Brandhaarden, maar geen reden voor paniek

De Israëlisch-Palestijnse tragedie, ‘de moeder van alle conflicten’ in het M.O., lijkt een ‘never ending story’. Om moe van te worden, ware het niet dat het nu in Gaza weer veel mensenlevens kost. Dit omdat Gaza (ooit) slechts halfhartig autonomie kreeg, al maakt ook Hamas de nodige fouten. De tweede brandhaard lijkt een laatste bedrijf in de fatale vergissing van Bush en Blair (2003) om ‘van Irak met geweld een democratie te maken’. Dit ook nog in strijd met de internationale rechtsorde, wat bovendien 660.000 Irakezen en 5000 Amerikanen het leven kostte.

Tot overmaat van ramp is er in Irak nu de opmars van Isis, die angst en slachtpartijen onder religieuze minderheden in de bergen veroorzaakt. Gelukkig krijgen de laatsten nu internationale hulp en is Maliki vervangen als premier.

Het tij zal spoedig keren in mijn optiek, ook omdat de Koerden een weerbare macht blijken om de opmars van Isis te stoppen. In een Parool-artikel (27-6) schreef ik dat Isis ‘aan fanatisme ten onder zal gaan’, dus in haar eigen zwaard zal vallen, ook door interne ruzies, wat Arnold Karskens nu ook zegt in TPO-Magazine (15-8).

Voor ons in het Westen lijkt overdreven angst hoe dan ook een slechte raadgever. Dit geldt ook voor de situatie in de Oekraïne, de derde brandhaard. Niet dat die totaal ongevaarlijk is, maar van een tweede Koude Oorlog, vergelijkbaar met de eerste waarbij twee nucleaire grootmachten onverzoenlijk tegenover elkaar stonden, is geen sprake. Rusland moet Oekraïne’s onafhankelijkheid respecteren, maar in Oekraïne en (voorheen) in het Westen, – denk aan de snelle NAVO-expansie richting Russische grens na de opheffing van het Warschau-Pakt – worden in deze ook fouten gemaakt.

Ik ben niet zo voor sancties, omdat ze los van tegensancties al gauw polarisatie oproepen. Gelukkig blijft via VN en OVSE het gesprek tussen de partijen gaande. De drie brandhaarden geven zeker negatieve energie. Maar ze zijn in m’n optiek geen reden voor paniek. Net als Steven Pinker in z’n Harvard-studie ‘Ons betere ik’ spreekt van ‘onze tijd als misschien wel de meest vredelievende in ons bestaan als mens’, meent ook de Franse filosoof Michael Serves, dat de wereld qua geweld er ‘echt beter op is geworden’. Qua doodsoorzaken in de wereld staan volgens hem ‘oorlog en terrorisme nu op de laatste plaats’. Zijn de drie brandhaarden dan toch niet meer dan stuiptrekkingen van oud denken, i.c. van oud zeer, (oude conflicten) terwijl er tevens breed een positieve onderstroom van Nieuw Bewustzijn te zien is?