Bootjesmensen

‘Zeilers zijn saaie mensen. Altijd maar over bootjes ouwehoeren’. Een tekstje dat vroeger op het toilet hing. Ik kom uit een zeilersfamilie en het tekstje slaat de spijker ongenadig op het rake koppie.

Bootjesmensen, automensen, sportmensen, ze hebben allemaal zo hun jargon en eigen leefwereld en het liefst dragen ze die passie de godganse dag uit. Binnen eigen kring welteverstaan. Landrotten zoeken maar een andere hobby. Vooral het randgebeuren is zo belangrijk. Hangen in de clubkantine aan de haven, pielen aan je bootje (auto, brommer etc.) en er met je medebootjesmens lekker over lullen. Beetje pochen, of om in bootjesterminologie te blijven: elkaar de loef afsteken over wedstrijdresultaten, eigen materiaal en natuurlijk elkaars bootje monsteren. Veel keurende blikken in die werelden.

Voelen, ‘er-onder-gaan-liggen’, het gladde dek aaien, op een koemarkt gaat het niet veel anders. Het ‘pielen’ is een zeer serieus ritueel dat binnen alle mensenclubjes van het grootste belang is. Dit begrip wordt door Van Dale’s groot woordenboek van de Nederlandse taal volstrekt ontoereikend beschreven als; ‘voortdurend bezig zijn’, ‘wat (doelloos) bezig zijn’ en ‘met iets pietepeuterigs bezig zijn’. In het échte ‘pielen’ kenmerkt zich het hobbydier dat deze gepassioneerde soort in diepste wezen is. Liefhebber, sleutelaar, ‘pielen’ is een verfijnde vorm van zorgverlening.                                  

Men schaaft, schuurt, verfraait, verfijnt, stelt af, repareert, voert op, onderhoudt maar…bovenal koestert in al deze bezigheden zijn materiaal. Het liefst ten overstaan van die andere Bootjesmens uiteraard, zodat over voltrokken processen weer eindeloos van gedachten kan worden gewisseld, met als ideale achtergrond uiteraard weer die clubkantine.

Bootjesmensen zijn zowel van de mannelijke als vrouwelijke kunne maar vooral de vrouwelijke variant moeten gelaten toezien hoe hun mannetje ‘het bootje of autootje’ als volwaardig familielid koestert. Het zal de jager wel zijn, of het verzamelbloed (dat ik eerder beschreef in Verzamelaarsgeluk). Verder rijmt masculien natuurlijk niet voor niets op maritiem.

De vrouwelijke soort onderscheidt zich in elk geval in het beleven van de auto-/motor-/bootjespassie en de daarbij behorende randverschijnselen met de andere bootjes/autootjesmensen. Hun gesprekken aangaande kinderen, carrière, huis-tuin en keuken verbinden thuisfront en externe leefruimte, waar dan ook, moeiteloos. In kantine, op de boot, op het veld, sta-of ligplaats worden min of meer dezelfde besognes besproken. De mannelijke soort verliest zich daar toch weer snel in uitslagen, technisch geneuzel en bomen over de weersgesteldheid.

Zowel vrouw als man erkent het belang van het object dat meestal de status heeft van een aangetrouwd familielid. Is dat niet het geval, dan drijft menig auto/motor of bootje een stevige wig tussen echtelieden.

Buitensluiten, dat doen bootjesmensen niet, dat doet de landrot immers zelf. Een geheel natuurlijke selectie die grotendeels geschiedt via eerder genoemd jargon (en verder heeft hij of zij feitelijk niets te zoeken in haven of kantine).

Een landrot ziet een touwtje, zij spreken over lijntjes en landvasten. Een uitkijkpost heet een kraaiennest. Visserslatijn. Bolsters, kikkers. Links is bakboord, rechts stuurboord en buitengaats is geen seksuele variatie. We gaan overstag; “Klaar om te wenden.”, en reven de zeilen. Oploefen is niet optiefen en verder staan de beste stuurlui natuurlijk aan wal, maar dat betekent in landrottentaal dan weer wél hetzelfde.

Enfin, het zijn wat eigenzinnige types dat bootjesvolk, maar ze bijten niet.