Bij iedere vermoorde vrouw, denk ik aan je, Perihan, RIP!

India en Pakistan laten de wereld wederom schrikken met nieuws over barbaars seksueel en relationeel geweld. Drie jonge vrouwen vermoord in de buurlanden. De enige overeenkomst die zij hebben is dat zij vrouw zijn in hun thuisland. De zwangere Pakistaanse Farzana Iqbal (25) werd gestenigd en doodgeslagen door haar eigen familie buiten het hooggerechtshof in Lahore op dinsdag, omdat ze de man van wie ze hield was getrouwd – Muhammed Iqbal. In India, Uttar Pradesh werden twee tienermeisjes slachtoffer van een groepsverkrachting. Politieagenten zouden erbij betrokken zijn. Ze zijn aangevallen, gedood en opgehangen aan een boom. De meisjes waren 14 en 15 jaar.

Geweld Het nieuws doet mij onmiddellijk met pijn in het hart terugdenken aan Perihan. Mijn beste vriendin op de middelbare school die moest trouwen met haar neef uit Turkije. Op haar huwelijk heb ik nog samen met mijn zusje een Bollywooddans gedaan. Een paar dagen later kwam ze op school met blauwe plekken op haar gezicht. Geslagen door haar man. Ik was woest! Ik heb hem opgebeld en de waarheid gezegd. Hij verstond er helaas niets van maar ik wilde hem laten weten dat slaan niet mag in Nederland. 

Het contact verwaterde. Enige jaren geleden kwam ik haar weer tegen. Ze had samen met haar man een winkel en ik deed daar de boodschappen. Ze vertelde dat ze de scheiding had ingezet. Ik heb daar nog met hem over gesproken, dat de dingen soms zo gaan, toen ik hem tegenkwam in het uitgaansleven. Maar drie dagen later lag mijn vriendin dood in het trappenhuis van haar woning. Omgebracht door hem. Hun dochter van acht heeft haar moeder zo gevonden. Wat heeft deze persoon zijn kind aangedaan? In een klap moeder en vader kwijt. Mijn vriendin heeft de leeftijd van 30 niet eens gehaald. Twee regels in de krant, meer niet.

Eerwraak = gewoon moord Ik heb zo’n hekel aan het woord. Wraak is niet eervol, nergens! Het is lafheid ten top. Er valt geen eer aan te behalen en waarom dan dit woord gebruiken? Zullen we het beestje bij de naam noemen? Partnergeweld, seksueel geweld, geestelijk geweld, lichamelijk geweld? Wij zijn toch een beschaafd land? Dit systeem blijft bestaan zolang wij het “eerwraak” noemen. Iemand het leven beroven met voorbedachten rade is strafbaar en crimineel. Dat is niet normaal, in geen enkele cultuur of land. Helaas gebeurt het nog te vaak en zijn vrouwen vaak het slachtoffer.

Dank U,  lieve Allah, dat mijn vader en mijn moeder met hun dubbele migratie achtergrond de keus voor Nederland hebben gemaakt. Als ik dit soort berichten lees ben ik zo blij dat ik in Amsterdam geboren ben. Ik als vrije en soms dwarse Nederlandse moslima met roots in India en Pakistan, zou niet eens kunnen aarden in het beeld van en door vrouwen aldaar. Ik neem het op de koop toe om voor “hoer” te worden uitgescholden in talen die ik niet versta als ik midden in de nacht thuiskom van uitgaan.. Of hand in hand loop met een “witte Nederlandse man” die gewoon een vriend is. Peanuts, vergeleken met mijn rootslanden. De mentaliteitsverandering bij de maatschappij staat nog in de kinderschoenen…

Regels Er zijn zoveel vormen van eergeweld. Ongeschreven regels hoe jij je als vrouw of man hoort te gedragen. Niet kunnen uitkomen voor je seksuele voorkeur. Niet naar school mogen, niet verliefd mogen zijn op iemand die niet van je eigen cultuur is. Niet als vrouw je eigen geld mogen verdienen. Niet als man je moeder kunnen vertellen dat je niet met iemand uit het buitenland wilt trouwen. Bedreiging, uitstoting, gedwongen partnerkeuze, vluchten met je geliefde naar een andere stad, een andere identiteit moeten aannemen omdat mensen je zoeken.

Miljoenen vrouwen worden jaarlijks slachtoffer van seksueel en huiselijk geweld. Oók in Nederland. WE CAN voert actie om geweld te stoppen en een eind te maken aan ongelijkheid tussen mannen en vrouwen. Daarom ben ik sinds 2009 Changemaker. Ik probeer op verschillende manieren mijn stem te laten horen omdat ik niet tegen onrecht kan. Ik gebruik social media in mijn strijd om actie. Vooral als de slachtoffers het met de dood moeten bekopen. Zij zijn kinderen van hun ouders, dochters, moeders, vriendinnen van, tantes en ga zo maar door.

Freelance research publicist-journalist Nazima Shaikh (1974), half Surinaams-Hindoestaans, half Indiaas-Pakistaans, is geboren en getogen in Nederland. Haar specialisaties zijn Islam, Bollywood, politiek en gender-kwesties in Nederland. Ze beschikt daarnaast over uitgebreide kennis van Pakistan. Zij is ervaringsdeskundige op gebied van diversiteit, vrouwenrechten en Islam, oud-bestuurslid Raad van Levensbeschouwing en Religie Nijmegen, oud-bestuurlid van het Surinaams Inspraak Orgaan in Utrecht en oud-bestuurslid van Villa Lila hét sociaal-cultureel centrum voor ho/le/bi Nijmegen.