Beat The Week

Johan Fretz schrijft tot aan de provinciale verkiezingen iedere week een column voor Joop.

AVRO presenteert ‘Op Zoek naar GroenLinks’

Eindelijk was het dan zover. In navolging van de zoektochten naar helden als Evita en Zorro streek het musicalcircus afgelopen zaterdag neer in Utrecht.  ‘Welkom bij Op Zoek naar GroenLinks’, opende Frits Sissing.

Het werd een heus spektakel. Een lichtshow van spaarlampen, een ballet van marxisten en een buffet van organisch knaagvoer: niks was te gek. Er was nog wat discussie over de muzikale begeleiding van de kandidaten. De meeste partijleden waren het erover eens dat het afspelen van een muziekband onnodig stroomverbruik zou betekenen. De AVRO stelde daarop voor alles door de liveband te laten uitvoeren, maar al gauw kwamen er kritische vragen: ‘Heeft u enig idee hoeveel bomen er gekapt zijn voor zo’n vleugel meneer Sissing?’. Uiteindelijk vond men een oplossing in de met spoed ter beschikking gestelde ecologisch verantwoord geproduceerde instrumenten. Principes zijn principes.

De strijd kon beginnen. Veel kandidaten, die in korte tijd hun protest- en lofliederen ten gehoren moesten brengen, werden duidelijk niet gehinderd door enig talent. Iedere noot die ze zongen was vals, hun liedteksten waren tenenkrommend en ze hadden doorgaans de podiumuitstraling van een getorpedeerde paramilitair.

Maar er waren ook uitschieters. Erwin van Lambaart was diep onder de indruk van Ineke van Gent’s Geen Civiele Schlemiel. Pia Douwes vond op haar beurt dat Jolande Sap met kop en schouder boven de rest uitstak met Elke Afghaan een Fatsoenlijk Bestaan. 

Toen nagenoeg iedereen was afgevallen, troffen Sap en Van Gent elkaar in de sing-off. De muzikanten gaven vol gas op de ecologische trommels en trompetten en een intens duet barstte los.

Ineke: ‘Jolande jij hebt je vergi-iiiiiii-st, wat ben je voor nep-paciifist’ Jolande: ‘Wie een volk wil bevrijden, moet soms durven strijden’ Ineke: ‘Dat volk heeft niet om ons gevr-aaa-aagd’ Jolande: ‘Maar komt er ooit vrede, als niemand het erop waa-aaa-gt’

Het was hartverscheurend. De dames konden allebei rekenen op een staande ovatie, maar de beslissing lag natuurlijk bij de grote keizer Willem Nijholt. Vanaf zijn troon keek hij indringend naar de twee spartelende kandidaten. ‘Dit is echt een rotte klus’, begon Nijholt met veel gevoel voor drama. ‘Kiezen tussen deze twee kanjers. Ineke: je hebt alles gegeven. Dat je stevig was wisten we natuurlijk al, maar vandaag was je geluid helder, vol en zuiver. Jolande: je hebt naar eer en geweten noten gekraakt, waarvan iedereen zei dat je ze niet zou halen. En je deed het toch.’

Uit de zaal werd geroepen, de pacifisten spraken zich luidkeels uit voor van Gent, maar dat leek Nijholt juist te irriteren. ‘Die fans van Sap houden tenminste hun bek dicht’, zag je hem denken en hij sprak: ‘Ik kies uiteindelijk voor de vrouw die wat mij betreft GroenLinks kan dragen, iemand wiens wijsheid, lyriek en passie uiteindelijk al onze harten zal veroveren’. Het konden nog altijd beide dames zijn en de spanning werd velen teveel tot Nijholt het verlossende woord gaf.  ‘Ik kies, met mijn hart, maar ook met mijn verstand, voor… Jolande Sap.’

Onregelmatig applaus, verwarring, ontroering, pure emotie! Al die tegenstrijdigheden in een hal: het werd sommigen te kwaad. Toen het schouwspel voorbij was en de camera’s gestopt waren te draaien, liep Joop van den Ende naar Ineke toe en sloeg een arm om haar schouder. Hij fluisterde. ‘Zeg Ineke, kop op, er is vast nog wel een mooie bijrol voor je in het ensemble.’