Als je de multiculturele samenleving mislukt vindt, vertrek dan

De afgelopen weken wordt er veel geschreven over Ebru Umar, de lange arm van Erdogan, de politieke partij DENK en de loyaliteit van Nederturken. Eens in de zoveel tijd kiest men weer een etnische groep uit om over te klagen, “feiten” te constateren en tot de conclusie te komen dat de multiculturele samenleving mislukt is.

Het is gegaan over het Marokkanenprobleem (2013), meldpunt voor Midden- en Oost-Europeanen (2012), Zwarte Piet haters (2014), en nu worden Nederlandse Turken er weer van beticht een dubbele loyaliteit te hebben. Vaak komt “wit” en wanna-be intellectueel Nederland tot de conclusie dat de multiculturele samenleving mislukt is. We hebben gefaald, want ik, als “witte” Nederlander, wens helemaal niet geconfronteerd te willen worden met de wensen en eisen van “niet-witte” Nederlanders.

Pauw vertelde vorige week nog , dat we helemaal niets gekregen hebben van wat ons is beloofd over de multiculturele samenleving. Wat hij dan graag had willen krijgen, blijft onduidelijk. Ene Wierd Duk dacht te kunnen bepalen met wie “allochtonen” zouden moeten trouwen. “Ze trouwen teveel met elkaar, en het is allemaal de schuld van de Islam”. Beste Wierd, dan gaat het u nog steeds geen donder aan met wie andere mensen wensen te trouwen.

Ebru Umar meent dat de multiculturele samenleving mislukt is, omdat veel Turken het helemaal niet erg vonden dat zij was opgepakt. We hadden allemaal een kaarsje voor haar moeten steken toen zij een landarrest had in Turkije. Dat zij, volgens goed Turks gebruik, Hirsi Ali had verklikt bij Verdonk met betrekking tot haar gefabriceerde asielaanvraag, laten we maar even achterwege. We willen zaken niet onnodig compliceren.

Dit is slechts een kleine greep uit de kleine ergernissen van de afgelopen maanden. Over een paar maanden vinden we wel een andere etnische groep waar we onze gal over kunnen spuwen. Echter, als ik nou één ding geleerd heb in de afgelopen jaren dan is het dat de multiculturele samenleving juist wel gelukt is, tot grote afgunst van een groep fossielen.

Ik kan u nu wel met feiten en cijfers bombarderen, vertellen hoe het aandeel van allochtone jongeren flink gestegen is in het hoger onderwijs, hoe de criminaliteit in elke etnische groep elk jaar gestaag afneemt, hoeveel “allochtonen” belangrijke publieke functies innemen, of hoe het laatste debat bij Pauw over de multiculturele samenleving gevoerd werd door allochtonen en autochtonen met allochtone partners, maar dat doet er even niet toe.

Kijkt u vooral in uw eigen directe omgeving, doe vooral de televisie uit, en het rolluik van uw raam open om te kunnen constateren of onze samenleving wel of niet mislukt is. Ik vind Somalië een mislukte samenleving hebben, ik maak me zorgen om Syrië, ik constateer dat er zelfs grote spanningen zijn in China, het land waar ik nu een academische functie bekleed, maar elke keer wanneer ik weer eens terug ben in Nederland, dan kan ik alleen maar constateren dat onze samenleving wel lekker loopt eigenlijk.

En toch raad ik alle, met name allochtone, jongeren (en ook ouderen) aan om je biezen te pakken als je sterk voelt dat onze samenleving je niet alle mogelijkheden geeft om jezelf volledig te kunnen ontwikkelen of je talenten te benutten. Landen als Turkije, Marokko en Suriname staan te springen om derde-generatie hoger opgeleide allochtone jongeren op te nemen. Deze jongeren hebben een Nederlandse opleiding, beheersen vaak minstens drie of vier talen, zijn cultureel flexibel en hebben een strikte arbeidsethos.

Maar je hoeft je helemaal niet te beperken tot het land van je (groot-)ouders. Ik nam in 2008, op 20-jarige leeftijd, de stap om in Hong Kong iets te gaan beginnen. Het was het beste besluit in mijn leven tot nu toe. Men grapte over mij dat ik een CIA agent zou zijn, toen ik als Turkse Nederlander een bezoekend wetenschapper was in Sydney, Australië werkend aan een onderzoek gerelateerd aan Vietnam voor een PhD studie in Hong Kong.

Ik heb de luxe om minstens een keer per maand rond te reizen (al dan niet werk gerelateerd) en ik heb over het algemeen een goed leven in China. Geen gezeik over mijn loyaliteit, integratie, dt fouten, geloof, of ik wel of niet de Armeense genocide erken. Geen Jeroen Pauw op de televisie, Wilders, mensen die menen te kunnen vertellen met wie ik zou moeten trouwen, subsidie imams, pseudo-linkse allochtone politici die er als de kippen bij zijn om DENK af te schilderen als een groep allochtone PVV’ers. Geen Asscher die zich grote zorgen maakt om mijn loyaliteit, geen kliklijnen, geen vage complimenten over mijn “goede” integratie. Kort gezegd: gewoon geen gezeik. Heerlijk vind ik het.

Allochtone en autochtone jongeren, er zijn zat mogelijkheden buiten Nederland. Stop met het verdedigen van je aanwezigheid in Nederland. Stop met jezelf te bewijzen als je voelt dat de samenleving altijd een stok heeft om je mee te kunnen slaan. Laat je niet representeren door stomme Motivaction polls die vragen zo formuleren dat je altijd als pro-ISIS uit de test komt. Stop gewoon met energie stoppen in een bodemloze put.

Als je je thuis voelt in Nederland, prima, ik ben heel erg blij voor je, want onze samenleving is helemaal niet mislukt. Het tegendeel zelfs. Het loopt ontzettend lekker, wie had ooit gedacht dat in 50 jaar tijd hele bevolkingsgroepen het zo ontzettend goed doen in maar liefst elke aspect van de maatschappij. Laat je vooral niet bang maken door de PVDA, VVD, SP of andere politieke partijen die het tegendeel beweren.

Maar constateer ook dat anti-moslim geweld drastisch toegenomen is in de afgelopen jaren, en dat er politieke partijen (Partij Voor de Verdrukking) zijn die moslims en andere niet-westerse allochtonen zouden willen deporteren. Maar het allerbelangrijkst dat ben jij. Voel jij je thuis in Nederland? Prima, blijf hier en geniet ervan! Maar als je je niet thuis voelt hier, kijk dan ook naar andere landen, al is het maar Duitsland. Waar je naartoe gaat, maakt mij niet zoveel uit. Het hoeft niet eens land van herkomst te zijn (hoewel je daar wel heel wat meer mogelijkheden hebt), maar laat typetjes als Pauw, Umar, Asscher, en anderen je leven niet verpesten. Daar is Nederland mij veel te klein voor.

Wellicht dat ik ooit op een dag besluit om terug te gaan naar Nederland, want een Singaporese professor vertelde mij ooit “Mucahid gain knowledge in Asia, and then go back to the Netherlands to educate your people”. Ik geloof dat ik nu nog niet genoeg kennis heb vergaard om mijn mensen (lees: alle Nederlanders) te onderwijzen, maar wie weet over 30 of 40 jaar. Dan lijkt het me wel leuk om les te geven aan een HBO of zo.

Maar voor nu, het ga je goed Nederland, en wellicht tot ziens, maar zeker nog tot horens.