Eerste verkiezingsdebat in plenaire zaal van de Tweede Kamer
Brandpunt-reportage over adoptie is kwalijk
Reacties (24)
Beste Renzo, Bedankt dat je mijn gevoelens en die van vele andere adoptieouders zo goed onder woorden hebt kunnen brengen. Corinne (adoptiemoeder van 2 prachtige meiden)
Beste Renzo, wat een terechte reactie, dank daarvoor! ik vond het ook een zeer teleurstellende en onzorgvuldig gemaakte uitzending. Nuance is op zijn plaats! Caroline adoptie moeder van een dochter
Beste Renzo, Dank voor uw ingezonden brief ben er helemaal mee eens helaas heeft bijna niemand dit nog gezegd of gedurfd! Ik ben geadopteerd en heb geadoppteerd! Zie het dus van twee kanten! Marije 2 kanjers van meiden uit India
"Ter geruststelling: de oudste komt gewoon uit Nederland hoor, daar is niet mee gesjoemeld." Hoe weet u dat zo zeker? Ik ben een Nederlands geadopteerde en hoorde eindjaren 90 als voorzitter van Möbius, de eerste stichting door en voor binnenlandse geadopteerden, ook van onzorgvuldige praktijken. Van kinderen die in de krant te koop aangeboden werden tot gesjoemel met plaatsing van zussen in verschillende adoptiegezinnen tegen de uitdrukkelijke wens van de moeder in. Ook Nederlandse geadopteerden stuiten bij zoektochten op aangepaste of zoekgeraakte dossiers. Nee, dit is beslist niet alleen het geval bij interlandelijke adoptie. Bij binnenlandse geadopteerden is het verdriet van het verlies van eerste ouders net zo pijnlijk ondanks dat ze in dezelfde cultuur gebleven zijn en dezelfde taal spreken. Een programma als 'Met open armen' moedigt adoptie aan terwijl er zoveel pleegkinderen in tehuizen zitten. Adoptieouders nemen meestal geen genoegen met het verzorgen van een pleegkind omdat het dan niet echt 'van hun' is. Adoptieouders worden doorgaans gezien als de familie van geadopteerden terwijl het in eerste instantie vreemden zijn waar adoptiekinderen zich aan moeten aanpassen. Met het veranderen van de naam pakken adoptieouders meestal ook het laatste tastbare restje van de identiteit van geadopteerden af. Kortom: veel geadopteerden zijn blij met het tegengas uit de Brandpunt-reportage.
Een reactie vanuit de emotie van een vader. Mooi en oprecht! Hier kun je het niet wel of niet mee eens zijn. Het is zijn gevoel en mooi verwoord. Voor mijn gevoel was er bij Brandpunt iets anders aan de hand. Dat was een eye-opener voor alle misstanden die er op grote schaal zijn. Hier mag niet langer alleen vanuit emotie worden gesproken, hier moet ook gekeken worden naar wat er óók speelt in adoptieland. We zeggen allemaal het beste voor te hebben met de kinderen, dan moet ook alles op tafel kunnen en moeten we óók verdrietig worden van het feit dat er óók heel veel adopties plaatsvinden, die niet op de eerste plaats in het belang van het kind zijn. Laten we luisteren naar elkaar en handen ineen slaan.
Beste Renzo, Ik volg met belangstelling de publieke discussie over adoptie - met name uit Ethiopië. Voor mij is adoptie goed: redden wat er te redden valt voor kansarme en v aak kansloze kinderen - en liefhebbende adoptieouders, waar ik veel waardering en respect voor heb. Helaas wordt adoptie door organisaties als Against Child Trafficing (ACT) en nu ook weer door het programma Brandpunt in een kwaad daglicht gezet. En, wat erger is, dat gebeurt eenzijdig, ongefundeerd en zelfs een beetje hysterisch. Gelukkig zijn er journalisten zoals jij, die daar genuanceerd en menselijk op reageren. Een heel mooi stuk. Bedankt! Sirak Asfaw
Nou vind ik de kro het tweelingzusje van het cda, zoveel parallellen, de belangrijkste vind ik, het is niet wat het lijkt, en effect bejacht, ik kan me voorstellen dat dhr. Veenstra zich in een kwaad daglicht gesteld ziet door deze reportage, ik neem zonder meer aan dat er wantoestanden heersen binnen het adoptiesysteem maar kan me ook goed voorstellen dat adoptie ouders die te goeder trouw handelen zich gecriminaliseerd voelen, als egoïstische kinderrovertjes worden neergezet, los van dat RTL er met z’n vuige commerciële handjes in zit.
Als geadopteerde distantieer ik me meestal van dit soort discussies. Vaak omdat ze, naar mijn inzien te eenzijdig belicht worden. Er wordt meestal gegooid met meningen vanuit een ‘ik heb de bel horen luiden, maar weet niet waar de klepel hangt’ principe, waardoor er onnodig kwetsende dingen gezegd worden. Ik mis iets in vele stukken die geschreven worden. Ik mis een kern, een richting en wellicht een visie. Ik zeg niet dat deze discussie niet gevoerd moet worden, alleen niets is zo gemakkelijk als zeggen wat je mist of wat er verkeerd gaat. Het is de kunst om iets in te brengen wat bijdraagt in plaats van dat het enkel alleen onderuit haalt. Het gaat er in deze discussie niet om “hoe” je een kind opvoedt wat geadopteerd is. Het gaat erom of het überhaupt nog legitiem is om, met de kennis van nu, een kind te adopteren. Er wordt in Brandpunt “een kind op bestelling” allerlei feiten op tafel gegooid waaruit je alleen maar kan concluderen dat als je mee werkt aan het fenomeen adoptie, je per definitie verkeerd bezig bent. Onethisch zelfs. In het stuk in Trouw zegt voormalig directrice Ina Hut, ook aan het woord in het item van Brandpunt: “Gaandeweg de jaren dat ik directeur was van Wereldkinderen werden mijn ogen geopend. Diverse adoptiemisstanden kwamen naar boven. Incidenten? Nee, er is iets fundamenteel mis is in de wereld van adoptie”. En: “Van de mooie gedachtes die ik had over adoptie, was in 2009 niets meer over. Het verziekte systeem en de intimidatie door Justitie waren destijds voor mij redenen om mijn functie neer te leggen.” Uit het bovenstaande zou je kunnen concluderen dat het fenomeen adoptie klaar is. En toegegeven, de toegelichte misstanden in de wereld die adoptie heet, zijn misselijkmakend. Je zou het liefst de handdoek in de ring gooien. Maar na aanleiding van het item in Brandpunt, het stuk in trouw van mevrouw Hut en verschillende reacties hierop van o.a. adoptie vader Renzo Veenstra en geadopteerde Marthe van der Wolf op Joop.nl zou je ook iets anders kunnen doen dan de vinger te wijzen of in de verdediging schieten. Namelijk, ooit was onderstaande de heersende definitie van adoptie: de adoptie zelfst.naamw. (v.) Uitspraak: [a'dɔpsi] Verbuigingen: adoptie|s (meerv.) keer dat je een kind van iemand anders officieel in je gezin opneemt Wellicht is het goed om de misstanden die gebeuren omtrent het fenomeen adoptie durven te erkennen en wellicht kunnen stoppen en/of veranderen. Dat men adoptie heeft aangegrepen om geld binnen te harken over een andermans rug wil niet zeggen dat adoptie niet mag bestaan, of dat de essentie van adopteren verkeerd is. Het geeft alleen maar aan dat de mens voor de zoveelste keer zich niet heeft kunnen beheersen. Geld, belangenverstrengeling en corruptie hebben een in essentie mooie oplossing veranderd in iets verwerpelijks. De balans is zoek. Zoals deze wel deze wel vaker zoek is op cruciale ogenblikken. Het lijkt wel alsof men vergeten is dat hier gaat om kinderen, kwetsbare kinderen. Kinderen die zich niet kunnen verweren. Kinderen die worden ingezet als pionnen. Met inderdaad programma’s als op RTL4 'Met Open Armen’, dat als een olifant in een porseleinkast binnenstapt. Ik sluit me aan bij de mening van o.a. United Adoptees International en kinderrechten organisatie Defence for Children dat de adoptiekinderen ongevraagd lijdend voorwerp van emotie-tv voor commerciële doeleinden worden. En dat dat onnodig en niet gewenst is. Als ouder ben je er om je kind te beschermen en heb je de taak om je kind veiligheid en liefde te geven. En ik zeg niet dat dat niet de intentie is van de aanstaande adoptie ouders. Ik zeg wel, dat mijn inziens hier geen commerciële camera bij hoort. Of deze nou van de EO of RTL is. Ik word altijd nog een beetje driftig als adoptie omringt wordt door een zogenaamde roze wolk. Adopteren is namelijk niet voor mietjes en geadopteerd zijn is niet een mooi lintje op een diploma. En ondanks alle onzekerheden, mistanden, wanpraktijken met als prijskaartje mensenhandel en alle kennis van nu ben ik als geadopteerde nog steeds voor adoptie. Mijn leven had er een stuk minder florissant uit gezien als niet 2 liefhebbende mensen met idealen alles in het werk hadden gesteld om een kind te kunnen adopteren. Om de simpele reden een kindje met een minder toekomst perspectief op te nemen in hun gezin, er voor te zorgen in de alles omvattende zin en het te omringen met hun onvoorwaardelijke liefde. Ik ben alleen wel realistisch en weiger mijn ogen te sluiten voor de schaduwzijde van adoptie. Het is niet altijd goed en gaat ook niet altijd goed. Daarom vind ik dan ook dat alle aspecten van adoptie onder de loep genomen zou moeten worden. En dat er realistisch gekeken moet worden de situatie zoals deze nu is. Ware verandering kost tijd, en tomeloze inzet. Het probleem wat nu aangekaart wordt in Brandpunt is niet nieuw en zal ook niet binnenkort verdwijnen. Maar het belicht ook niet het volledige verhaal. Verantwoordelijkheid nemen leidt niet altijd tot het nemen van populaire beslissingen. En verandering stuit vaak op verzet. Maar dat betekend niet dat het onmogelijk is. Simpel weg opgeven of afschaffen is geen optie het oorspronkelijke probleem ruimen we daarmee niet uit de weg. We hebben het hier uiteindelijk over kinderen.
Adoptiefouders zijn naar mijn idee in veel gevallen egoistisch gericht op het vervullen van een kinderwens. Sarah moest ook lachen en had zich neergelegd bij haar situatie. ik lees over zoveel compassie voor het lot van ongelukkige kinderen dat een financiele gift de aangewezen weg lijkt. En dan zo'n "Beste Aart" brief. We leven in een tijd waarin ouders weinig kinderen krijgen en die moeten dan ook perfect zijn, genetisch gescreend en het beste krijgen bij de opvoeding. Adoptiefkinderen kunnen ook perfect zijn maar laten we er niet omheen draaien: in veel gevallen zijn ze getroubleerd al was het alleen maar door de voor ieder mens navoelbare ontworteling. Dat weet je van te voren en het is een interessante morele kwestie in hoeverre een adoptiefouder de schaduwzijde van het adopteren afwentelt op de samenleving.
Er wordt verwezen naar programma’s naar boeken, mensen met eigen ervaringen daar zij directeur bij wereld kinderen zijn geweest, daar zij zelf geadopteerd zijn. Allemaal hebben ze voorbeelden uit eigen ervaring. Zijn deze ervaringen wel doorslaggevend , zijn de vermelde mistanden wel doorslag gevend, weten deze mensen wat er zich in sommige landen daadwerkelijk afspeelt, weten deze mensen daadwerkelijk van de cultuur van deze landen, zijn dit de goede redenen om niet meer te adopteren? Ik ben in deze ook niet geheel objectief, ik ben immers een adoptie vader, net, sinds enkele maanden van een zoon, Qiu. Qiu is inmiddels 3 jaar oud, een special need kindje welk ik nu mijn zoon mag noemen (van hun), dit klopt en zo voel ik het gelukkig ook. Mijn verhaal kan ik alleen berusten op mijn ervaringen die zich China afspelen, hier heb ik mijn ervaringen en kennis op gedaan dus ik kan dit, en zal dit ook zeer zeker niet als algemeen zien. Tevens wil ik hier in kwijt dat een land als China niks verweten kan worden, wij mensen in het algemeen zijn de veroorzakers van de meeste problemen en mistanden. Onze kinderwens is overigens voortgekomen uit het feit dat wij zelf geen kinderen kunnen krijgen en dat zowel mijn vrouw als ik graag een gezin zouden hebben verrijkt met een kind, eindelijk vormen we een familie. En ja we hebben over alle opties nagedacht, maar door mijn ervaringen in China hebben ik en mijn vrouw uiteindelijk gekozen voor adoptie uit China en hierin direct gekozen voor een special need kindje, wellicht begrijpt u verder in het verhaal waarom. Hierin wil ik benadrukken dat ik geen begrip vraag voor ons of voor andere adoptie ouders, dit heb ik ook zeer zeker niet nodig. Ik schrijf dit stukje daar ik me zeer gestoord heb aan de slechte journalistieke manier waarop het programma bij brandpunt is neergezet. Goede journalistiek hoort beide kanten van een verhaal te belichten en niet zo enkelzijdig zoals het nu neergezet is. Horen en weder horen. En dit kan niet in slechts enkele weken of maanden onderzoek en slechts in één land, hier zijn soms jaren voor nodig. Ik ga er in deze wel vanuit dat het niet de bedoeling geweest is om mensen te kwetsen, iets wat overigens wel gebeurt is mag inmiddels wel duidelijk zijn, wellicht niet goed over nagedacht dat er altijd twee kanten van een verhaal zijn. Dit geld voor iedereen die hier zijn stukje schrijft. Het is overigens super dat er aandacht besteed wordt in het algemeen aan de mistanden binnen de adoptie wereld, dit mag niet zo zijn, net zoals alle andere mistanden die er in alle lagen van de mensheid zijn. Het is goed dat er mensen opstaan en hier aandacht aan besteden. En het RTL programma vindt ik persoonlijk totaal niet gepast daar ook dit slechts een zijde belicht, iets waar ik in het algemeen geen hoge pet van op heb, dit buiten het feit dat dit soort zaken niet op de TV thuis horen. Had Qiu een goede toekomst gehad kunnen hebben in China, wellicht wel. Mijn vrouw en ik kijken met regelmaat naar onze pracht zoon met de gedachte, goh, als zijn biologische ouders hem nu zouden kunnen zien.... een pracht ventje.. Qiu is ter vondeling gelegd in een ziekenhuis, in het beeld van een bewaking camera, hij was toen 5 dagen oud. Een man gekleed in een traditioneel Chinees plateland tenue legt hem daar neer, goed en warm gekleed, met een extra tasje vol met kleding, gezond echter een aardig visueel foutje van de natuur, overigens iets waar wij europanen zich niet druk over maken, daar wij de middelen en het geld hebben om zo’n mistandje van de natuur te laten verhelpen. Dit laatste is jammer genoeg voor de biologische ouders , volgens hun gedachten, niet te betalen maar er speelt nog wat mee in deze, iets wat in een land als China, en hiervoor moet je de cultuur redelijk kennen, iets wat wel aan het veranderen is, maar zo als zo vaak het geval is tijd nodig heeft. Een punt waar iedereen door zijn onwetendheid wat betreft China overheen stapt, overigens slecht één van de redenen waarom Qiu wellicht niet zo’n goede toekomst had gehad in China. Tevens is Qiu ook nog eens een jongen ook, weet u allen hoe belangrijk krijgen van een jongetje is in China voor de familie, dit is heel belangrijk, zo belangrijk dat indien er bij een arm gezin een baby geboren wordt en dit een meisje is dit alleen al vanuit die culturele druk ter vondeling gelegd wordt of er wordt op andere wijze afstand van gedaan, dit is de cultuur en de druk van deze die rust, op vele, veel al arme families. Dit is overigens ook te danken aan China’s één kind beleid. Hierop is overigens wel een ongeschreven uitzondering, indien het eerste kind een dochter is mag er na een bepaalde periode nogmaals een kind bij komen, hier moet dan wel voor betaald worden, zie het maar als een boete, dit verschilt overigens ook weer per regio. Dus in deze kun je zeggen dat het één kind beleid reeds mistanden in de hand werkt, hoeveel mensen kunnen immers de kosten van een tweede kind betalen op het platte land. In China hebben nog lang niet alle mensen de mogelijkheden zoals zij ons hier geboden worden, geen geld, geen studie, geen geld, weinig te eten, geen geld, geen goede mogelijkheid tot het vinden van een vrouw of een man. Ga zo maar door, en dit zijn feiten conform de Chinese culture welke door de opkomende welvaart zelfs steeds sterker worden; Het is een leuke man maar hij heeft nog geeneens een auto of een huis, dus je kunt niet met hem trouwen, de familie traditioneel op het platteland die er zo over denk. Het is een leuke vrouw maar haar ouders zijn boeren…. Vult u de rest maar verder in. Jaren lang heb ik in China rondgezworven voor mijn werk, van de rijkste gebieden tot de armste gebieden heb ik ze gezien, van de rijkste mensen tot de armste mensen heb ik gesproken, heb ik thuis bij gegeten, door heel China heen vrienden voor het leven gemaakt, van arm tot rijk. Ken ik inmiddels de cultuur goed, nee, wel heb ik er veel van meegekregen, feiten zoals in een eerdere alinea reeds naar voren komen. Op mijn vraag die ik aan diverse vrienden/ kennissen gesteld heb in China, en ja, ook voor mijn eigen geruststelling en gevoel, goed of niet goed, daar in China inmiddels ook veel kinderen geadopteerd worden, waar ook veel mistanden zijn, jammer genoeg, of zij een kind met een foutje van de natuur zouden adopteren werd heel vaak, niet altijd, volmondig met nee beantwoord, en zeker niet als het een jongen is. Waarom, was mijn vraag, het algemene antwoord, waarom zouden we een “ongezond” kindje adopteren terwijl er voldoende gezonde kinderen zijn, tevens past dit niet in onze huidige cultuur, een cultuur met welvaart waar het perfectionisme op dit moment voorop staat. Voor de buitenwereld moet alles perfect zijn. Face noemen ze dit. Gezicht…. Mijn buurman van mijn appartement in Shanghai, die een Lamborghini koopt met geleend geld van de familie daar hem dit meer aanzicht geeft, Face. Maar dezelfde buurman die nog geen bankstel in zijn appartement heeft staan en bij mij TV komt kijken. Zijn appartement ziet niemand, zijn auto wel, face. Jammer genoeg geld dit ook voor hun kinderen. Welvaart brengt veel goede zaken maar ook veel onbegrip en mistanden. Kan ik dit begrijpen, nee, totaal niet, kan ik hier begrip voor op brengen zonder mijn eigen belang voorop te zetten, ja. Vanuit het niets is er ineens welvaart voor iedereen met alle voor en nadelen van dien. De toekomst zal dit, net zoals dit bij ons gebeurt is, veranderen, dit heeft tijd nodig. En dit is slecht één verhaal en belicht niet het hele verhaal, dit is slechts een weergave van, noem het maar mijn mening en hoeft niet de mening van anderen te zijn, dit is slecht mijn oordeel maar hoeft zeer zeker niet het oordeel van een ander te zijn. Voor onze toekomst met Qiu: wij zullen er zijn voor Qiu, zullen hem meegeven wat wij weten, zullen hem helpen en ondersteunen waar nodig, zullen ons best doen hem zijn culture bij te brengen, zullen hem te zijner tijd helpen indien hij dit wil zijn biologische ouders te vinden, hem proberen begrip te laten opbrengen voor wat zijn biologische ouders gedaan hebben, deze mensen hebben met zekerheid 3 jaar geleden de moeilijkste beslissing van hun leven “moeten” nemen, wellicht begrijpt u het woord “moeten” na het lezen en wellicht begrijpen van het voorstaande stukje, welk slecht een belichting is van mijn verhaal zonder natuurlijk te vergeten dat er veel mistanden zijn waar met zekerheid hard aan gewerkt moet worden om dit te voorkomen en niet meer voor te laten komen. Wel wil ik in deze nog even kwijt dat het neerleggen van je functie in mijn optiek slecht een zwakte bod en juist geen oplossing bied om even terug te refereren naar een eerder geschreven stukje, waar ik me verder op veel punten overigens wel in kan vinden. Mistanden en intimidaties dienen bekend gemaakt te worden, hier dient tegen gevochten te worden daar dit anders niet stopt! Met begrip voor een ieders mening, een liefhebbende vader, ook namens mijn vrouw en wellicht in de toekomst ook namens mijn zoon, de toekomst zal het leren. Marc
Mijn betoog een beetje warrig? Dan nu een bijdrage die aan duidelijkheid niets te wensen overlaat. Als het gaat om het leveren van een bijdrage aan de maatschappij door ouderschap en kinderen kunnen we natuurlijk denken aan grote gezinnen maar net zo goed aan kleine gezinnen. Vaak is opvoeding daar een zeer serieus project geworden dat al begint met genetisch screenen en geen kans onbenut laat voor het het kind. Hoe moeten in dit verband een adoptie waarderen? Gunstig of ongunstig? Er is aan de ene kant veel gemotiveerdheid bij de adoptiefouders maar er is ook een schaduwzijde: de kinderen worden gekocht op een markt. En dat is nog niet eens het punt, het punt is dat deze markt imperfect is en intransparant. Als er nu een hele duidelijke markt was waar gezonde baby's werden aangeboden maar die is er niet. Het kost handenvol geld om vrager en aanbieder tot elkaar te brengen en de "waar' die verkocht wordt, kan beschadigd zijn. Er kan sprake zijn van fraude. Wie oude vazen uit de Ming-dynastie opkoopt, kan een beschadigde vaas treffen maar dit ongeluk heeft geen maatschappelijke betekenis. Dat ligt bij kinderen volkomen anders. Er dus een aantal dimensies. De markt is intranparant en fraudegevoelig. En we hebben de kwestie van het particuliere profijt versus de maatschappelijke kosten van adoptie. Lang niet elk kind is beschadigd maar er wordt veelvuldig gewezen op drank- en drugsgebruik bij de biologische ouders alsmede op criminogene antecedenten. De idealistische hallujah stemming uit de jaren zeventig is voorbij. Het zal niet lang meer duren of die hele adoptie zal een bijverschijnsel blijken te zijn geweest van een rijk Westen en een arme derde Wereld. En dan wordt het tijd om de realiteit onder ogen te zien en je neer te leggen bij kinderloosheid mocht onvruchtbaarheid het probleem zijn geweest. Maar nog beter is het om dan te denken aan pleegouderschap wat altijd al de betere optie was. Hopelijk hoeven we dan ook geen brief te lezen als die van Veenstra die neerkomt op geestelijke chantage met het bekende beeld van de overvolle kindertehuizen. De beste remedie tegen overvolle kindertehuizen is het verstrekken van sexuele voorlichting en voorbehoedsmiddelen in de betrokken landen.
Ik kijk altijd naar Spoorloos en daar zie je dat in minstens de helft van de gevallen het kind onterecht geadopteerd is. De buurvrouw die een tijdje op het kind zou passen, bracht ze vervolgens naar een kindertehuis. Moeder ten einde raad.
Marijke, om een mening te baseren op "spoorloos"-uitzendingen en er zelfs een getal van 50% aan vast te hangen vind ik werkelijk belachelijk. Heb je enig idee hoe een adoptieprocedure in elkaar steekt?
Marijke wat verwacht je dat een biologische moeder zegt als ze opeens haar kind weer ziet? "Ja ik heb je weggegeven?". Zo'n moeder voelt zich schuldig. De ervaring was traumatisch. Natuurlijk zal ze een draai aan het verhaal geven dat haar een beter gevoel geeft en waarmee ze haar kind onder ogen kan komen. De werkelijkheid wordt verdrongen en een minder harde variant wordt de waarheid.
--- Dit bericht is verwijderd —
Mc. Vaak kiezen afstandsouders juist wel voor het kind door het af te staan. Ze weten of verwachten dat het kind bij hun geen kans heeft.
Beste Renzo en andere adoptie ouders, Ik ben ook een adoptieouder, maar een die het Engelstalige niewws over adoptie precies bijhoudt op mijn twitter account (zie @frank_ligtvoet). De Brandpunt documentaire geeft een uitstekend beeld van de praktijden in de adoptiewereld. Natuurlijk kun je kwaad worden en de brenger van het nieuws veroordelen, maar het is beter het beest recht in de ogen te kijken. Doe je dat niet nu, dan zal je Ethiopische dochter of je Vietnamese zoon in de toekomst dat wel doen en je hun werkelijkheid laten zien. Hierbij een stuk van vandaag over Ethiopie: http://www.psmag.com/navigation/politics-and-law/they-steal-babies-dont-they-international-adoption-schuster-institute-95027/ Hierbij een stuk van een paar dagen geleden over Vietnam: http://m.english.vietnamnet.vn/fms/society/116190/escaping-a-fate-that-s-worse-than-death.html#. Op mijn account vind je stukken over India, Cambodja, China, Nepal, Congo. Ik maak me geheel geen illusies meer over adoptie als goede daad.
Dag Frank en andere (adoptie) ouders. Ach Frank....deze berichten gaan voornamelijk over landen die het Haags adoptieverdrag niet hebben getekend. Amerikanen willen een gezond mooi kindje op bestelling. Nederland werk volgens dit Haags verdrag; alleen als een kindje met geen mogelijkheid meer in eigen land kan opgroeien mag het geadopteerd worden. Voordat wij gingen adopteren heb ik meer dan een maand in de sloppenwijkenvan addis Abeba gewerkt en gewoond (ik had Amhaars geleerd). Ik heb zo ontzettend veel gezien Frank. Wist je bijvoorbeeld dat het onofficiele percentage Aids patienten in 2007 20% was? 80% va de kinderen geboren uit ouders met aids hebben zelf geen aids. Dat kinderen wiens ouders gestorven zijn aan aids NIET door familie opgenomen wordt en op straat belanden (vooral oudere kinderen want de tehuizen zijn 3 keer overvol). Ik heb de tehuizen gezien waar men mij smeekte om een kindje te adopteren zodat ze weer nieuwe kinderen konden opnemen. Ik heb NEE moeten zeggen tegen de hulpeloze aids moeders die smeekten hun kindje te adopteren, zo gooiden het geld weg dat ik hen voor aidsremmers gaf; het was al te laat. Ik mocht hun kind niet adopteren; dan zou ik een kinderroofster zijn..savonds gejankt in mijn krottenwoning. Ik heb kinderen zien sterven op straat. En jij zegt dat het niet goed is om te adopteren vanwege deze ophitsende programma's en Amerikaanse toestanden?? Lees je echt goed in voordat je de wijsneus gaat uithangen netzoals die pruikekop van een Aart Zeeman. Met Humor zweet en tranen proberen wij onze Ethiopische tweeling zoveel mogelijk moois bij te brengen over hun land en over hun adoptie zodat ze niet zo gerustreerd worden als de groep anti -adoptie lobbyisten, waarvan er 1 bij Brandpunt werkt (zij mochten destijds niet over hun geboorteland en adoptie praten) Vannacht zei mijn zoon, adat hij vanmiddag met vriendjes gespeeld had "ben ik gekocht mama"? Kijk dat doet zo'n slecht voorgelicht programma als Brandpunt! En ohja, ik heb lang genoeg bij de VARA gewerkt om te weten dat zo'n programma z'n best doet om kamervragen te scoren....over de rug van kinderen heen in dit geval!!
Bedankt Renzo, Bedankt voor je stukje. Waar Met open armen oppervlakkige snotter tv is (die overigens wél mooi de emotionele aanloop van de jarenlange procedure laat zien), is Brandpunt regelrechte sensatie-journalistiek. Waar Brandpunt met 3 (steeds dezelfde) bronnen adoptie voortdurend in een kwaad daglicht zet, kan ik alleen uit mijn directe omgeving al wel 10 positieve verhalen vertellen. Waar adoptie in het land van herkomst taboe is, kinderen 'ter vondeling' gelegd worden op de vuilnisbelt of in het riool, waar kindertehuizen babys hebben liggen die op sterven na dood zijn en waar de kindjes daadwerkelijk een betere toekomst hebben hier in Nederland, waar iedereen over elkaar heen valt om zijn mening te geven over de problemen aan de andere kant van de wereld waar mensen zelfs hun kinderen afstaan om er zelf beter van te worden. Ja, ik ben ook adoptievader van twee en ik weet zéker dat er vier levens beter zijn geworden door onze beslissing om de slopende maar prachtige weg van adoptie in te gaan. 'Kindje op bestelling' - wal-ge-lijke POWNED-titel. Ik zou graag eens een reportage zien die met zoveel smeuïg tromgeroffel laat zien hoe mooi, ingewikkeld, ongelofelijk zwaar en onzelfzuchtig een kindje adopteren eigenlijk is. Nogmaals, pak alsjeblieft alle wan-toestanden aan die er ábsoluut bestaan in de adoptiewereld maar geef alsjeblieft niet zo'n eenzijdig beeld.
Dag Frank en andere (adoptie) ouders. Ach Frank....deze berichten gaan voornamelijk over landen die het Haags adoptieverdrag niet hebben getekend. Amerikanen willen een gezond mooi kindje op bestelling. Nederland werk volgens dit Haags verdrag; alleen als een kindje met geen mogelijkheid meer in eigen land kan opgroeien mag het geadopteerd worden. Voordat wij gingen adopteren heb ik meer dan een maand in de sloppenwijkenvan addis Abeba gewerkt en gewoond (ik had Amhaars geleerd). Ik heb zo ontzettend veel gezien Frank. Wist je bijvoorbeeld dat het onofficiele percentage Aids patienten in 2007 20% was? 80% va de kinderen geboren uit ouders met aids hebben zelf geen aids. Dat kinderen wiens ouders gestorven zijn aan aids NIET door familie opgenomen wordt en op straat belanden (vooral oudere kinderen want de tehuizen zijn 3 keer overvol). Ik heb de tehuizen gezien waar men mij smeekte om een kindje te adopteren zodat ze weer nieuwe kinderen konden opnemen. Ik heb NEE moeten zeggen tegen de hulpeloze aids moeders die smeekten hun kindje te adopteren, zo gooiden het geld weg dat ik hen voor aidsremmers gaf; het was al te laat. Ik mocht hun kind niet adopteren; dan zou ik een kinderroofster zijn..savonds gejankt in mijn krottenwoning. Ik heb kinderen zien sterven op straat. En jij zegt dat het niet goed is om te adopteren vanwege deze ophitsende programma's en Amerikaanse toestanden?? Lees je echt goed in voordat je de wijsneus gaat uithangen netzoals die pruikekop van een Aart Zeeman. Met Humor zweet en tranen proberen wij onze Ethiopische tweeling zoveel mogelijk moois bij te brengen over hun land en over hun adoptie zodat ze niet zo gerustreerd worden als de groep anti -adoptie lobbyisten, waarvan er 1 bij Brandpunt werkt (zij mochten destijds niet over hun geboorteland en adoptie praten) Vannacht zei mijn zoon, adat hij vanmiddag met vriendjes gespeeld had "ben ik gekocht mama"? Kijk dat doet zo'n slecht voorgelicht programma als Brandpunt! En ohja, ik heb lang genoeg bij de VARA gewerkt om te weten dat zo'n programma z'n best doet om kamervragen te scoren....over de rug van kinderen heen in dit geval!!
Volgens Nibud zijn de kosten voor een kind tot volwassenheid: 100.000. Als een adoptieouder dat bedrag zou besteden aan het kind in zijn/haar eigen land; dat zou wat zijn zeg. Maar ja, dan heeft de adoptieouder geen vervulling van eigen kinderwens en is geen Nederlandse papa mama in de traditionele zin. Maar wat een optie: je echt verdiepen in de cultuur/taal van het land, het kind helpen in zijn eigen wereld, geen biologische moeders die door ontbreken van financiën haar kind hoeft af te staan, geen kinderhandel zoals nu nog voorkomt.
Inderdaad, dat zou de beste oplossing zijn en is dan ook de eerste Unicef optie.
Beste Dorieke, jammer dat je er zo over denkt. Wordt er erg verdrietig van. Eigenlijk zou ik er geen woorden aan vuil moeten maken, maar wil echt misstanden uit de weg helpen. tuurlijk is het zo, dat het beter is om kinderen in iegen land op te voeden. helaas is het zo, dat dit vaak niet mogelijk is. En dat is geen kwestie van geld geven. Moeders zijn vaak jong en verstoten door fam. omdat ze ongehuwd zwanger zijn geraakt. Bovendien hebben ze vaak verslavingsproblemen en psychische problemen. geen goede combinatie om een kind op te voeden. Het zijn eigenlijk allemaal special needs kinderen. Wat ook niet in veel landen wordt geaccepteerd. De tijd van even kindje ophalen is al lang voorbij. Wij hebben bijvoorbeeld 8 jaar gewacht tot een voorstel. In de landen zelf wordt veel gedaan om daar een goed huis te vinden. onder andere in Taiwan is er een landelijk forum waar een half jaar wordt gezocht. Vergunninghouders hebben bovendien veel projecten in landen zelf om situatie te verbeteren. hopenlijk is adoptie in de toekomst niet meer mogelijk, maar tot die tijd is het toch echt nog nodig. groetjes, adoptiemoeder in spe van zoontje van twee