Beste Koning, nog even over uw toespraak

Met Kerst spreekt u over kinderen die hun weg vinden en de wijde wereld ingaan. Ook uwer beider prachtige borelingen. Voor de meeste kinderen klopt dat beeld. U weet, er zijn ook kinderen voor wie de wijde wereld geen vanzelfsprekendheid is.

Mijn dochter Mayim kon niet op de fiets naar school, niet op de stoep spelen met vriendjes, niet zomaar de speeltuin in rennen. Haar wereld wordt gevormd door rolstoelen, zorgplannen en de beschikbaarheid van hulpmiddelen. En toch is haar wereld niet leeg. Een glimlach op een rolstoelvriendelijke draaimolen, een applaus in een theater met een plek op maat, een dag in het park met aangepaste voorzieningen, het zijn vensters naar een inclusieve horizon die anders onzichtbaar blijft.

Waar uw woorden logischerwijs generaliseren, kan 2026 in uw toespraak een moment zijn om dit concreet te erkennen. Een kersttoespraak kan zeggen dat sommige kinderen afhankelijk zijn van anderen, dat hun vrijheid niet vanzelfsprekend is, en dat nabijheid, zorg en toegankelijke mogelijkheden hun “wijde wereld” vormen. Soms lijkt het leven een strategisch bordspel: je moet schuiven en puzzelen, maar het spel kan ook vreugde geven en onverwachte overwinningen.

Initiatieven zoals Serious Request – Spieren voor Spieren en Sportclub Only Friends laten zien dat solidariteit tastbaar verschil maakt. Ze tonen dat de wereld wél naar hen toe kan komen, als wij er allemaal aan meedoen. Inclusie is geen abstract ideaal, maar een fundamenteel onderdeel van ons mens-zijn. En misschien kunnen we er ook een beetje humor in vinden: een rolstoel geschikte attractie op de Efteling is misschien niet de wijde wereld, maar voor een kind dat niet los kan lopen, voelt het soms alsof ze even vliegt als in een droomvlucht.

Laten we in 2026 durven zeggen wat vaak onuitgesproken blijft. Dat echte vrijheid en geluk voor sommige kinderen niet betekent de wijde wereld ingaan, maar dat de wereld naar hen toe komt. Met zorg, aandacht, speelplekken, en een glimlach.