Bang

Vorige week was ik voor het eerst bang.

Tenminste, voor het eerst in mijn volwassen leven. Niet dat ik zo ontzettend onverschrokken ben, maar ik kom nu eenmaal nooit in situaties waar ik ergens voor moet vrezen. Maar vorige week was ik dus bang. Het duurde maar heel even. En het duurde daarna nog eens een week voor ik doorhad dat ik inderdaad bang was geweest.

Het zit zo. Ik ga over drie weken een weekend naar Parijs. Het is een verrassing voor mijn zoon. Hij is dan jarig en omdat hij zijn eigen feestjes altijd erg ongemakkelijk vindt, wil hij het dit jaar niet vieren. Hij wil met mij ‘iets leuks’ gaan doen. Naar een film en daarna ergens biefstuk eten bijvoorbeeld, zei hij. In plaats daarvan neem ik hem een weekend mee naar Parijs. Dat weet hij niet en ik vertel het hem ook pas op de dag van vertrek en ik ga er ook maar gewoon vanuit dat hij de website van z’n vader niet boeiend genoeg vindt om te bezoeken.

De reis was zo geboekt, het hotel duurde iets langer. Er zat ontzettend veel vol. Vooral de peperdure hotels waren nog beschikbaar en AirBnB staat me niet aan, dus ik moest een tijdje zoeken tot ik iets had gevonden dat zowel betaalbaar als (hopelijk) vrij is van gekke vlekken. De eerste paar hotels die ik zag bevonden zich allemaal in de buurt van Place de la République. Daar is natuurlijk nogal wat gebeurd, dus ik kan me goed voorstellen dat veel mensen liever even ergens anders gaan zitten. Ik vond er een leuk hotel, twee straten verwijderd van Bataclan. Ik had bijna geboekt, maar vond na nog een laatste zoekronde een veel leuker hotel op een locatie die ik eigenlijk ook veel leuker vind, net even om de hoek van het Louvre. Daar verblijven we straks.

Vorige week ontdekte ik plots waarom het dat weekend – denk ik – zo druk is in alle hotels. We gaan naar Frankrijk tijdens het EK voetbal en het weekend dat wij er zijn wordt in Parijs de achtste finale gespeeld. Een groot evenement in Parijs net wanneer wij er zijn. In het Stade de France.

Stade de France. Ik dacht direct aan de aanslagen van vorig jaar november. Aan de aanslag op Charlie Hebdo daarvoor. De meeste aanslagen waren in het 10de en 11de arrondissement. De plek waar ik bijna een hotel had geboekt. Ik was opgelucht dat ik daar niet zat, want wat als… Ik ben er niet alleen, ik ben er met m’n kind.

Ik dacht aan waar ik nu zat, hoe veilig zou dat zijn? Zou er iets kunnen gebeuren? Moest ik annuleren, een ander weekend kiezen? Moest ik het hele weekend in Parijs nu over m’n schouder blijven kijken? Op verdachte bewegingen letten? Zijn er delen van de stad waar ik misschien wel heel graag naartoe wil, maar die ik toch beter kan mijden? Op de hotelkamer blijven?

Dat doe ik allemaal niet, maar ik dacht het wel. Ik dacht het wel en ik vond het eng. Heb ik nu de terroristen laten winnen?

Deze tekst staat ook op de website van Pascal Vanenburg.

Beeld: Plage de Blanc