Asschers kostbare xenofobie

Een verdrag verhindert minister Lodewijk Asscher om bepaalde uitkeringen en de kinderbijslag voor rechthebbenden in Marokko te korten. Daarom wil hij nu met steun van een Kamermeerderheid het hele verdrag opzeggen. Dan krijgen ze lekker niets meer. Moet de regering in Rabat maar niet zo moeilijk doen en inbinden als ze in Den Haag de afspraken willen veranderen.

Asscher doet dat niet – zegt hij zelf – om een paar centen te besparen door enkele duizenden mensen in hun portemonnee te treffen. Hij doet dat uit principe. Daarom kiepert hij nu ook het hele verdrag uit het raam.

Deze gang van zaken is strijdig met het nationaal belang. Daarom verdient de beginselvaste minister een principiële bestrijding.

De door de kleinzielig nationalistisch ingestelde VVD-fractie toegejuichte redenering van Asscher luidt als volgt: het doel van uitkeringen is om de rechthebbenden op een bepaald niveau van welvaart te houden. Als zij naar een land verhuizen met lagere prijzen, dan kunnen de uitkeringen dus omlaag. In de jaren dertig deed Colijn dat tenslotte ook. Werklozen op dorpen kregen minder steun dan die uit de stad omdat ze waarschijnlijk wel een geit konden melken. Het omgekeerde – hogere uitkeringen in landen met hogere prijzen dan de onze – wordt overigens niet nagestreefd, wat in dit verband principieel noch consequent is.

Minister Asscher en zijn fanboys en girls laten hiermee zien dat zij niet goed beseffen in wat voor een land en in wat voor een tijd zij leven. De wereld is nog altijd opgedeeld in nationale staten maar steeds meer families vormen grensoverschrijdende netwerken. Zij hebben takken in verschillende landen: Nederland en Polen bijvoorbeeld of Nederland en Marokko of Nederland en de Dominicaanse Republiek, Suriname of een ander Latijns Amerikaans land. Dag in dag uit horen wij Rutte beweren dat ”wij” een exportland vormen en dat ”wij” daarom afhankelijk zijn van het buitenland. Je zou denken: ons land al dan wel proberen die grensoverschrijdende familiebanden in te zetten voor dat exportbeleid en bijzondere relaties onderhouden met landen waar die talrijk zijn, zeg maar waar onze etnische minderheden vandaan komen.

Niets is minder waar. Nederland treedt daar juist frustrerend op. Het poogt gezinshereniging zoveel mogelijk te verhinderen. Het gooit verliefden met een buitenlandse partner zoveel mogelijk bureaucratische stokken tussen de benen. Het wil morrelen aan uitkeringen als mensen die daar hun leven lang gewoon belasting en premie voor hebben betaald, ze willen genieten in landen waar ze meer voor een euro kunnen kopen dan op de Dappermarkt. En dat terwijl ze dan op geen enkele manier kosten veroorzaken voor toch al peperdure Nederlandse sectoren zoals de gezondheidszorg of een beroep doen op de schaarse woonruimte.

Nee, dat mag niet vanwege het principe: dit soort initiatieven die grenzen overschrijden, mogen niet worden beloond.

Het is eng-nationalistisch denken en niet meer van deze tijd. Het levert ook geen geld op. Het kost geld. Het plaatst een land dat het naar eigen zeggen van export moet hebben, in een achterstandspositie. Nederland gaat tegen de wereldtrends in en zal daarvoor de prijs moeten betalen. Het raakt achterop. Omdat het in een kracht – al die families met grensoverschrijdende netwerken – een zwakte ziet. Ons land zou juist het bestendigen van grensoverschrijdende familienetwerken moeten bevorderen, een heen-en weer migratie ondersteunen om die in te zetten voor de handel. Wij zijn nu al de tweede Europese investeerder in het bloeiende Turkije. Dat komt door Turks-Nederlandse families, die bij hun zegenrijke werk door Nederlandse autoriteiten eerder worden tegengewerkt dan gesteund. Dat is dom en kortzichtig. Dat schaadt de positie van Nederland in landen waar in tegenstelling tot de EU wel groei plaatsvindt.

Er bestaat een naam voor Asschers principe: xenofobie. Hij zal er wel mee wegkomen want Nederland heeft het te druk met Zwarte Piet.

Beluister dit opiniestuk hier

Volg Han ook op Twitter

Het nieuwste boek van Han is De Mooiste Jaren van Nederland (1950-2000)