Als moslim kan ik niet op GroenLinks-PvdA stemmen

“Het is een cultuur van de dood en wij zijn een cultuur van het leven.” zei Frans Timmermans voor de vorige verkiezingen over Hamas. Geen woorden verspild aan het Palestijnse recht op zelfverdediging, enkel een dehumanisering, verhuld door het feit dat het gaat om een ‘terroristische’ organisatie. Dat praktisch elke vorm van Palestijns verzet wordt gecriminaliseerd onder het mom van terreur, ook daar worden geen woorden aan vuil gemaakt.

Er is genoeg dat gezegd kan worden over Hamas. Geen van die zaken weegt op tegen genocide. Toch koos Timmermans ervoor om dehumaniserende taal uit te slaan wanneer het om Palestijnen gaat, taal die hij laat liggen als het gaat om Israëlische oorlogsmisdadigers.

Wellicht lijkt het nu alsof ik van een mug een olifant maak. Het menselijk brein is echter zeer associatief; wanneer “islamitische terreurgroepen” worden besproken alsof het beesten zijn, en witte terroristen worden besproken met empathie, dan vormt dat niet alleen het beeld dat mensen van die groepen hebben, maar ook van moslims in het algemeen. Om dezelfde reden is het bijvoorbeeld ook niet acceptabel om ‘slechte’ mensen identitair te beledigen (d.m.v. het N-woord, te spreken over “joodse complotten”, of anti-homo beledigingen.)

In mijn ogen is “het is een cultuur van de dood” niet meer dan een ‘beschaafde’ equivalent van toen men aan ISIS-terroristen refereerde als “geitenneukers”. Ik ben Sjiiet, voor de duidelijkheid, dus ik heb absoluut geen verhulde ISIS-sympathieën, maar toch liet het altijd een vervelende nasmaak bij me achter. Het lijkt bijna alsof men overeenstemming heeft bereikt dat de misdaad per definitie erger is wanneer de dader een moslim is. Dat zegt ook veel over hoe niet-criminele moslims worden gezien en behandeld.

Geen ruggengraat, geen stemmen
Ik voel me politiek oncomfortabel bij elke partij die claimt ons te omhelzen, “hand in hand met ons te staan”, maar toch met bovenstaand paradigma in zee gaat, omdat het ‘te moeilijk’ is om het frame waarin het spel zich afspeelt te bekritiseren en te ontkrachten. GroenLinks-PvdA is hier haast de exponent van. Als de de juiste reactie zich te ver buiten het Overton-raam bevindt, is de oplossing blijkbaar niet dat raam op te schuiven, maar om terug te deinzen.

Er is een analogie met de verliezersstrategie van de Amerikaanse Democraten. Ze gaven toe aan het idee dat ongedocumenteerde immigranten een significante bron van criminaliteit vormden, terwijl de cijfers een heel ander verhaal toonden. Zo vervreemden ze hun eigen kiezers van hun partij, terwijl de rechterflank zich verder in hun eigen gelijk kon opsluiten. Onderzoek naar Europese sociaaldemocratische partijen wijst uit dat deze verliezersstrategie ook hier niet werkt.

Het loont politiek om een ruggengraat te hebben. GroenLinks-PvdA heeft dit niet. Ze noemen nu voor het eerst een concreet migratiesaldo in hun verkiezingsprogramma, een soort passieve erkenning dat er geen plek is voor iedereen, wat rechtse partijen al jaren roepen. Het maakt GroenLinks-PvdA enkel ongeloofwaardig. Om nog maar te zwijgen over hun steun voor het verhogen van de NAVO-norm.

Er is echt een waslijst aan rechtse deviaties die zijn ingevoerd met behulp van GroenLinks-PvdA. Denk maar aan het Kunduzakkoord, de verhuurdersheffing, de Turkijedeal, het afschaffen van de basisbeurs, ga zo maar door. Waar de situatie in Palestina ook al jaren voor de genocide schrijnend en onacceptabel was, stemde GL-PvdA in april 2023 tóch voor het toelaten van gezamelijke trainingen tussen Nederlandse en Israëlische militairen door middel van een status of forces agreement (ofwel SOFA).

Een kwestie van zelfrespect
Ik vind het haast beledigend dat GroenLinks-PvdA moslims als deel van hun doelgroep ziet. Ik heb genoeg zelfrespect om niet op een partij te stemmen die niet solidair is met hun eigen islamitische Kamerleden en Palestina-activisten. Als een coalitie volgt, gaan we al helemaal in de uitverkoop. Ten bate van het kleinere kwaad, ofzo.

Het feit is dat centrumlinks vaker de weg vrijmaakt voor rechtse kabinetten, dan voor linkse. Door te polderen op wat belangrijk is, door te fencesitten, door principes op de lange termijn in te ruilen voor schadebeperking op de korte. Voor de kiezer oogt het huichelachtig. De gemiddelde kiezer schuift verder door dan de partij, en al snel is de hele sociaaldemocratie een aflopende zaak.

Het is strategisch doodlopend. Socioloog Willem Schinkel zei jaren geleden dat GroenLinks en D66 niet fundamenteel verschillen van extreemrechts, omdat ze de gevestigde orde verdedigen. Destijds vond ik die uitspraak enigszins ridicuul, maar inmiddels begin ik steeds meer te denken dat hij gelijk heeft gehad.

Ik heb geen behoefte het zoveelste rituele offer te worden op het altaar van een paarskleurig kabinet. Alles links van GroenLinks-PvdA heeft ons meer te bieden; SP, PvdD, en DENK hebben in de Kamer het principiële pro-Palestina geluid de afgelopen twee jaar gedragen, al hebben ze natuurlijk allemaal hun eigen tekortkomingen (respectievelijk performatief chauvinisme, standpunt op halalslacht en militarisering, en sociaal conservatisme).

Zelf gaat mijn stem naar Tofik Dibi van BIJ1, in mijn ogen de enige partij die het volledige spectrum aan moslims een stem geeft en beoogt de huidige status quo onderuit te halen.

Wat je ook doet, stem voor zelfrespect, voor onvoorwaardelijke steun op momenten dat onze menselijkheid op het spel staat. Alleen door hier niet op af te dingen, kunnen we ons een weg door dit politieke moeras banen.