De witte tranen van Rosanne Hertzberger
Bejegening
© cc-foto: PublicDomainPictures
Praat mee
Heb je een vraag, suggestie of wil je gewoon iets kwijt? Dat kan hier. Lees onze spelregels.
Reacties (28)
De ineffectiviteit en onvolledigheid van het dualistisch, binair denken in de westers medische wetenschappelijke gezondheidszorg laat de cliënt of patiënt niet alleen maar financieel berooid achter na een afgesloten behandeling...... Oftewel; met alleen maar 'objectief observeren en diagnosticeren van afwijkend gedrag waarmee gezocht wordt naar causale factoren die tot de symptomen van het 'probleemgedrag' hebben geleid, wordt de lijdende mens nooit echt afgeholpen van zijn of haar klachten. Het persoonlijk verhaal en de cruciale subjectieve factoren in de geest en psyche van de mens zijn natuurlijk altijd 'functioneel' en dat krijg een medicus natuurlijk nooit te zien op de scans of in de uitslagen van de neurologische tests of in wat voor andere ingenieus bedachte tests er bestaan. De integrale benadering biedt veel meer soelaas.
Breek me de bek niet open! Voor artsen ben je tegenwoordig niet meer dan een orgaan, zelfs niet meer in samenhang met andere organen. Je bent je hart, je longen of je nier..geen mens.
De goede uitgezonderd. Die moet je met een lampje gaan zoeken. Mijn huidige huisarts daar ben ik wel tevreden mee, als ik tenminste niet een ander krijg uit de huidige praktijk waar twee huisartsen part-time in participeren. Ik probeer er zoveel mogelijk niet te komen, waardoor ik ook weleens te laat kom. Dat neem ik dan uiteindelijk maar op de koop toe. Dat is mijn deel.
Het is vernederend, stigmatiserend ook, dat veel behandelaars zo snel een diagnose stellen die niet deugt, en dan wordt alles in het licht gesteld van die diagnose. Ik vind het intussen geen wonder meer dat mensen alternatieve therapieën zoeken.
Persoonlijk heb ik liever te maken met een specialist die zijn werk goed doet. Een schouder om op uit te huilen vind ik thuis wel. Mocht je daar behoefte aan hebben, dan heeft het ziekenhuis (en zeker een academisch) daarvoor ook mensen beschikbaar. Maar die zitten in de beroepsgroep van Bram Bakker, dus qua genezing heb je daar niks aan.
Wat een onzin. Ik heb er persoonlijk ook niks aan maar er zijn genoeg mensen die zich er wel door gesteund voelen.
"er zijn genoeg mensen die zich er wel door gesteund voelen" En daar is dus in voorzien, voor wie aan het thuisfront niet genoeg heeft. Maar vraag het niet van een specialist die juist enige distantie moet betrachten om zijn werk naar behoren te kunnen blijven uitvoeren in plaats van met een burn out thuis te zitten.
Lees je eigen 1e reactie. Misschien vat ik jou verkeerd op maar ik denk dat je bedoelt niets aan psychiaters te hebben. Voor de rest ben ik in mijn 1e reactie duidelijk over die afstand.
"Misschien vat ik jou verkeerd op maar ik denk dat je bedoelt niets aan psychiaters te hebben." Wat ik zeg is dat dat een beroepsgroep waarvan je geen genezing van een fysieke kwaal hoeft te verwachten. Maar ik geef toe dat het dubbelzinnig is. Niet voor niets: of hun werk meer doet dan een placebo en een beetje aandacht is immers maar de vraag. Wat in dit geval geen kwaad kan, omdat het om een beetje aandacht gaat. Ik heb van een medisch specialist overigens nimmer een kille reactie meegemaakt. Maar wel dat ze heel erg gericht zijn op het overbrengen van hun inhoudelijke boodschap. Wat overigens qua communicatie ook geen sinecure is, omdat vooral van slechtnieuwsgesprekken vaak maar bitter weinig blijft hangen. Vandaar het advies om iemand mee te nemen naar zo'n gesprek of het desnoods op te nemen.
Piet de Geus Ik heb er wel ervaring mee een zeer kille reactie te krijgen en wel meer dan een keer. Voordat je zegt dat het dan wel aan mij zal liggen, helaas niet. En dat helaas dat meen ik uit het diepst van mijn hart.
Piet de Geus Je noemt nu twee uitersten, er zit iets tussenin! Gewone menselijkheid en enig begrip is het minste wat je mag verwachten. Als ik een zakenman wil ga ik wel ergens anders naartoe.
Ik ben een beetje verbaast dat er zo weinig medeleven word getoond. Ook aan andere reageerders. Ik lees hier 2 verhalen van reageerders die in mijn ogen best een kleine persoonlijke steunbetuiging horen te krijgen. Ligt dit nu aan mij? Misschien is dit wat er mis is in Europa, te weinig betrokkenheid bij elkaar.
tsja, je bent dan ook geen cliënt, maar een patiënt. verder schrijf ik maar niet, dan vloeit er teveel woede uit mijn pen.
Het stelt mij gerust dat ik, na een hartinfarct 6 weken geleden, en daarna nog in het ziekenhuis heb gelegen met 12 medicijnen, terwijl ik zelden een medicijn heb geslikt, dit verhaal van Bram lees. M.a.w. ……..ik ben het niet alleen! In het ziekenhuis best wel aardige verpleegkundigen die wél betrokken zijn met patiënt, maar artsen en specialisten werken uit het boekje wat zij hebben geleerd, en wat niet in enige mate is gericht op de patiënt, alleen op de kwaal. Er is één cardioloog in opleiding voor 5 minuten aan mijn bed geweest. Er zijn ernstige fouten gemaakt. Ik had nooit die 12 medicijnen mogen slikken op mijn leeftijd van 83 jaar. Toen ik ontslagen werd, werd mij ook niet verteld hóe het nu verder moest. Daar sta je dan als alleenstaande-wonende. Ik was voor dit ziekenhuis en specialist niet meer belangrijk. Bij wie dan wél. Mijn huisarts en mijn behandelende cardioloog wisten van niets. Het ziekenhuis had toch op zijn minst beiden moeten inlichten, en mij moeten laten weten dat, als ik weer thuis was, hoe de behandeling verder zou gaan. Ik heb nog steeds ernstige bijverschijnselen van de medicijnen, maar blij toe dat mijn huisarts onmiddellijk maatregelen heeft genomen om ze af te bouwen. Mijn verhaal ligt misschien wel weer wat anders dan die van Bram. Maar het tekent wel weer de gezondheidszorg. Bram, ik wens je alle goeds.
Satya, Dank voor Uw reactie. Fijne betrokkenheid. Mijn dochter heeft er voor gezorgd dat ik komende week bij mijn eigen cardioloog terecht kan. Ik heb mijn verhaal verteld omdat ook uit deze ervaring weer blijkt dat er praktisch geen persoonlijke betrokkenheid van specialisten etc. merkbaar is. Die persoonlijke betrokkenheid zou er voor kunnen zorgen dat de patiënt, om het e.e.a. te kunnen verwerken, niet naar de GGZ behoeft te worden door gestuurd.
Stientje. Ik heb een paar jaar geleden een hartinfarct gehad. ( ben wel nog heel wat jaartjes jonger). Bleek er al eerder een gehad te hebben van een wat minder belangrijke kransslagader. Ik wens je heel veel sterkte. Ik kreeg niet zoveel medicijnen als jij maar evengoed konden mijn bloeddruktabletten ineens gehalveerd worden zonder dat het echt te merken was aan mijn bloeddruk. Inderdaad ook een arts-assistent die even uitleg gegeven schijnt te hebben. Kreeg wel een afdruk later, na het plaatsen van stents en een afspraak met de cardioloog. Dezelfde overigens die nog geen half jaar eerder na doorverwijzing van de huisarts zei dat er niets aan de hand was. Dat was echter wel een heel vriendelijke man. Heb je geen hartrevalidatie gehad? Dat is bij ons standaard dacht ik. Ik slikte ook amper medicijnen. Mijn bloeddruktabletten konden ook ineens even gemakkelijk gehalveerd worden nadat ik dat gevraagd had vanwege duizeligheid. Dit zonder dat mijn bloeddruk weer (noemenswaardig) de hoogte inschoot. Dus ja, het lijkt inderdaad enigszins gestandaardiseerd wat ook ik vreemd vind.
Beste reageerders, Zojuist ben ik bij mijn eigen cardioloog geweest. Hij wist nergens van. Beschamend!!!! Zó werkt dus de gezondheidszorg. Hij was geschokt over het geen wat mij was overkomen. Hij liet mij weten hier navraag over te doen. Blijf nu alleen onder controle bij hem. Toch wel goed dat ik die afspraak met hem heb gemaakt, al zag ik tegen zijn reacties op. Hij stelde zelfs voor een klacht in te dienen. Hoeft voor mij niet direct, misschien wél belangrijk. Ook dank aan Minoes met haar eigen ervaring en uitleg.
Stientje Gelukkig dat je zo verstandig bent geweest een afspraak te maken. Ik wens je een voorspoedig herstel.
Artsen kunnen moeilijk iedere patient hun persoonlijke gegevens geven, dan zijn ze 30 uur per dag aan het werk. Vrij logisch dus.
Ik denk dat een arts een bepaalde afstand moet bewaren voor eigen bescherming. Veel sterkte en kracht toegewenst de komende tijd.
Je prive email of persoonlijke telefoonnummer geven aan een zakelijke relatie? Nooit doen! Hulde aan die artsen!
Dat komt me bekend voor. Ik heb een soortgelijke beperking waar ook geen neurologische verklaring voor kon worden gevonden. Mijn aller vriendelijkste neuroloog, een jonge vrouw, deelde me dat in een kort gesprek mee. Dan is voor de neurologie de kous af en ben je niet langer interessant. Haar diagnose werd later bevestigd door de revalidatie arts: uitval van de zenuwen in de voeten en de onderbenen waardoor ik tijdens het lopen belangrijke informatie om mijn onderdanen te corrigeren mis. Gevolg: lopen als een dronkaard zonder ook maar een druppel alcohol te hebben gedronken. Artsen en specialisten zijn vriendelijk en voorkomend tot het stadium bereikt wordt dat ze niets mer voor je kunnen doen. Dan is de betrokkenheid gedaald tot nul. Suggesties voor een vervolg worden niet gegeven. Ik heb zelf het initiatief genomen een revalidatie arts te bezoeken. De huisarts heeft mij uitstekend ondersteund.
Dank je Satya. Het blijft zoals het is, kan er mee leven. Goede schoenen helpen om koers te houden.
Ik heb aangezichtspijn, oorzaak onbekend, het heeft met zenuwen te maken. Ik heb medicijnen gekregen, maar met een heleboel bijwerkingen, vooral slecht voor het geheugen. Kan ze helaas niet missen. Al heel vaak geprobeerd op eigen houtje te minderen, maar pijn komt in alle hevigheid terug, vooral in mijn ogen en voorhoofd. Het lijkt dan ook alsof mijn ogen diep binnenin de oogkassen bevriezen. neem ik ze dan in dan duurt het weer een hele tijd voordat ze gaan werken.. Diagnose; A-typische aangezichtspijn. Behandeld met medicijnen die wel helpen en waar ik dus nooit meer van afkom maar waarvan de bijwerkingen met het verstrijken der jaren lijken toe te nemen. Probleem is het terughalen van woorden uit het geheugen, dat kunnen soms heel simpele voorwerpen zijn die ik zo voor me zie maar waarvan ik het woord niet of niet snel kan terughalen, Het is een behoorlijke handicap. Zo kan het dus zijn dat je anti-epileptica slikt als je geen epilepsie hebt en lyrica wat mensen slikken als ze fantoompijnen hebben, terwijl je je onderdanen nog gewoon hebt. Het onderbreekt blijkbaar de pijnsignalen naar de hersenen. De eerste keer dat ik een lyrica-capsule nam leek het of ik een hele fles whisky op had. Ik heb echter geen keuze. Aandacht ervoor is er ook hier niet, ook niet van de huisarts. Ik krijg iedere 3 maanden opnieuw weer keurig de medicatie, maar niemand meer die ernaar omziet. Niemand meer die ook maar ooit eens vraagt hoe het daarmee gaat. Niemand die uitleg geeft want ze weten het gewoon niet. Wel heb ik heel lange tijd daarvoor al geklaagd dat ik bijvoorbeeld geen sinaasappels kon eten of sinaasappelsap kon drinken. Zodra ik iets zuurs nam kreeg ik een enorm transpirerend gezicht en pijn in de huid alsof mijn gezicht een schaafwond was, van bovenkaken tot voorhoofd. Nu ik die medicijnen slik is ook dat weg. Weet bij God niet wat dat met elkaar te maken heeft maar dat het met elkaar te maken heeft is wel duidelijk.. Deze pijn begon er overigens mee dat ik mijn bril niet meer op kon houden, kon die niet op mijn neus hebben staan, zo pijnlijk als dat was. Wel heeft een professor mij aangeraden oude anti-depressiva te nemen i.p.v. deze medicijnen. Maar deze medicijnen werken nu perfect, behoef ook niet meer te nemen om de pijn te stillen dus durfde ik dat niet aan. Bovendien zou ik daar ontzettende gewichtstoename van kunnen krijgen en andere bijwerkingen. Maar wat er slecht was aan deze medicijnen en waarom vond hij blijkbaar niet de moeite waard om uit te leggen. Daar had hij geen tijd voor.