land radicaal te wijzigen als Poetin de steun aan de rebellen in Oekraïne niet onmiddellijk stopt. De redactie van Joop vertaalde de tekst en plaatst die hieronder.

Net als de verschrikkingen van Lockerbie in 1988, toen ik nog jong was, zullen de beelden van het uitgebrande Maleisische toestel, 298 slachtoffers en hun persoonlijke bezittingen verspreid over de graanvelden en dorpen rond Grabovo in oostelijk Oekraïne, me nooit loslaten.

Tien van onze burgers stierven, we rouwen dit weekeinde om hen. Ook 27 Australiërs, waaronder leden van een gezin dat eerder familieleden had verloren bij vlucht MH370, 42 Maleisiërs en 192 Nederlandse burgers kwamen om. Een enorme klap voor onze vrienden en bondgenoten. We staan schouder aan schouder met deze landen en met allen die door deze waanzin geraakt zijn.

Maar naast ons medeleven is er ook woede. Woede dat dit kon gebeuren; woede dat een conflict dat gestopt kon worden door Moskou is opgestookt door Moskou; woede dat sommigen in het Westen in plaats van een oplossing te zoeken voor de kwestie, gewoon hoopten dat die zou verdwijnen.

We moeten vaststellen wat er precies is gebeurd. Maar de toenemende bewijslast wijst op een duidelijke conclusie: dat vlucht MH17 uit de lucht is geschoten met een luchtdoelraket vanuit door de rebellen bezet gebied.

Als dat het geval is moeten we helder zijn over wat dat betekent: dit is een direct resultaat van de destabilisatie van een soevereine staat door Rusland, schending van zijn territoriale integriteit, schurkachtige milities steunen en ze trainen en bewapenen.

We moeten dit moment van woede omzetten in een moment van actie. Actie om degenen die deze misdaad gepleegd hebben op te sporen en voor de rechter te brengen. Maar dit gaat verder dan gerechtigheid. 

In Europa zouden we niet hoeven worden herinnerd aan de consequenties van wegkijken terwijl grote landen kleinere landen treiteren. We zouden niet hoeven worden herinnerd aan de gevolgen van het laten gelden van  het ‘recht van de sterkste’. We zouden niet herinnerd hoeven worden wat de lessen van de Europese geschiedenis zijn.

Maar toch moet het. Te lang is er bij teveel Europese landen onwil geweest om de gevolgen onder ogen te zien van wat zich afspeelt in Oost-Oekraïne. Woensdagavond aan tafel bij de Europese Raad zag ik die onwil opnieuw.

Sommige landen, met het Verenigd Koninkrijk voorop, hebben voortdurend aangedrongen op actie die de omvang van de dreiging op lange termijn weerspiegelt. Het zijn meestal de landen die het dichtst in de buurt liggen van Rusland en met de meest directe ervaring aangaande wat er op het spel staat. Voor hun eigen onafhankelijkheid en natievorming hebben ze een hoge prijs betaald. Ze vergeten dat nooit. Maar anderen lijken er meer op uit om dit probleem in te kapselen en beheersbaar te maken, in plaats van het te zien als een uitdaging die aangegaan en overwonnen moet worden.

Smaakvolle bewoordingen en keurige communiqués zijn geen vervanging voor echte actie. De wapens en strijders die over de grens tussen Rusland en oostelijk Oekraïne worden geloodst, de steun aan de milities, de halve waarheden, het gebral, de vertragingen. Het moet ophouden.

Sommige internationale crises zijn onoplosbaar. Deze niet. Als Vladimir Poetin zijn steun aan de strijders in oostelijk Oekraïne stopt en Oekraïense autoriteiten toestaat de orde te herstellen dan kan deze crisis ten einde worden gebracht. Natuurlijk moet er gepaste bescherming zijn voor de Russisch sprekende minderheden. Deze kwesties kunnen worden behandeld. Maar de alles overstijgende noodzaak is dat Rusland zijn steun aan de gewelddadige separatisten stopzet.

Als president Poetin zijn houding ten opzichte van Oekraïne niet wijzigt dan moeten Europa en het Westen hun houding ten opzichte van Rusland fundamenteel veranderen.

Dit gaat niet om militair ingrijpen, zonder meer. Maar het is tijd om onze macht, invloed en middelen te laten gelden.

Onze economieën zijn sterk en groeien in kracht. En toch gedragen we ons soms alsof wij Rusland meer nodig hebben dan Rusland ons nodig heeft, en de toegang die wij bieden tot de Europese markten, Europees kapitaal, onze kennis en technologische expertise.

Wij zijn niet op een confronterende verstandhouding met Rusland uit. Maar we moeten niet terugdeinzen voor het verdedigen van onze principes die de verhoudingen tussen onafhankelijke staten in Europa besturen en die uiteindelijk de vrede op ons continent bewaren.

Dus laten we duidelijk zijn over wat er moet gebeuren.

Ten eerste moeten we onmiddellijk toegang krijgen tot het rampgebied en de plek van het misdrijf moet veilig gesteld worden. De stoffelijke resten van de slachtoffers moeten worden geïdentificeerd, met gepast respect en waardigheid behandeld, en teruggegeven aan de nabestaanden. Er moet een wapenstilstand komen. En er moet grondig worden onderzocht wat er is gebeurd. Rusland zal over zeer veel informatie over deze gebeurtenissen beschikken en moet die volledig ter beschikking stellen – en wel onmiddellijk.

Ten tweede moet Rusland onmiddellijk stoppen met de leveranties aan en training van de rebellen. Zij vertegenwoordigen de bevolking van Oekraïne niet. Zonder de steun van Rusland kwijnen ze weg.

Ten slotte moeten we fatsoenlijke lange termijn relaties bewerkstelligen tussen Oekraïne en de Europese Unie, tussen Oekraïne en Rusland en bovenal tussen Rusland en de Europese Unie, de Navo en de rest van het Westen.

Hoe die relatie er uit gaat zien hangt af van hoe Rusland reageert op deze ontzettende tragedie. Rusland kan dit moment gebruiken om een weg te vinden uit deze zwerende, gevaarlijke crisis. Ik hoop dat het dat zal doen. Maar zo niet dan moeten we stevig reageren. Bijna 25 jaar geleden werd in het Verenigd Koninkrijk de Navo-top gehouden die een einde maakte aan de Koude Oorlog en die het proces startte waarmee Rusland weer in de overlegorganen van de wereld werd opgenomen. Over zes weken vindt er in Groot-Brittannië opnieuw een Navo-top plaats waarop de relatie met Rusland opnieuw in het middelpunt staat. Het is aan Rusland welke kant die relatie nu op gaat.

(dank aan Erik van den Muijzenberg voor correcties op de vertaling)