Beste meneer Poetin

Ik was acht jaar en durfde ’s nachts niet te gaan slapen omdat ik bang was voor de bom. Met mijn vingers in mijn oren keek ik naar het journaal, ik wilde het wel weten, ik wilde het niet weten, ik wilde het wel weten.

Ik hoorde mijn ouders met elkaar overleggen, was het nu wel of niet pedagogisch om me te laten kijken? Elke nacht kwam mijn vader me troosten na de zoveelste nucleaire nachtmerrie. Ik knipte krantenartikelen uit over Rusland, Breznjev, Reagan en plakte ze zorgvuldig in mijn dagboek.

Ik schreeuwde het uit

Elke avond voordat ik ging slapen spitte ik ze door omdat ik wilde begrijpen wat er aan de hand was met de wereld. Waarom mannen in witte huizen en op rode pleinen nog meer ruzie met elkaar maakten dan ik met mijn broertje. Op mijn verjaardag kreeg ik buttons met ‘ban de bom’ en een tante gaf lachend die ene single van Doe Maar. Ik durfde er niet naar te luisteren, overtuigd als ik was van het ongeluk dat het zou brengen. Net als het raken van de zwarte vlakken van een zebrapad . In november nam mijn vader me mee naar het Malieveld. Ik schreeuwde het eruit. Op dat moment, meneer Poetin, werkte u voor de KGB en was u verantwoordelijk voor het verhoor en de internering van dissidenten. U kwam niet voor in mijn dagboek.

Waar was u?

Ik was 16 jaar toen de muur viel en ik weet zeker dat mijn vader, als hij er nog was geweest,  met me in de auto naar Berlijn was gereden. U werkte in Dresden voor de KGB en droeg het ereteken van de Sovjet-Unie voor uw bijzondere prestaties. Waar was u toen u hoorde dat de Berlijnse muur was gevallen? En wat dacht u? Opende het nieuwe mogelijkheden of was u even heel bang voor uw toekomst? Ervaarde u misschien eerder dat jaar al een unheimisch gevoel toen een Chinese student achttien tanks tegenhield op het Plein van de Hemelse Vrede? Mijn leraar geschiedenis had het journaal opgenomen. “Dit verandert alles, de wereld schrijft geschiedenis waar jullie bij zijn. Jullie geschiedenis begint nu opnieuw”, zei meneer Telling en we knikten. We waren pubers en we geloofden in het goede van de wereld. Meneer Poetin, wat dacht u toen u de, nu nog altijd onbekende, 19-jarige Chinese ‘Tankman’ voor het intimiderende, grote mannen speelgoed zag staan? Was hij voor u de ultieme personificatie van een dissident?

Mijn zoontje en ik

Beste meneer Poetin, ik ben nu 39 jaar en ik ben niet meer zo bang als toen. Misschien ben ik wel naïever dan ooit, maar ik vertel mijn kind van acht dat de wereld helemaal nog niet zo slecht is. Ik zeg hem dat er altijd goede mensen zijn en leg uit dat je nooit hoeft te doen alsof je iemand anders bent. Ook niet als anderen daar moeite mee hebben of daar bang voor zijn. Ik leg hem uit dat je de muziek mag maken die je wilt en de teksten mag zingen die je aan de wereld kwijt moet. Ik sta op de barricaden als ik vertel dat je altijd degene mag liefhebben waar je van houdt, ook al is dat iemand van hetzelfde geslacht. Dat allemaal, beste meneer Poetin, vertel ik mijn zoontje van acht dat zich net zoveel zorgen maakt over de wereld als ik toen. Mijn zoontje en ik, we staan dan misschien niet voor achttien tanks op een verlaten plein en we breken samen geen muren af, maar misschien kunt u voor het slapen gaan de invulling van het begrip ‘dissident’ eens heroverwegen. Alvast welterusten.