De angst van moslims voor de PVV speelt Wilders juist in de kaart

Afgelopen weekend stond er een verontrustend artikel in Trouw, waarin enkele politiek en maatschappelijk geëngageerde moslims aangaven angst te voelen. Angst voor wat er zou gebeuren met hen, en hun familie, wanneer Wilders aan de macht zou komen. Uit reacties op sociale media bleek dat zij niet de enige waren. Deze angst is er, en als samenleving kunnen we die niet negeren. Het is gemakkelijk om te stellen dat we deze angst tegen moeten gaan, want hoe gaan we dat toen? Zo simpel is dat niet. Desondanks is dat toch wat er moet gebeuren. Want deze angst speelt uiteindelijk alleen maar de Wilders’ en Trump’s van deze wereld in de kaart.

Er valt natuurlijk ook wel het een en ander op het beeld dat in het artikel werd geschetst af te dingen. Natuurlijk is het de vraag in hoeverre de geïnterviewden representatief zijn voor islamitisch Nederland. Maar desondanks kan eenieder die islamitische Nederlanders in zijn of haar omgeving heeft niet ontkennen dat het gevoel van ‘wat als’ iets is wat bij sommigen wel degelijk om de hoek komt kijken, zeker in de context van de gebeurtenissen in de VS en met het oog op de uitslag van de aanstaande verkiezingen. Dat die angst er is kunnen we niet ontkennen, al kunnen we er vraagtekens bij stellen hoe breed zij leeft.

En bij de gratie van het feit dat deze angst leeft onder een deel van onze medeburgers moeten wij Nederlanders hier wat mee doen. We kunnen dit niet links laten liggen. In een rechtsstaat zou geen enkele bevolkingsgroep angst voor een toekomst als burger van het land mogen ervaren. De rechtsstaat is er voor iedereen, en elke Nederlander zou zich in ons land thuis moeten voelen.

En ondanks dat het gevoel van ‘wat als’ een logische reactie is op de gebeurtenissen van de huidige tijd is, is de aanwezigheid van dit gevoel toch iets waarvan duidelijke negatieve effecten uitgaan. In de eerste plaats natuurlijk voor het welzijn van de persoon in kwestie zelf, maar ook voor de samenleving als geheel. Het uitkijken naar een ‘alternatief’, naar een andere plek op deze aardbol om te wonen, kan bij sommigen de band met Nederland verzwakken, en de band met een ander land versterken. Niet bepaald een gewenste uitkomst van de decennia van integratiebeleid die we in Nederland gehad hebben.

Ook kan het zeer openlijk uiten van deze angst op den duur leiden tot een vicieuze cirkel. Angst zal hierin angst versterken, en uiteindelijk ertoe leiden dat Nederlanders met een islamitische achtergrond overwegen om te vertrekken. En er is een partij die verheugd zal zijn bij een dergelijke ontwikkeling, en dat is het kamp Wilders. Want dan zal het immers ‘Minder, Minder’ zijn zonder dat er hiervoor veel concrete maatregelen genomen hoeven te worden.

Het is zelfs niet ondenkbaar dat een dergelijk idee al uitgebreid op de politieke tekentafels van Wilders en Trump voorbij is gekomen. Van het inreisverbod op burgers van zeven overwegend islamitische landen gaat bijvoorbeeld een sterk signaal uit naar burgers van deze landen: jullie zijn hier niet welkom. Los van of dit verbod het nu juridisch haalt of niet, het idee is bij velen reeds in het hoofd geplant, en het zal daar niet zomaar meer weggaan.

Idem dito bij de uitingen van Wilders over Marokkanen, het sluiten van moskeeën en het verbieden van de islam. Ook Wilders weet dat de uitvoering van deze maatregelen juridisch zeer moeilijk, tot onmogelijk, zal blijken te zijn. Dus wat is het alternatief? Een stemming creëren, door middel van het zaaien van angst, waardoor diegene die Wilders hier ongewenst acht zelf uiteindelijk zullen besluiten te vertrekken. Met één grote winnaar tot gevolg.

Dit zouden we als burgers van dit land die de liberale democratie en de rechtstaat koesteren dan ook niet mogen laten gebeuren. De angst mag niet overwinnen, en eenieder die de waarden van de liberale democratie en rechtsstaat deelt dient zou het gevoel moeten hebben hier in dit land een plekje te hebben. Ongeacht afkomst, geloof, of politieke voorkeur. We moeten deze angst dus bestrijden met de middelen die ons ter beschikking staan, om te voorkomen dat zij een deel van onze samenleving zal gaan overheersen. Wat kunnen we in het kader hiervan precies doen?

Als eerste is de persoonlijke connectie van belang. Nederland is nog altijd een gesegregeerd land. Burgers van dezelfde afkomsten en overtuigingen gaan vooral met leden van dezelfde groep(en) om. We moeten ons daarom meer met elkaar verbinden, meer met elkaar vermengen, om de segregatie te doorbreken. Laten we allen banden opbouwen met onze islamitische medeburgers en omgekeerd.

Daarnaast is het van belang om openlijk te erkennen dat moslims onderdeel van Europa zijn en blijven. Bij velen in onze samenleving leeft nog steeds de idee dat de islam en moslims iets zijn wat toch niet echt bij ons landje hoort, in veel gevallen ingegeven door een weinig positief gevoel over (bepaalde ideeën binnen) de islam. Maar je kunt prima de islam niks vinden terwijl je tegelijkertijd toch van mening bent dat je islamitische medeburger hoe dan ook je medeburger is, en op grond daarvan op dezelfde rechten en vrijheden aanspraak kan maken als jijzelf. Moslims zijn al sinds de middeleeuwen onderdeel van het Avondland, dragen bij aan onze samenlevingen, en zijn hier om te blijven. Eenieder die anders beweert dient hard weersproken te worden.

En tot slot is het op 15 maart belangrijker dan ooit dat een politicus die pleit voor ‘Minder Minder’, en het aantasten van de mensenrechten en fundamentele vrijheden die Nederland tot Nederland maken om zo veronderstelde ‘islamisering’ tegen te gaan een nederlaag zal leiden. Want een overwinning zou voor alle Nederlanders die staan voor de waarden van onze Nederlandse samenleving geen optie mogen zijn. We moeten een verkiezingszege van Wilders daarom ook voorkomen, in het stemhokje welteverstaan, om zo de angst die leeft bij sommige van onze medeburgers enigszins te temmen, om van daaruit toe te werken naar een samenleving waarin alle burgers zichzelf kunnen zijn en het gevoel hebben dat eenieder er ook echt bij hoort.