Baudet als politicus van het jaar

Afgelopen woensdagavond werd Thierry Baudet nogal geplugd als politicus van het jaar door parlementair journalist Joost Vullings. De Apollo van extreem rechts moet het opnemen tegen Jesse Klaver, Jeroen Dijsselbloem(!),  Khadija Arib en Klaas Dijkhoff. Deze kamerleden waren boven komen drijven in een telefonische enquête onder een representatieve doorsnee van het Nederlandse volk door Motivaction. Dezer dagen zijn de telefoonlijnen open voor een stemming van het publiek. Maandag wordt bij Jinek de uitslag bekend gemaakt.

Zou de jonge oppergod van reactionair Nederland  het winnen? Vullings prees zijn presentatie en de manier waarop hij met behulp van de sociale media een achterban had weten op te bouwen, die hem twee zetels in de Kamer opleverde en zeventienduizend leden voor het FvD. Dat aantal schijnt nog dagelijks ter groeien. In de peilingen staat Baudet inmiddels op elf zetels die vooral zijn afgesnoept van de PVV en in mindere mate van de VVD. Hij zal er ongetwijfeld via de sociale media in slagen veel fans te motiveren om naar het nummer van Motivaction te bellen. De overige kandidaten hebben noch het apparaat noch de drive om zoiets voor zichzelf te organiseren, behalve wellicht Jesse Klaver. De kans dat Baudet wordt uitgeroepen tot politicus van het jaar is groot.

Verdient hij die titel ook? De premier in spe heeft inmiddels bewezen dat hij een zaal tot enthousiasme weet te krijgen en dat hij leden kan winnen. Dat maakt hem tot een voortreffelijk propagandist en misschien tot een goed organisator. Dat zal blijken uit de manier waarop zijn partij functioneert. Ook weet de liefhebber van negentiende eeuwse beeldtaal  handig publiciteit voor zich te organiseren, bijvoorbeeld door een leraar maatschappijleer aan de schandpaal te nagelen als deze zijn gedachtegoed wat te ruw samenvatte voor zijn met verheven beelden gevulde geest.

Maar in de Tweede Kamer schittert de jonge held voornamelijk door afwezigheid. Natuurlijk, als kleine fractie kun je niet alles volgen maar je hoort toch minstens je inbreng te hebben bij de begrotingsdebatten. Baudet liet het afweten zowel bij de besprekingen over Economische Zaken als die over Financiën. Hij was niet in het kamergebouw te bekennen. Hij deed geen enkele poging zijn visie te geven op de economie en de financiële toestand van het land. Terwijl de Kamer gebruik maakte van het budgetrecht, was meneer de hort op. Terecht waste Jan Paternotte, kroonprins van D66, hem daarover de oren. Hij noemde Baudet “laf, laf, laf”.

Of het lafheid was, die Baudet uit de kamer hield, valt moeilijk te zeggen. Het kan ook luiheid zijn geweest. Of gebrek aan doorzettingsvermogen want de Memories van Toelichting, die Financiën en Economische Zaken produceren, zijn taaie kost. Baudet kwam er niet doorheen, laat staan dat hij de addertjes in het gras wist te identificeren. Ach, het ging maar over geld, het ging maar over banen, het ging maar over welvaart.. Dan gaat een mens liever een beetje sporten of een mopje spelen op de vleugel.

Maar het kan ook veel eenvoudiger liggen: wat er niet in zit, komt er ook niet uit. Dat blijkt als het echte politieke handwerk begint.

Hoe dan ook, Baudet trekt vaak aan zijn stutters als hij de taken moet verrichten waar hij dat riante salaris (van de belastingbetaler, meneer, mevrouw, van de belastingbetaler) voor ontvangt. Hij is zoals een van zijn geestelijke voorgangers, Jacques Gans het zou formuleren, een staatsruivenier.

Het wordt tijd dat hij eens werk gaat maken van zijn baantje. Dan kan hij misschien politicus worden.