Belgische toestanden

De ergernis begon bij Pauw en Witteman. Die hadden lucht gekregen van de ludieke acties van het Belgische volk tegen z’n besluitloze leiders. Aan tafel waren zowaar twee komische relikwieën uit het zuiden aangeschoven: Urbanus en Jean-Pierre Van Rossem. Bebaard, dat wel. Maar ook vooringenomen, met een verborgen agenda en vooral: compleet irrelevant voor de discussie.

Om dat laatste even te duiden: de laatste keer dat ik de heren als journalist voor de microfoon haalde, was twintig jaar geleden. Ik werkte toen voor enkele amusements-programma’s.

Korte tijd later was het weer raak. P&W had nu Marleen Temmerman uitgenodigd. Een alom gerespecteerde gynaecologe en senator voor SPa. Maar in die hoedanigheid zat ze er natuurlijk niet. Ze moest Nederland onderhouden over een grappig bedoeld voorstel om de regeringsvormers op droog zaad te zetten. Die Belgen toch.

In DWDD had het orakel Rottenberg het vervolgens over Belgische toestanden. O jee. Premier Rutte en andere Nederlandse politici hoorde ik de nieuwe staande uitdrukking sindsdien herhaaldelijk gebruiken: als er bij de komende verkiezingen niet juist gestemd wordt, dreigen Belgische toestanden!

Toen we het wereldrecord formeren verpulverden, waren de Nederlandse camera-ploegen uiteraard present. Om in te zoemen op die paar studenten die zich op de Gentse Kouter ontdeden van bovenkleding.

Beste collega’s, de toestand bij ons is wel degelijk ernstig. Daarom ook graag een ernstige benadering van uwentwege.