Bang voor moslims

“Nou, jullie vragen wel veel hoor”, lacht mijn oma met haar 86 jaar oude, maar nog altijd ondeugende, glimlach. Mijn zusje en ik zitten op het puntje van onze stoel. Mijn opa vertelt namelijk hoe hij mijn oma precies zeventig jaar geleden het hof maakte: “door rondjes om haar heen te schaatsen.”

Mijn oma moet een beetje giebelen als hij het zegt. Heel veel meer wil hij er niet over kwijt, behalve dat hij het eerste kusje van mijn oma kreeg toen ze zeventig jaar geleden bevrijd werden van de Duitsers. En daarom is hij soms ook bang voor een nieuwe oorlog, zo vertelt hij, “we hebben het allemaal al een keer meegemaakt.” Hij vervolgt: “Als ik dan op tv van die boze mannen de kelen van onschuldige burgers zie doorsnijden, dan ben ik bang dat ze dat ze het hier zullen overnemen, de radicale moslims, en dat we dan allemaal moslim moeten worden.”

Lang geleden organiseerde ik mijn verjaardag in Osdorp. Ik had mijn opa ook uitgenodigd. Stiekem omdat ik zijn blik wilde verbreden, en hem wilde voorstellen aan mijn aardige buurmeisjes en buurvrouwen: moslima’s veel representatiever voor de ‘gemiddelde moslim’, als deze al zou bestaan. Maar mijn opa durfde de ongewisse wereld van Osdorp niet te betreden. 

Mijn opa is bang voor moslims. Kun je hem dat kwalijk nemen, een 92-jarige man die zijn informatie haalt uit krant en tv? 

Ik deed dat wel, heel erg. Gister kon ik mijn eigen blik verbreden, en zag ik een oude man die dag in dag uit hoort op tv, op de radio, en leest in de kranten hoe gevaarlijk moslims wel niet zijn; stukken over ‘haatimams’, ‘de islam als het ‘ware kwaad”, en ‘steden overspoelt met moslims’.  Zelfs de Groene Amsterdammer, ‘kritisch weekblad’, kroop in het frame van de ‘gevaarlijke moslim’. En deed er zelfs nog een schepje bovenop. De ongedocumenteerde vluchtelingen die Europa binnenkwamen waren niet alleen moslim (met het gevaar van machtsvorming, aldus Hofland, editie 23 april 2015), maar zouden hun heil ook zoeken in misdaad. Uit verschillende onderzoeken blijkt juist dat ongedocumenteerden maar in een klein deel van de gevallen betrokken zijn bij misdaad of overtredingen, juist uit angst om teruggestuurd te worden. Het beeld is echter compleet, niet alleen voor de lezer van de Telegraaf, zoals mijn opa, maar zelfs voor de lezer van de Groene.

Ondertussen leest mijn opa deze beangstigende nieuwsberichten en denkt terug aan die zeventig jaar geleden dat hij ondergedoken zat, met een voortdurende angst om opgepakt te worden. Iets wat hij nooit meer wil meemaken. Zo blij waren ze dan ook dat ze bevrijd werden, het staat nog vers in zijn geheugen gegrift. En hij kreeg er nog een kusje bij ook. Van de vrouw die na zeventig jaar nog steeds ondeugend naar hem glimlacht.

cc-foto: Roel Wijnants