Ben Barka: de waarheid zit klem tussen Marokko en Frankrijk

Op 29 oktober a.s. stromen delegaties van Marokkanen vanuit alle Europese windstreken toe naar Parijs om te herdenken dat op diezelfde dag in oktober 1965 Ben Barka bij daglicht in de Franse hoofdstad werd ontvoerd en gedood.

Inmiddels weten we – dankzij het speurwerk van verschillende Franse journalisten, auteurs, filmregisseurs en onderzoeksrechters iets meer van deze bloedige affaire: de gedwongen ontvoering werd, in opdracht van Hassan II, uitgevoerd door verschillende hoge Marokkaanse militairen en ambtenaren en met de logistieke steun van een aantal duistere figuren uit de Franse politie en onderwereld en de Israëlische geheimdienst Mossad.

Ook de steun voor deze operatie van de Amerikaanse geheimdienst CIA wordt hierbij genoemd. Volgens Ahmed Boukhari, een oud agent van de Marokkaanse geheime dienst, die overigens zonder de instemming van de nieuwe Marokkaanse koning deze verklaringen onmogelijk kon doen, werd het lichaam van Ben Barka met behulp van de CIA in zoutzuur opgelost. Vanwaar deze bijzonder brede coalitie om Ben Barka van de aardbodem te laten verdwijnen?

Een belangrijke verklaring hiervoor ligt in het feit dat hij niet alleen de meest radicale opponent van Koning Hassan II was, maar ook een uitgesproken tegenstander van Israel en tegelijk de voorzitter van de “Tricontinentale”: een bundeling van landen en bewegingen in Afrika, Azië en Latijns- Amerika met een linkse en revolutionaire signatuur, die zich afzetten tegen het kolonialisme en de imperialistische invloed van de V.S. in deze drie continenten.

De Franse justitie onder de Gaulle heeft snel gehandeld en veroordeelde in 1967 één van de hoge militairen en de machtigste man van Marokko in die tijd bij verstek tot gevangenisstraf wegens de moord op Ben Barka. Dat was generaal Oufkir, in 1972 zelf door Hassan II om het leven gebracht vanwege een mislukte staatsgreep door het leger, onder zijn leiding.

Maar na de Gaulle is de Franse Justitie zowel door de Franse autoriteiten als de Marokkaanse op alle mogelijke manieren gehinderd in zijn pogingen om de waarheid over de affaire Ben Barka naar boven te halen en alle verantwoordelijken voor deze gedwongen ontvoering te berechten. Zo heeft president Pompidou, de opvolger van de Gaulle, amnestie verleend aan Antoine Lopez, die tot acht jaar gevangenisstraf werd veroordeeld voor zijn medewerking aan de ontvoering van Ben Barka. President Giscard D’Estaing, de opvolger van Pompidou was te nauw bevriend met zijn “makker” Koning Hassan II om  steun te verlenen aan een actieve vervolgingsaanpak door de Franse justitie.

Onder president Jacques Chirac kregen de vriendschapsbanden met koning Hassan II bijna familietrekjes. Na de dood van Hassan II in 1999, gedroeg Chirac zich dan ook als een soort politieke stiefvader van zijn zoon Mohamed VI, de huidige koning Van Marokko. Sarkozy ging zelfs nog verder en wilde niet alleen de – in zijn ogen – te onafhankelijk en autonoom opererende onderzoeksrechter in deze zaak, Patrick Rafaël, laten verwijderen door de vereniging van rechtspraak, maar – naar aanleiding hiervan- zelfs de functie van onderzoeksrechter uit het Franse justitieel systeem schrappen. Met andere woorden: vanwege één boom die niet bevalt, het hele bos kappen!

Maar de vereniging had de politieke zet van Sarkozy door en hield stand. Patick Ramaél bleef aan. Ondanks het feit dat Frankrijk –onder Sarkozy- de arrestatiebevelen tegen een aantal hoge Marokkaanse militairen in 2009 heeft ingetrokken, beet onderzoeksrechter Patrick Ramaël door in deze zaak. Laatst nog heeft hij, generaal Hosni Benslimane –één van de verdachten in deze zaak- in London proberen te laten arresteren. De generaal heeft snel de benen genomen naar Marokko. Onderzoeksrechter Ramaël laat dus zijn verantwoordelijkheid niet los in de affaire Ben Barka. Sarkozy is inmiddels adviseur van de Marokkaanse koning voor buitenlandse zaken en geniet van een prachtige paleis in Marrakech!

Het is duidelijk dat de Franse belangen in Marokko de waarheid over de zaak Ben Barka zwaar in de weg zitten. Ondanks alle retoriek blijkt de onafhankelijkheid van de rechter allerminst gegarandeerd in de Franse democratie!!

In Marokko is  de doofpot over deze misdaad van hoger hand de dominante strategie. Bij het aantreden van de huidige koning Mohamed VI in 1999, leek hij schoon schip te willen maken over de misdaden van zijn vader. Een door hem ingestelde “Commissie voor Gerechtigheid en Verzoening” – voornamelijk bestaande uit Marokkanen die terugkwamen uit ballingschap of uit de kerkers van zijn vader Hassan II – kreeg in 2003 de opdracht om het licht te werpen op meer dan 700 gedwongen ontvoeringen.

De door de koning gekortwiekte commissie mocht wel de slachtoffers of hun nabestanden voor schadeloosstelling in aanmerking laten komen, maar de namen van de beulen en opdrachtgevers tot deze misdaden mochten niet bekend gemaakt worden. Berechting van deze schenders van mensenrechten was  absoluut niet aan de orde. De zaak Ben Barka werd aldus in de kiem gesmoord! Immers de vader van de koning was daarbij zelf in het geding! Het resultaat is beschamend: alle hoge en lage militaire en civiele functionarissen met bloed aan hun handen bleven in functie! Hun misdaden werden met geld afgekocht!

Toen een paar jaar geleden de Franse onderzoeksrechter bovengenoemde Ahmed Boukhari in Frankrijk wilde verhoren, naar aanleiding van zijn openbaringen over de zaak Ben Barka, mocht hij Marokko niet verlaten. Later ging onderzoeksrechter Ramaël zelf naar Marokko om een aantal hoge militairen te ondervragen over hun betrokkenheid bij de affaire Ben Barka. Hij kreeg geen enkele medewerking van de Marokkaanse autoriteiten. De Marokkaanse regering liet hem weten dat ze niet wist waar deze hoge militairen – die allemaal hoog in de boom zitten van het veiligheidsapparaat van de staat-.…… wonen!!!

Één van hen, namelijk generaal Hosni Benslimane is al sinds 1972 de sterkste man van het regime, want hoofd van de marechaussee. Dit militaire korps is, sinds de doelbewuste verwaarlozing door Hassan II van het officiële leger vanwege twee couppogingen tegen hem, de belangrijkste militaire organisatie in het land.

Patrick Ramaël heeft aldus onverrichter zaken Marokko verlaten. In Frankrijk zijn inmiddels alle ondernomen pogingen gesneuveld om de hand te leggen op de vertrouwelijke regeringsdocumenten over de affaire Ben Barka. De reden: de staatsveiligheid.

Kortom: de doofpot is de regel aan beide kanten van de oceaan. Ook in de zaak Ben Barka is duidelijk dat, in de confrontatie tussen politieke belangen en het recht, dit laatste de eerste slachtoffer is.

Maar volgend jaar zal opnieuw de 48ste herdenking van de moord op Ben Barka georganiseerd worden. En het jaar daarop ook. De waarheid heeft een langere adem dan de autoritaire regimes.