Als het aan Wilders ligt dan mag ik niets meer

Gisteren was het Prinsjesdag, de start van het parlementaire jaar. De dagen erna vind ikzelf de mooiste dagen in Den Haag: de Algemene Politieke Beschouwingen.

Ook dit jaar zette ik vol goede moed mijn kop koffie, zocht het juiste kanaal op de televisie en ging er goed voor zitten. Ik was net op tijd, want de eerste spreker was net van start gegaan: Geert Wilders, van de Partij voor de Vrijheid. De PVV.

Dan weet je wat je kan verwachten, want hij zit al ruim 8300 dagen in de Tweede Kamer. Da’s al zo’n 23 jaar. Ik was 7 jaar oud toen hij zijn Limburgse billen op het Haagse pluche plantte. Een constante factor wat dat betreft en hij komt ook nog eens dichtbij mij: Wilders kan al sinds jaar en dag rekenen op de stem van mijn ouders en een deel van mijn familie.

Dan weet je een beetje wat je kan verwachten zou je denken.

Dit keer was het anders, tot op het moment dat ik dit schrijf.

De inbreng begon op zijn Wilderiaans. Schoppen tegen de gevestigde orde waar hij zelf al sinds lange tijd deel van is. Tegen demissionair minister-president Rutte. Tegen de D66-leider Kaag. Tegen alles wat niet PVV is.

En toen kwam het.

Nu en dan laat Wilders zich horen over LHBTI-rechten. Eigenlijk altijd in het positieve, want dan komt hij voor ons op. Voor mij op.

Bijvoorbeeld wanneer er een homoseksuele jongen in elkaar wordt gerost en de dader blijkt naast een Nederlands paspoort ook een Marokkaans exemplaar te bezitten. Dan staat hij daar. Als een geblondeerde redder des vaderlands om zich ferm uit te spreken over mijn rechten en mijn gelijkwaardigheid. Met LHBTI als stok om moslims mee te slaan.

Wie beter kijkt kan dit soort acties allang in twijfel trekken. Wilders knuffelt nogal graag met notoire anti-LHBTI-politici als Marine le Pen, Matteo Salvini en Viktor Orbán. En het is geen geheim dat ze gedachtegoed delen. Niet alleen op het gebied van immigratie, maar ook op het gebied van mijn liefde, mijn rechten. Die verachten ze.

De bijdrage van Wilders bestond dit keer uit een lange waterval van modder over de LHBTI-gemeenschap. Over mij. Hij bespotte me. Noemde elke vorm van uitspreken over gelijkwaardigheid een ‘woke-dictatuur’. Sprak zich uitermate kritisch uit over het thema ‘LHBTI’ in het onderwijs. En ga zo maar door.

Als het aan Wilders ligt dan mag ik niets meer: niet liefhebben, niet trouwen, niet gelijkwaardig zijn aan ieder anders. Tot zover de Partij voor de Vrijheid. Vrijheid geldt alleen voor hem en zijn vrienden.

Maar stel: wanneer ik in elkaar word geslagen door iemand die toevallig ook nog eens (half-) Turks blijkt te zijn, dan is Nederland te klein en staat hij daar. Voor mij. Als geblondeerde redder des vaderlands om zich ferm uit te spreken over mijn rechten en mijn gelijkwaardigheid. Met mij als stok om moslims mee te slaan.

Beste Geert, ik bedank voor die eer. Al vind ik bedanken nog een te vriendelijk woord. En spui je drek de volgende keer maar gewoon thuis, in je toilet. Ik durf zelfs te wedden dat je toilet thuis ook gewoon genderneutraal is. Gewoon een degelijke, wit porseleinen, genderloze toiletpot. En vergeet niet door te trekken.