Wat moeten moslims, Afrikanen en Arabieren doen om de sympathie van westerlingen op te wekken?
Als ze hun gewone leven leiden in strak geregisseerde regimes, zijn het achterlijke mensen die in de dertiende eeuw leven.
Als ze legaal in opstand komen en tijdens de verkiezingen op een partij stemmen die de goedkeuring niet kan wegdragen van de heersende macht, dan zijn het ‘extreme moslims die een moslimstaat willen oprichten’.
Als ze in actie komen tegen een ongefundeerde oorlog met miljoenen ontheemden en honderdduizenden doden, dan zijn het ‘moslims die geen eenheid kunnen vormen, elkaar het licht niet in de ogen gunnen, een middeleeuws stamsysteem kennen en erop uit zijn om joden uit te moorden’. Als ze eindelijk massaal in opstand komen tegen monsterlijke dictators en daadwerkelijk erin slagen om ze in doodsangst te verbannen naar derderangs vakantieoorden of in de armen van de grootste hypocrieten van de wereld, is het ook niet goed. Want dan ‘is het maar afwachten wat er vanaf nu komt’.
Ik mis hier de euforie over de kracht van gewone mensen om dictators omver te werpen. (De enige uiting van euforie was een buikdansende politicologe op een tafel in een televisieprogramma.) Ik mis betogingen van solidariteit, ik mis een oproep om massaal de straat op te gaan om onze regering te dwingen iets te doen voor het gewone volk van Libië. Integendeel, we gaan gewoon door met onze krokusvakantie. Of we er nou middenin zitten of die aan het plannen zijn, onze kleine leventjes met onze kleine geneugten gaan gewoon door.
Hoe groots zou het zijn om deel te hebben aan een echte revolutie van het volk. Hoe geweldig zou het zijn om later in je sterfbed aan je kleinkind te kunnen zeggen: ik heb een heel kleine bijdrage geleverd aan de wereldgeschiedenis. Ik heb op straat mijn regering opgeroepen iets te doen om het volk van Libië te helpen met het beëindigen van de dictatuur van de schizofrene Khadaffi en daarmee het volk van Libië hoop op een betere toekomst gegeven. Zeg nou eerlijk: klinkt dat niet beter dan: “Ik heb in 2011 zo’n leuke vakantie gehad in Lech waar Maxima en Willem Alexander ook met hun kinderen zorgeloos aan het skiën waren. Alsof er niets aan de hand was.”