Bart Jan Spruyt geeft fatwa over Khadija Arib

Bart Jan Spruyt mag geen Kamervoorzitter worden. Waarom? Omdat ik het zeg. Wie ben ik? Mihai. Is dit een grap? Nee. Klinkt het monsterlijk? Ja. Want dat is het.

In De Dagelijkse Standaard geeft Spruyt Khadija Arib een Berufsverbot : ze mag geen Kamervoorzitter worden omdat ze een dubbel paspoort heeft. En zij heeft daardoor twee mogelijk conflicterende plichten, aldus Spruyt.

Spruyt en Wilders zijn de grootste fans van de koning van Marokko, omdat die Mohammed alle telgen van alle Marokkanen als Marokkaanse burgers beschouwt – sinds de Big Bang tot in het hiernamaals. Handig hè, dat Marokkanen nooit meer dan pleepoetsers mogen worden? Wat moet Arib doen om enige functie in Nederland te bekleden? Naar Marokko gaan, een revolutie plegen, de wet veranderen en daarna terugkomen. Dit geldt ook voor haar hier geboren kleinkinderen.

Spruyt geeft ook twee voorbeelden van conflicterende plichten. Nebahat Albayrak had “niet frank en vrij haar mening over de Armeense genocide” kunnen geven, omdat ze ook Turks is. Quatsch? Quatsch! Ik heb de links op haar Wikipedia–pagina gevolgd en ik zie niets in die richting. Ze ontkent niks. En er is ook geen enkele aanwijzing dat ze in haar mening belemmerd zou zijn door de wetten in Turkije.

Spruyt spreekt over twee mogelijke plichten die met elkaar botsen. Mogen we alsjeblieft zelf de feiten bekijken en conclusies trekken, of is Spruyt van plan om ons denken wettelijks voor te schrijven? Bovendien verplicht geen enkele Nederlandse wet een persoon om de Armeense genocide te erkennen.

Zijn denkfout ligt ook in de idee dat alle Nederlanders een plicht hebben om het officiële regeringsstandpunt te delen. Befehl ist Befehl. Dit is strijdig met Spruyt’s eigen positie. Bijvoorbeeld het officiële Nederlandse standpunt is dat de Israëlische nederzettingen in de bezette gebieden illegaal zijn. Maar Spruyt schrijft: “Loyaliteit aan Israël is een morele plicht voor ieder mens die in de westerse beschavingstraditie is opgevoed.” Dus, volgens zijn logica, kan Spruyt nooit Kamervoorzitter worden omdat zijn privé–plichten strijdig zijn met de plichten opgelegd door het officiële Nederlandse standpunt.

En waarom mag Spruyt de genocidale etnische zuivering van de Palestijnen steunen en zou Albayrak de Armeense niet mogen ontkennen? Er bestaan blijkbaar twee verschillende soorten rechten in Nederland, één voor de conservatieven en een voor allochtonen.

Parallel universum Spruyt’s tweede voorbeeld is Arib zelf. Ze adviseerde (als lid van een commissie) de Marokkaanse koning over mensenrechten. Quatsch? Quatsch! Zal ik één miljard voorbeelden geven van Nederlandse professoren die buitenlandse regeringen over mensenrechten adviseren? Het is zelfs onderdeel van de Nederlandse ontwikkelingshulp dat men adviseurs stuurt. Je kunt me niet vertellen dat al die adviseurs nooit meer een officiële functie in Nederland mogen bekleden.

Want, wat als de Roemenen mij zouden vragen hoe ze de pogroms op zigeuners kunnen stoppen? Dat zeg ik dan lekker niet, want wie weet, misschien wil ik ooit de Nederlandse koning worden. En nu we toch over Roemenië zijn begonnen, ik mocht onder dictator Ceausescu ook geen vliegtuigpiloot worden. Want ik had een tante in Israël, dus ik was niet loyaal genoeg. Dezelfde Spruytiaanse logica.

En waar zijn de conflicterende plichten in zijn voorbeeld? Is er een Nederlandse wet die Arib gebiedt om mensenrechten in Marokko te schenden? Heeft zij deze wet geschonden door de tiran in Rabat een lesje Nederlandse mensenrechten te geven?

Spruyt leeft in een parallel universum.

Jurist Thomas Franck schrijft in zijn boek The Empowered Self dat meervoudige loyaliteiten in de Europese traditie eerder de regel zijn dan de uitzondering. Bijvoorbeeld het Romeinse Rijk moedigde de Joodse, Levantijnse, Ptolemeïsche en Hellenistische gemeenschappen aan om aan zelf–bestuur te doen. Dus Spruyt – als conservatief – gooit zijn eigen tradities overboord.

In de twintigste eeuw nam het aantal dubbele nationaliteiten in de moderne staten explosief toe; en ook de staten doen daarover steeds minder spastisch, schrijft Franck. Een paar voorbeelden: Milan Panic, Amerikaanse burger, werd Servisch premier in 1992. Bosnië en Armenië hadden Amerikaanse ministers van buitenlandse zaken (Muhamed Sacirbey en Raffi Hovannisian). Estland had een Amerikaan als legerleider. Arnold Schwarzenegger is ook Oostenrijker. Canadese premier John Turner was in Engeland geboren en had een Brits paspoort. Alberto Fujimori, voormalige Peruaanse president, is ook Japanse burger. En Obama is moslim, geboren in Mekka. Just kidding.

Totalitaire logica Maar waarom is het idee van een dergelijk beroepsverbod monsterlijk? Omdat Spruyt zich een burger van een superieure klasse beschouwt en Arib van een inferieure. Zou Spruyt het accepteren als we hem verbieden om Kamervoorzitter te worden? Nee, want dat is juist het idee van gelijke burgers, dat geen enkele groep – ongeacht hoe groot – fundamentele rechten van anderen kan ontnemen. Daarom heten ze ‘onvervreemdbaar’. Zoals Spruyt de rest van de Nederlanders niet het recht op leven kan ontnemen, kunnen de rest van de Nederlanders Spruyt’s recht op leven niet ontnemen. Zoals de moslims de Nederlanders niet kunnen deporteren, kunnen de Nederlanders de moslims ook niet deporteren.

Zodra we gelijke burgers zijn, is er geen verschil meer tussen ons. Dat is het meest fundamentele principe van een rechtsstaat en democratie, en als we dit afschaffen zijn we een dictatuur of in burgeroorlog.

Er is iets kapot in Spruyt’s denken. Hij denkt dat allochtonen een aantal rechten hebben en dat hij er zelf een paar extra heeft. Hij ziet zichzelf als heerser of eigenaar van de allochtoon. De eigenaar mag met zijn eigendom doen wat hij wil; mits hij netjes een verwijderingsbijdrage betaalt.

In een wereld waar geen hond vluchtelingen duldt, ben ik maar blij dat ik ook een verlopen Roemeens paspoort heb. Want als Spruyt in het zadel komt, kan ik tenminste ergens naartoe vluchten.

Disclaimer: Mihai heeft dit opiniestuk niet in zijn officiële functie als Roemeense spion geschreven.