Als er iemand polariseert, is het de overheid wel

Een helder voorbeeld vormt de framing van de tegenstelling tussen boeren enerzijds en natuurliefhebbers anderzijds.

Politisering is een zeer nuttige houding in ons tijdperk van neoliberalisme. Problemen kunnen volgens haar marktdenkers slechts op een technocratische manier worden opgelost, want ‘there is no alternative!’. Met andere woorden, als je het hiermee oneens bent, gedraag je je als een idioot.

Er worden echter voor veel problemen wel degelijk serieuze en door wetenschappelijk onderzoek onderbouwde alternatieve oplossingen aangedragen. Dat is politiseren: belast de rijken, laat de vervuiler betalen, bescherm de natuur tegen vernietiging, bescherm de democratische rechtstaat tegen corruptie, nepotisme, willekeur en vooral tegen de groeiende ongelijkheid.

Polarisatie daarentegen is een schadelijk maatschappelijk verschijnsel dat groepen verdeelt via een ‘dichotomisch’ zwartwitmodel dat dikwijls voorbijgaat aan reële, inhoudelijke en vaak complexe tegenstellingen. Neen, polarisering wil het ene en het andere uiterste. Daartussen bestaat niets en begrijpelijkerwijze moeten de twee gepolariseerde partijen als onverzoenlijke vijanden optreden.

Nog schadelijker wordt polarisering wanneer ze wordt misbruikt door de politiek (en daarin helaas ook gevolgd door de media). Dan krijg je de framing à la ‘Rustig blijven, mensen. We moeten er met elkaar uitkomen. De waarheid ligt nu eenmaal in het midden.’

Een helder voorbeeld vormt de framing van de tegenstelling tussen boeren enerzijds en natuurliefhebbers anderzijds. De laatste groep zetelt in een stedelijke omgeving, begrijpt volgens de framing helemaal niets van het platteland en wordt daarom gedreven door wereldvreemde, linksige ideeën over dieren, planten, milieu en klimaat. 

Boeren daarentegen belichamen in deze framing de mooie tradities van het platteland, met hun stee die al vele generaties van vader op zoon is overgegaan - en heel eigentijds nu ook best een keertje op een dochter. Boeren zijn de ultieme deskundigen, die hun omgeving liefhebben, noaberschap betrachten en de spil van het lokale verenigingsleven vormen. 

Natuurliefhebbers willen niet alleen rare beestjes en plantjes beschermen, maar willen door het verbieden van nuttige bestrijdingsmiddelen, mooie lucratieve manieren van landbouw en veeteelt onze hardwerkende boeren het leven en werken volkomen onmogelijk maken.

Begrijpelijk toch dat boeren zich verdedigen tegen aanvallen op niets minder dan hun bestaansrecht? En mogen ze zich in hun verdriet, woede en teleurstelling dan ook niet een beetje polariseren? Bijvoorbeeld door, tegen de wetten en regels in, wegen te blokkeren en politici te intimideren, leugens en nepnieuws te verspreiden? 

Polariseren de natuurliefhebbers? Ze begaan geen overtredingen en misdrijven, maar beroepen zich juist op bestaande wetten en regels die door landelijke, provinciale en lokale overheden zijn gesteld. En op internationale afspraken waaraan ons land zich heeft gecommitteerd. Natuurliefhebbers verspreiden geen leugens en nepnieuws, maar baseren zich op wetenschappelijke onderzoeksresultaten die de hoge urgentie bevestigen van de maatregelen die door overheden worden voorgesteld. Soms stappen zij naar de rechter, die vervolgens conform de democratische regels vonnist dat de overheid haar eigen wetten en regels onvoldoende respecteert. 

Een organisatie als Natuurmonumenten wil zelfs met alle boeren in gesprek blijven en werkt samen met FrieslandCampina, een van de financiers van de boerenacties. Onbegrijpelijk, maar wel het tegenovergestelde van polariseren.

Natuurmonumenten beschikt dan ook niet, en dat geldt ook voor Staatsbosbeheer en Milieudefensie, over een officieuze en informele – maar zie de vele personele unies - ‘gewapende tak’. Zoals de LTO en de vakbonden van melkvee-, pluimvee- en varkenshouders over Farmers Defence Force, Agractie en Vol Gass. 

Een tak die veel strafbare feiten beging, - zie boven - met zeer ontwrichtende acties. Opruiing ook, tot op de huidige dag.

De sympathie van regeringen en hun politieapparaat met de boeren blijkt ook indirect, wanneer je kijkt hoe ze klimaatactivisten behandelen. Onlangs in het Duitse Lützerath, vlak bij de grens, knuppelde de politie er vrolijk op los, in opdracht van een rood-groene regering. Want ze protesteerden tegen de sloop van een dorp voor de uiterst vervuilende bruinkoolwinning. Wie polariseren hier?

Wat later werden Amsterdamse studenten hardhandig door de ME uit een bezet universiteitsgebouw verdreven. De straat ervoor werd schoongeveegd, waarbij een politiebusje opzettelijk op demonstranten inreed. De studenten maakten bezwaar tegen de nauwe banden van de UVA met grootvervuiler Shell. De opdrachtgever van de politie was het linkse college van b & w. Wie polariseren hier?

Recenter werden zeven klimaatactivisten van Extinction Rebellion van hun bed gelicht. Ze wilden zaterdag 28 januari de Utrechtsebaan in Den Haag blokkeren. Maar maakten de fout om niet per trekker te komen, geen omgekeerde vlag te hijsen en evenmin een boerenzakdoek om te doen. Want zonder deze parafernalia is er net als in Lützerath en Amsterdam sprake van opruiing en ontwrichting, als je het OM moet geloven. Wie polariseert hier?

Om het recht van demonstratie te verdedigen sluiten vertegenwoordigers van onder andere FNV, Greenpeace Nederland, Oxfam Novib, Milieudefensie en Urgenda, bijna veertig, zich zaterdag aan bij het protest in Den Haag. Prima, die politisering.

Misschien ook meteen maar demonstreren tegen minister Mark Harbers, die net doet of internationale verdragen hem belemmeren de binnenvaartschippers te verbieden giftige dampen uit hun tankste laten ontsnappen. En er mede voor verantwoordelijk is dat voor 99,9% (!) van de uitstoot van schadelijke stoffen op Schiphol geen regels gelden. Wie polariseert hier?