Kandidatenlijst Omtzigt lekt nog voor officiële presentatie uit door ict-fout, partij wordt rechtser dan het CDA
Als zelfs McCartney de handdoek in de ring gooit, kunnen we allemaal wel inpakken
Reacties (48)
Wat McCartney zichzelf hiermee aandoet, kan niemand hem aandoen. Imagine!
Opvallend dat zoveel mensen vinden dat muzieksmaak op een bepaald moment 'stolt'. Misschien was dat met voorgaande generaties zo, maar voor ons die zijn opgegroeid met het internet is het concept van een tijdsperk voor muziek een beetje verloren gegaan denk ik. Ik draai net zo lief Deep Purple als Aretha Franklin, maar kan ook graag wat Ariana Grande opzetten of Hosier. Of soms Robert Johnson of Benny Goodman. Ik heb toegang in dit tijdperk tot alle soorten muziek, dus waarom zou ik me laten leiden door beperkte hokjes? Het concept van tijd en genre als basis van muziekwaardering is losgeraakt van persoonlijke identiteit. Het is meer de babyboom-generatie die echt vast is blijven staan in zijn smaakkeuzes en die nog steeds dwepen met die afgrijselijke Bob Dylan, die sinds de jaren '60 niets heeft geproduceerd dat de moeite waard is. De Beatles zijn tijdlozer en de Rolling Stones zijn leuker als opvolger van Chicago Blues. Ze passen in een moderne playlist die interessante muziek pakt uit alle tijdsvlakken. Aangezien de originelen zo makkelijk te reproduceren zijn, is veel contemporaire muziek meer bezig met nieuwe genres en ideeën vinden dan opnieuw te doen wat al gedaan was. Waarom zou een band opnieuw willen doen wat de Beatles deden als ik de Beatles kan horen met een druk op de knop? Dan is het interessanter iets nieuws te doen. Of de Ray Conniff arrangementen van de Beatles-liedjes te luisteren. De top 40 is ook zoiets, het is een verouderd model dat zich nu ook baseert op online airplay, maar niet echt meeneemt of men moeite doet om iets te luisteren. Veel top 40 muziek staat op playlists die in de achtergrond aan staan. Niet echt vergelijkbaar met de moeite die men nam om geld in muziek te investeren door het kopen van een single. De top 40 staat dus vooral vol met het minst aanstootgevende, want dat draai je op je Spotify playlist terwijl je studeert, of als je streamt in je winkel. Één van de, voor mij, meest fascinerende genres die in de laatste jaren tot stand is gekomen is Vaporwave, dat een soort loom gevoel bij je aanbrengt door jaren 80 en 90 pophits te remixen tot trage echo's van een optimistisch verleden. Genoeg mensen die het luisteren, maar je zal het niet vinden in de top 40. Mensen kopen het zelfs fysiek en het heeft tot een heropleving van de cassette-industrie geleid. Hetzelfde geldt voor verwante genres als Synthwave, dat gebaseerd is op video game-muziek van de jaren 80/90. Genoeg mensen die het luisteren en er enthousiast van worden, maar dat niet in de platenwinkel te vinden is. Electroswing bestaat ook nog, waarbij swing-muziek voor hedendaagse dansvloeren geupdate wordt. Genoeg moderne genres, die spelen met alles wat er voor kwam. Generaties van voor het internet denken vaak teveel in doorlopende tijd. Maar tegenwoordig is alles digitaal reproduceerbaar. Wij kunnen alles net zo kraakhelder nu luisteren als 60 jaar terug. Het verleden is daardoor deel van ons heden en zal dat blijven. Nu is veel meer over combineren en remixen van dat wat er al is, waardoor alles ook meer in het geheugen blijft. Dit nummer van McCartney zou ongetwijfeld in een eerder tijdperk beter zijn onthaald, omdat we niet direct alle invloeden terug horen. Maar nu kunnen we zelfs via onze Smartphone kijken of het klinkt als een ander nummer. Het besef is er al wel bij de muziekindustrie, maar de muziekpers blijft vasthouden aan verouderde modellen om nieuwe muziek tot zich te nemen en gaat uit van dezelfde concepten die toepasbaar waren in de tijd dat als je een plaat niet kocht wanneer die uit kwam, er een kans was dat je hem 5 jaar later niet meer kon vinden. Het wordt tijd dat ook hier het besef doordringt dat het internet ons verleden en collectieve geheugen toegankelijker dan ooit maakt.
Spotify is een waarlijk prachtige uitvinding, en met name de algoritmes die ze gebruiken om luistersuggesties aan de hand te doen zijn wonderbaarlijk en opmerkelijk to the point. Maar dat gezegd zijnde: als u schrijft "Ik heb toegang in dit tijdperk tot alle soorten muziek" Dan denk ik: what's new? Wij hadden vroegah uitpuilende platenkasten, we leenden platen over en weer, en dan waren de discotheken van de openbare bibliotheken ook nog eens bijzonder goed gevuld. En als je iemand anders kennis wilde laten nemen van je favoriete playlist(s) dan had je het prachtige fenomeen van de mix-tape, ( tevens de ultieme drager van heimelijke liefdesverklaringen.)
“Wij hadden vroegah uitpuilende platenkasten, we leenden platen over en weer, en dan waren de discotheken van de openbare bibliotheken ook nog eens bijzonder goed gevuld.” De radio was een belangrijke bron, al in de 60 er jaren had je programma’s die gespecialiseerd waren, zo had je Ad Schravezande met Super Clean Dreammachine, later overgenomen door Ad Visser, wist je bij welke dj’s je moest zijn voor goeie muziek, Hugo van Gelder schiet me zo te binnen maar er waren meer, en dan die bandrecorder, ik heb veel van de radio opgenomen en het beste daarvan gekocht, op lp en later cd, op YT is tegenwoordig zowat alles te vinden, het zijn wonderlijke tijden.
@Nick the Stripper: Zeker goede mogelijkheden, maar is het net zo snel als een YouTube-link sturen naar iemand? Als je iets hoorde over Muddy Waters, kon je dan met een klik zijn greatest hits luisteren? Het is de onmiddellijke toegang die de ware verandering is. Niets is meer "out-of-print" of financieel onbereikbaar.
Ferdy 22 augustus 2018 at 14:58 [ Het is de onmiddellijke toegang die de ware verandering is. ] Zou kunnen. Of het echt een ommezwaai is, of toch de zoveelste hype, dat zal de tijd ons leren. Zelf vind ik die onmiddellijke toegang zonder additionele kosten of extra moeite eigenlijk wel een probleem van Spotify en aanverwanten. Iets wat gratis lijkt wordt al snel goedkoop, inwisselbaar - een wegwerpartikel. Muzikanten doen hun moeite om iets te schrijven en op te nemen - dan mag je als luisteraar toch ook wel wat moeite doen? [ Niets is meer “out-of-print” of financieel onbereikbaar. ] Och, er zijn toch heel wat dierbare platen niet beschikbaar (of hooguit in slechte kwaliteit op Youtube): de hele catalogus van This Heat, de studioplaten van King Crimson, Hollandse helden als Mekanik Kommando, Nasmak en de Kewi's. En de vraag is natuurlijk ook wat er met de hoorn des overvloeds gebeurt als het verdienmodel van Spotify etcetera ooit spaak loopt. Mooi dat ik die dingen dan nog op vinyl heb. Wat dat onbereikbaar zijn betreft: regelmatig heb ik gefantaseerd dat ik op een rommelmarkt de genummerde editie van de Sordide Sentimentale 7" van Joy Division op een rommelmarkt zou vinden voor een habbekrats. Die onbereikbaarheid gaf die plaat een mythische status. Die nummers zijn al jaren op andere edities beschikbaar en staan ook gewoon op Spotify. Als ik zou willen kan ik er zo een kopen, er zijn er zeker 7 op de markt momentel. Kost wel 1200 dollar - maar dan maar een keer minder op vakantie. Alleen: daar is dus niks aan. Het is leuker als sommige dingen onbereikbaar en mysterieus blijven.
“Wat wel problematisch is, is dat de laatste hoop van de muziekwereld lijkt te zijn bezweken voor de druk om inwisselbare 21e-eeuwse Top 40-pop te maken met de standaardakkoorden die we al miljoenen keren hebben gehoord, en die zelfs de eerste keer nauwelijks konden boeien.” De laatste hoop van de muziekwereld vind ik iets teveel eer voor Mc Cartney, er zijn zoveel muzikale genieën (geweest), van de middeleeuwen tot vandaag, het is ontegenzeggelijk zo dat mensen verschillend luisteren naar muziek, ik denk dat muzikaliteit wel degelijk te duiden is, voor mij is het een kunst, een discipline, kunst impliceert voor mij dat je iets kan, iemand die tegen mij zegt de piano sonates of piano concerten van Mozart niks te vinden kan ik alleen maar meewarig aankijken, misschien moet kunst soms iets elitairs hebben, dat neemt niet weg dat van mij naar de grootste bagger geluisterd mag worden, daar ga ik niet over, ik denk echter dat radio in een verderfelijke interactie de kwaliteit van muziek heeft verziekt, ik denk dat m.n. de Veronica’s en de 10 Gold’s een groot publiek indoctrineren met bagger, herhaling is de beste propaganda, hun gouwe ouwen komen geloof ik niet verder dan de 70 er jaren met een eng repertoire, de 60 er jaren amper waar het aan alle kanten broeide en schroeide, de juweeltjes overspoelden de top 40, https://www.youtube.com/watch?v=SJwRDbkzSAU Peter Frampton die zo lang bezig is dat ik ermee vergroeid ben En om een vlammend betoog af te sluiten https://www.youtube.com/watch?v=FaHEusBG20c
Macca schreef zijn eerste liedje 62 jaar geleden, dus dat hij een keer op een eerder gebruikt akkoordenschema zou stuiten zat er wel in. Om hierdoor nu gelijk de hele popmuziek op te geven is misschien wat voorbarig.
Mensen die van mening zijn dat er tegenwoordig geen goede muziek gemaakt wordt zijn lui. Bij wijze van spreken zitten ze aan de waterkant en verwachten ze dat de vissen vanzelf in hun armen springen en als dat niet gebeurd lopen ze te klagen over dat er geen vis in het water zit. Er wordt heleboel hele goede muziek gemaakt echter niet gedraaid door de mainstream radio stations. We hebben tegenwoordig zoveel mogelijkheden om muziek te ontdekken online dat je wel erg lui moet zijn niet te zien dat er ook tegenwoordig nog heleboel mooie (onbekende) bands zijn die hele mooie muziek maken, ik kan wel voorbeelden gaan noemen, maar er is altijd wel iemand die het dan niet mooi vind en dat dan als tegenargument gaan gebruiken. Ik zou zeggen, onderzoek zelf eens. Spotify e.d. geven vaak hele onbekende bands een mooie kans om ze even in de spotlights te zetten.
ooit geleerd dat muziek emotie is, en zeer persoonlijk qua smaak. Wat de één prachtig zal vinden is voor de ander de grootste tinnef. Mc Cartney is op een leeftijd gekomen (en op voldoende eigen vermogen ) dat de beste man mag en kan maken wat hij wil. Geen hijgende A&R manager in zijn nek, geen marketingmanager die hem verteld wat hij moet doen.... hij doet en laat wat hij zelf wil. Dat mag je mooi vinden of weerzinwekkend, maar het is wat hij wil maken. En alle afgestudeerde pop-professoren ten spijt, je hoeft er niet naar te luisteren, het mag..... hij maakt wat hij leuk vind voor zichzelf en niet voor jou. En dat zouden veel meer muzikanten moeten doen! En , oja .... wanneer je het beter kan ....hij zal je niet tegenhouden... (apart dat de mensen die het hardste roepen over kwaliteit geen noot kunnen produceren in een volgorde die aanhoorbaar is en zeker niet op dit niveau)
Voor een recensie die voor 90% gaat over de akkoorden van een liedje, en vergelijkbare liedjes, had ik het wel fijn gevonden als de schrijver erbij had vermeld om welke akkoorden het dan wel (volgens hem) gaat.
Wat een onzin op een hoopje. McCartney opereert al decennia niet meer aan de frontlinie van de popmuziek. Dus wanneer hij, als zeventiger die zijn sporen al ruimschoots verdiend heeft, in de studio zin krijgt een niemendalletje op te nemen zegt dat helegaar niks over de huidige stand van de popmuziek. Dan zegt het alleen dat Sir Paul zin kreeg om een niemendalletje op te nemen. En dat is niet voor het eerst. [ In de jaren ’60 was het volkomen normaal om een beetje je best te doen. ] Dat je de reactionaire BS uit je toetsenbord krijgt! Voor serieuze muzikanten en liedjesschrijvers is het altijd normaal om 'een beetje je best te doen.' Ongeacht het decennium. Niet de muzikanten moeten beter hun best doen, maar de luisteraars, die tussen hun 15e en hun 25e hun smaak vormden en lieten stollen. Die moeten leren af te zien van dooddoeners als "De muziek van de laatste jaren is armoe troef". Omdat zo'n tekst alleen maar verraadt dat de schrijver (Olav M, in dit geval, maar het had ook heel iemand anders kunnen zijn) geen idee heeft wat er tegenwoordig speelt. Is op zich niet erg - je kunt niet alles bijhouden. Maar zeg er dan ook niks over.
@Nick : Je hebt, wat mij betreft, volkomen gelijk. Aan de vele reacties te lezen eindigde voor velen de popmuziek met de jaren zestig en zeventig. Omdat blijkbaar de muziek uit je eigen jeugd het beste beklijft zijn we geneigd om nieuwere ontwikkelingen niet meer te waarderen. Mijn vader (hij ruste in vrede) vond de Rolling Stones maar 'hotsieknotsie'- muziek. Evengoed waarderen de meeste ouderen de huidige muziek van Beyonce en Jay-Z, om maar wat te noemen, evenmin. Het blijft een kwestie van smaak. Ik zou zeggen : blijf niet in het verleden hangen, er werd toen goede muziek gemaakt, maar kijk eens rond in de huidige tijd. In de jaren zestig luisterde zowat iedereen naar Radio Veronica en Radio Noordzee, waardoor de artiesten een geweldige airplay hadden. Nu is het aanbod veel diverser.
Van 70 plus musici hoef je geen vernieuwing te verwachten en je bent niet verplicht naar ze te luisteren.
@ Nick the Stripper: Ik ga er echt zelf over, waarover ik iets zeg. Jij mag nog zo goed vinden "wat er tegenwoordig speelt", ik mag het niets vinden. Allemaal een kwestie van subjectieve smaak, niets meer. En nee, mijn smaak is niet "gestold" op mijn 25e jaar. Je kraamt er zelf maar wat uit.
OlavM 18 augustus 2018 at 02:46 [ Ik ga er echt zelf over, waarover ik iets zeg. ] Uiteraard. Het staat iedereen vrij om lukraak maar wat te roepen.
De verzuchting van de schrijver kan ik me voorstellen. De muziek van de laatste jaren is armoe troef. Overigens: de Beach Boys is de enige popgroep waarvan ik mezelf ooit een "fan" noemde. Composities van soms Bachiaanse allure en een fantastische harmony singing. En Jimmy Ruffins "What becomes of the broken-hearted?" is in een bepaalde periode vroeger mijn "lijflied" geweest. Het optimistisch einde gaf steeds weer een opkikkertje.
Er is heus wel tegenwoordig ook goede muziek, alleen wordt dat niet of amper op de radio gedraaid. Tegenwoordig groepen en artiesten zoals Phish, Ozric Tentacles, Transatlantic, Epica, Gov’t Mule, Sela, Kinga Ban, Eva Cassedy, Neal Morse, Ayreon,, Julian Sas, enz enz enz Allemaal kwaliteits muziek. Alleen helaas en onterecht niet op de radio gedraaid. Helaas wordt er te veel bagger AirPlay gegeven en zou men eigenlijk dat bagger en autotune zooi weg in een hoek moeten flikkeren en zeer weinig aandacht aan te geven of beter geen aandacht en daarvoor in de plaats kwaliteits muziek moeten draaien.
Het album Holland van the BB vind ik heel bijzonder in dit verband, opgenomen in de polder. https://www.youtube.com/watch?v=u3udOtr6U84
Zal Paul een biet zijn wat Xavier hiervan vindt en mij eigenlijk ook niet.
Bob Dylan's hele repertoire bestaat voor 85% uit die simpele akkoorden. En er zijn zelfs meesterwerken geschreven met maar 1 akkoord. Dit McCartney nummer is niet erg sterk maar een producent zou toch moeten horen dat de productie hier super is?
- met smart wacht ik het nieuwe nummer van Jagger/Richard af ... traditiegetrouw moeten ze wel ... what a drag it is getting cold...
Laten we wel wezen: muzieksmaak heeft een bijna één op één relatie met leeftijd. Vrijwel niemand boven de, zeg, 35 (ik roep maar wat) vindt de muziek van een generatie lager beter dan de muziek van de eigen generatie. Zo'n nummer als dit is dan ook een slecht idee. De 'oude' fans snappen de stijl niet, de 'nieuwe' fans snappen de artiest niet.
Ik vond zijn vorige nummer come on to me dat veel op radio 2 werd gedraaid erg leuk. Veel van mijn leeftijdsgenoten ook.
@Heubacher Niet helemaal mee eens. Mijn vader heeft mij in de jaren 80 kennis laten maken met Creedence Clearwater Revival. Zat ik daar als jochie te luchtgitaren en mee te zingen met "I put a spell on you" en "I heard it through the grapevine".
Dit klopt wel eigenlijk. Zag toen bij een concert van Neal Morse voornamelijk muziekliefhebbers van 30+. Natuurlijk is het mogelijk dat bepaalde bands zowel jong als oud trekken.
@ Heubacher Als twintiger waardeer ik artiesten - denk aan Townes van Zandt, Jackson C. Frank - die in de jaren '60 en '70 'furore maakten' doorgaans het meest. Leeftijdsgenoten die ik ken en zich ook maar een beetje voor muziek interesseren vinden doorgaans hetzelfde. Wat betreft het schrijfsel van Baudet; het is inderdaad een grotesk nummer, maar daar heeft McCartney er meer van op zijn naam staan. Om Macca de laatste hoop in de muziekwereld te noemen snap ik echter totaal niet. Er wordt nog zoveel moois gemaakt. Ook door de oude garde (denk aan Tom Waits). (Verder is het Nina, niet Ninah, is er een hoofdletter vergeten aan het begin van een zin in de twee-na-laatste alinea en is er 'adviseur' in plaats van 'adviseer' geschreven. Slordig.)
"Laten we wel wezen: muzieksmaak heeft een bijna één op één relatie met leeftijd. " Is het heus? Welke leeftijd is er verplicht bij Bach, of Blind Lemon Jefferson? "I put a spell on you" dateert trouwens uit de jaren 50 en ook Nina Simone's versie is nog steeds het beluisteren waard.
Is het niet een kwestie van smaak? Ik ben zeker geen liefhebber van al zijn nummers maar zijn meesterschap staat buiten kijf. Ik denk dat dat zo groot is dat hij vrijwel alle genres beheerst. Bovendien heeft hij niets meer te bewijzen, hij kan doen wat hij wil. En dat moet hij vooral blijven doen.
Het liedje doet me sterk denken aan de singer/songwriter attitude, als ik al singer/songwriter geplakt hoor worden aan een artiest haak ik af, staat voor mij gelijk aan weinig artistieke diepgang, strontvervelende deuntjes die worden opgevangen door een attitude. Terug naar Mc Cartney, ik ben nooit een groot fan van hem geweest na the Beatles, ook binnen the Beatles kon hij me niet altijd bekoren, ik denk dan aan songs als Obladi oblada, te plat voor woorden, The long and winding road daarentegen (en Revolver in z’n geheel) , de laatste single van the Beatles een meesterwerk.
Revolver vind ik het beste album dat ze maakten en als verzameling nummers Magical Mystery Tour.
Maar Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band was in z'n geheel toch ook wel bijzonder. Heel vernieuwend ook in die tijd.
reactie op OlavM – 16 augustus 2018 at 23:12 Sgt. Pepper’s LHCB was zeker heel vernieuwend maar Revolver was wat mij betreft echt de revolver bij the Beatles, een keerpunt.
Olav, Pepper was productioneel interessant en marketing technisch als eerste echte hype in de popgeschiedenis. En natuurlijk is het absoluut geen slechte plaat maar de compactheid van Revolver en de kwaliteit van de composities geeft die laatste net dat streepje voor.
Xavier eens dat er nu veel bulshit wordt gemaakt. Ben al een weekje of wat nostalgisch aan het luisteren naar de sixties met een oneindige lijst van grootheden. Met natuurlijk Hendrix, Santana, Zeppelin, Airplane, Stones en Beatles. Allemaal origineel anders en boeiend. Hoewel ik helaas veel te laat ben geboren is dat mijn muziek en jammer dat ik daar niet life bij kon zijn. Maar ja mijn ouders waren meer van de crooners en alleen on de buggy ging nog niet. Woodstock, Isle of Wight met de onvergijkbare Rory Gallagher, na Hendrix mijn persoonlijke held en ga zo maar door. Mijn eerste liveconcert van Focus met fenomeen Jan Akkerman. Wat wordt er nu dan vooral veel computerbullshit gemaakt zonde zonde. Ga nog maar weer eens op zoek naar juweeltjes uit de tijd overigens the seventies bracht ook veel goeds en toen kwam die Madonna-shit en was het wel over.
Richard555 Eens. De muziek uit die tijd klinkt ook nog eens 'echt' als u begrijpt wat ik bedoel. Zou Jimmy Hendrix nu ook zo groot zijn geweest als hij zijn songs in een moderne studio zou opnemen?
Als ik zo vrij mag zijn zou ik je deze artiest willen aanbevelen ( voor zover je hem niet kent), ik heb geloof ik alles van hem, dit is meer een rocky song maar hij heeft ook heel erg monumentale stukken gemaakt, een beetje onder de radar gebleven m.i., Dan Fogelberg, er is veel van hem te vinden op YT https://www.youtube.com/watch?v=4kw0H60bUOA
@loebkesman, zou hij in een moderne studio slechter gitaar gaan spelen? Hooguit kan je stellen dat de tijd waarin hij zijn muziek maakte anders is dan tegenwoordig.
Zeker, er wordt tegenwoordig veel shit gemaakt. Maar een blik op de hitlijsten uit de jaren 60 en 70 vermeldt eveneens bijzonder veel 'zultpop'. De serieuze muziekliefhebber haalde ook toen al de neus op voor bands als Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich, de glitterrock van Gary Glitter en Suzi Quattro, om nog maar te zwijgen over de eindeloze reeks melige Nederlandse pulp van groepen als de Heikrekels en Corry en de Rekels. Een band als The Monkees was een in de studio bijeengevoegde band, met wel een paar goede songs van Neil Diamond. De latere discomuziek van bijvoorbeeld Boney M (veelvuldig voorkomend op de foute cd-reeks) was eveneens retecommercieel. Kortom, om Sting te citeren, je hebt goede en slechte muziek.
“De serieuze muziekliefhebber haalde ook toen al de neus op voor bands als Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich, de glitterrock van Gary Glitter en Suzi Quattro, om nog maar te zwijgen over de eindeloze reeks melige Nederlandse pulp van groepen als de Heikrekels en Corry en de Rekels.” Zeker, in de 60 er jaren liep alles even vrolijk door elkaar heen, progressieve muziek en de mainstream gingen probleemloos hand in hand door de top 40, in de loop van de 70 er jaren kwam daar verandering in. “Een band als The Monkees was een in de studio bijeengevoegde band, met wel een paar goede songs van Neil Diamond.” Ze waren bedoeld als amerikaanse tegenhanger van the Beatles, sommige nummers zijn wat mij betreft klassiekers, iedereen deed mee en schreef nummers voor ze, het zal me verder een worst wezen, als ik dit hoor ben ik verkocht. https://www.youtube.com/watch?v=DMIeu1OKTdo
"Niet iedereen weet waar hij moet kijken als iemand van 76 aangeeft dat hij graag de liefde met je zou bedrijven" Er zijn er genoeg die wel weten welke kant ze moeten opkijken als Paul het vraagt. Ik denk niet dat Paul gebrek heeft aan erotische aandacht.
Man + geld is traditioneel een succesvolle combinatie als het gaat om aandacht.
Ik vind er niet zoveel mis mee. Pas na een nummer over langere periode meerdere keren te hebben gehoord blijkt voor mij of ik het echt goed vind. Op het 1e gehoor vind ik het best aardig. Mooi geschreven artikel overigens. Muziek kan inderdaad zoveel oproepen, met dansen erbij nog sterker.
De man was toch al veel vaker voor draken van nummers, zo verschrikkelijk, dat ze voor mij zijn betere werken overstemmen bij het denken aan hem.
Fuh You, ach, gewoon de volgende ‘Mary Had A Little Lamb’ of ‘Ebony And Ivory’. [Als zelfs McCartney de handdoek in de ring gooit] zijn dan ook veeeeel te grote woorden, [veel artistieker, avontuurlijker en in z’n algemeenheid pittiger] werk komt vanzelf, dat weet je bij McCartney zeker. Hij is immers niet een van de stones die bij al het nieuws dat ze uitbrachten sinds 1980 klinken als een matige stones-coverband.
Tsja, Macca weet niet van ophouden. Hij is nog altijd een meester in het schrijven van catchy liedjes. Helaas ontbreekt sinds de jaren 70 de corrigerende mening van John Lennon. Daarom heeft McCartney naast een enorm aantal geweldige songs ook songs van een bedenkelijk allooi. Geweldig vind ik (maar het blijft een kwestie van smaak) bijvoorbeeld 'Band on the run', 'Jenny Wren' , 'Uncle Albert/Admiral Halsey'en zo kan ik nog wel even doorgaan. Een lekker liedje als 'Dance tonight' vind ik ook prima. Maar een disconummer als 'Coming up' (wel een enorme hit) en een melig 'Let em in' kunnen mij niet bekoren. Het blijft dus wat wisselvallig.
Zoooo meeeee eeeeens, dat ik niet meer woorden er niet veel woorden aan wil besteden. 'Come On To Me', was veel leuker. Ik begrijp die producers niet... Met de opmerking over de eerste twee decennia na de dood van Linda lijkt Xavier te suggereren dat dit eerste matige plaat is qua originaliteit. Okay.