Anti-Feministisch Manifest

Ik zie mezelf niet als feminist. Ik vind het woord feminisme vies. Feministen zijn in mijn ogen het equivalent van die-hard-dykes. Waarmee ik overigens niet direct wil zeggen dat lesbiennes vies zijn. Feministen dragen tuinpakken met te grote witte T-shirts. Ze hebben afgekloven nagels, omdat ze ‘net zo hard werken als mannen’ en dragen hun haar in een warrige knot. Als ze hun haar uit frustratie er niet al afgeschoren hebben. Nee, ik ben geen feminist. Feministen zijn lelijke dikke vrouwen die geen man kunnen krijgen en zichzelf daarom afzetten tegen alles wat piemeldragend is.

Moedeloos word ik van middelbare vrouwen die om het hardst roepen dat ‘de Jonge Vrouw’ niet geëmancipeerd is. De Jonge Vrouw past liever thuis op de koters dan dat ze een 36-urige werkweek vervult. Laat staan dat ze een keer over werkt. Ook zou de Jonge Vrouw de oudere garde niet dankbaar zijn voor alle vrijheden die zij, om haar welzijn te bevorderen, heeft verworven.

Toegegeven, ik deel veel van de kritieken van de feministen. Ook ik kan me blauw ergeren aan de houding van mijn medevrouw. Dankzij televisieseries als Sex and the City lijkt de rol tussen man en vrouw ongezien weer een stap terug in de tijd te hebben genomen. Het single leven is taboe, we fixeren ons op de man. Het ideaal: huisje, boompje, beestje. Daar waar onze voormoeders dat stereotype afzwoeren, zweren wij erbij.

De complexe tijden waarin wij leven zijn echter niet zo zwart-wit. Dat beeld moet genuanceerd worden. Zo heb ik bijvoorbeeld het idee dat ik tot een nieuwe generatie vrouwen behoor. Een generatie die het niet zo nauw neemt met het verschil in sekse. De rolverdeling tussen man en vrouw heeft voor ons niets te maken met in welke hoedanigheid je ter wereld bent geworpen. Gender maakt het verschil, sekse niet.

In dat licht is het frustrerend om te zien hoe de oude garde, waar ook de oude feministen toe behoren, nog steeds anticipeert op het verschil in sekse. Roepen dat jonge vrouwen moeten opkomen voor gelijke rechten heeft niet zo veel nut wanneer ze als kind worden geïndoctrineerd met de ongelijkheid tussen man en vrouw, door bijvoorbeeld Baby-Born reclames. Jonge vrouwen oproepen om op te komen voor gelijke rechten is wat dat betreft sowieso passé: Je stelt ze hierdoor immers direct ondergeschikt aan de man.

De jonge generatie is niet hopeloos verloren. Of je het nu eens bent met de keuzes die ze maken of niet, het zijn keuzes die worden gebaseerd op individuele behoeftes. De Amerikaanse Senaat dat tegen gelijke lonen voor man en vrouw is, is achterlijk, maar doet mij verder niet zo veel. Het is achterlijker te geloven dat wanneer je iets wil bereiken op de arbeidsmarkt je sekse er toe doet.

En dat is waar het ouderwetse feminisme flink in tekort schiet: Je sekse is tegenwoordig niet langer allesbepalend. Laten we stoppen met de nadruk leggen op het verschil in sekse en voortaan gewoon uitgaan van de individuele wenselijkheden.

Laten we stoppen met dwangmatig gelijkwaardig proberen te zijn en vertrouwen op het intellect van De Jonge Vrouw. Feministen, stop met je zo profileren, dan zullen vanzelf je stoutste dromen verwezenlijkt worden.