Badr Hari een volksheld?

Op 29 juni 1967 werd Rubin Carter wegens moord tot driemaal levenslang veroordeeld door een rechter en jury in Paterson, New Jersey. Het was het begin van een 18 jaar durend gevecht voor de vrijheid van de onschuldige topbokser, prachtig uitgebeeld op film door Denzel Washington en voor de eeuwigheid vastgelegd op muziek door Bob Dylan. De film en Dylans single zijn vernoemd naar Carters bijnaam als bokser: Hurricane, de orkaan.

Ik moest aan Rubin Carter denken toen ik zaterdag op Volkrant.nl het opinieartikel van Yehya Kaddouri, getiteld ‘Wat ik zie in Badr Hari? Een volksheld!’ las. Als we de film mogen geloven werd de ‘Orkaan’ vervolgd en veroordeeld om twee redenen: zijn huidskleur en zijn succes. Racisme en afgunst. Eerder suggereerde Leon de Winter, ook al in de Volkskrant, dat dit eerste het motief is achter de “jacht” op Hari: “De rotjood had sympathie voor de kutmarokkaan” – zijn woorden, niet de mijne.

Kaddouri focust in zijn hartstochtelijk geschreven artikel op het tweede element: jaloezie. “Brave, elitaire knullen” en “afgunstige, jaloerse lullen” gunnen Badr zijn Mercedes en zijn mooie, blonde vrouw niet. Nou Yehya, als elitaire knul en vechtsportliefhebber moet ik je teleurstellen. Ik gun de spectaculaire kickbokser zijn E63 AMG van harte en nee, ik heb mij nog nooit op Estelle afgetrokken, zoals jij suggereert.

Volksheld Tel bij afgunst en racisme nog een vergezochte, want helaas onbeargumenteerd gebleven complottheorie (iets over Hari’s vriendschap met crimineel Gwenette Martha) en ziedaar: de perfect storm voor een heksenjacht. Tot zover niets nieuws, maar waar Kaddouri’s artikel echt interessant wordt, is in zijn constatering dat Badr Hari een “volksheld” is. Niet alleen voor hem, maar voor “duizenden Marokkaanse jongens”. Let wel, geen Nederlands-Marokkaanse jongens, geen Marokkaanse Nederlanders, niet eens Mocro’s. Nee, “Marokkaanse jongens” zijn Badr-fans omdat hij vecht voor “het thuisland”. Daarmee bedoelt Kaddouri natuurlijk Marokko, niet het land waar Badr Hari is geboren en zijn hele leven heeft gewoond. U weet wel: Nederland.

De verdachte van zes zware mishandelingen een volksheld? In Nederland moeten we er nog even aan wennen, hoewel het sinds Willem Holleeders status van cultheld al een stuk minder als een verrassing zou moeten komen. In de VS is het niets nieuws, daar groeiden al hele generaties op met gangsta rap , muziek over en vaak door (ex-)criminelen. De vraag is of het imago en de levensstijl van 50 Cent en Lil Wayne nu of Ice-T en 2Pac in het verleden, de toch al precaire positie van jonge Afro-Amerikanen in dat land erg ten goede komt.

Het is jammer dat zoveel Neder-Marokkaanse jongens (ik vermoed dat veel minder meisjes Badr Hari als hun grote voorbeeld beschouwen) in de kickbokser een rolmodel zien. Het zal nauwelijks helpen de vooroordelen over hen weg te nemen. U kent ze wel: agressief, geneigd tot criminaliteit, gewelddadig, Nederland en de Nederlanders verachtend. Behalve dit laatste element ziet u waarschijnlijk wel de parallellen met het stereotype van jonge, zwarte Amerikanen in de VS.

Een paar weken geleden interviewde ik een jonge man van Marokkaanse afkomst die mij op het hart drukte dat hij elke dag keihard werkt om jongeren met dezelfde etnische en culturele achtergrond als hij een ander soort rolmodel voor ogen te houden: hoogopgeleid en succesvol. Maar hij gaf ook toe dat zolang jongeren Badr Hari als hun volksheld beschouwen, zijn missie onbegonnen werk is.

Onschuldig Ik geloof dat verreweg de meeste Nederlanders de Marokkaanse gemeenschap wel degelijk haar succesverhalen gunt. De populariteit van rapper Ali Bouali, komiek Najib Amhali, schrijver Abdelkader Benali en het voetbalduo Ibi en Isi (Afellay en Aisatti), is zeker niet alleen beperkt tot Neder-Marokkanen. En ik denk dat ik niet de enige ben die lange tijd vurig hoopte dat Hari onschuldig zou blijken te zijn (diep in mijn hart hoop ik dat nog steeds). Want Nederland en onze Marokkaanse gemeenschap hebben meer behoefte aan een Orkaan van inspiratie dan aan een gevallen vechtmachine, volksheld of niet.

De zaak Rubin Carter en de film die zijn leven beschrijft, hebben indertijd de ogen van veel Amerikanen geopend voor het geïnstitutionaliseerde racisme in hun rechtssysteem, maar gelooft iemand werkelijk dat hiervan in Nederland anno 2012 sprake is? Als ik GeenStijl mag geloven, zijn onze rechters laffe D66’ers (“allemaal!”) die niets anders doen dan Marokkanen uit de gevangenis houden met beroepen op schaamtecultuur en seksuele onzekerheid.

Nee, ik ben bang dat Badr Hari’s verhaal meer lijkt op dat van die andere supergetalenteerde vechter, die door zijn gebrek aan discipline en ongecontroleerde agressie binnen en buiten de ring in de problemen en zelfs jaren in de cel terechtkwam: Mike Tyson. Over Badr en “Iron” Mike zal geen inspirerende biopic met hoopgevende boodschap worden gemaakt, geen zanger zal ooit deze prachtige woorden over hen zingen:

Here comes the story of the Hurricane, The man the authorities came to blame For something that he never done Put in a prison cell but one Time he could-a been The champion of the world