Amnesty: politie treedt veel te hard op tegen demonstranten, grondrechten in gevaar
Alles draait om individueel succes
Praat mee
Heb je een vraag, suggestie of wil je gewoon iets kwijt? Dat kan hier. Lees onze spelregels.
Reacties (52)
Juist. Ik heb niet eens een universitaire opleiding nodig om dit te begrijpen.
Graag wil ik e relativeren, wat het effect is van de eindeloze reeks (CITO) toetsen in het basisonderwijs. Mijn eigen ervaring is, dat de leerlingen niet worden aangesproken op minder goede resultaten. Het is juist de gewoonte om de nadruk te leggen op hun inzet en motivatie bij het maken van hun werk. Ook in rapportage wordt de leerling geprezen op werkhouding, sociaal gedrag. Ieder kind moet met zijn rapport bij de familie langs kunnen.... De later optredende problemen kunnen ook veroorzaakt worden door dit pedagogisch klimaat. Pas later in de schoolcarriëre worden leerlingen persoonlijk aangesproken op hun tegenvallende resultaten......
Grijsje. Faalangst krijg je juist als je steeds aangesproken wordt alsof je de beste bent. Ons Pietje kan zo goed leren, of ons Pietje is zo slim. Anders is het juist als je ze aanspreekt op dat wat ze doen, dat ze ergens voor gewerkt hebben of iets goed 'gedaan' hebben. Anders krijg je kinderen die druk voelen om te moeten presteren om aan de standaard van de verwachtingen te voldoen, niet durven falen en dat is een ramp voor zowel het leerproces als wat betreft op de loer liggende burn-out en depressies.
Nadere uitleg. Ons Pietje kan zo goed leren in de betekenis van is zo intelligent..dat...
Pamperen van studenten kan te ver gaan. Ze werken bijna allemaal een substantiële deelweek, en velen gaan meerdere keren per jaar op vakantie. Dat de studie op die manier in het gedrang komt mag geen verrassing zijn. De studielening wordt meestal gebruikt om te beleggen, zodat de lening meer oplevert dan zij kost, en aan het eind van de studie zo weer afgelost kan worden (maar niet wordt, omdat de aflossing ook over 30 jaar mag worden uitgesmeerd). Student privilige dus ! En de bevoorrechten willen daar niet van af.
Elders schrijft Britta dat je niet mag generaliseren, maar dat telt nu even niet.
"Angst voor studieschuld" Dat is een angst die is aangepraat door populisten. Je zou van studenten toch mogen verwachten dat ze iets verstandiger zijn en eens kijken naar de voorwaarde van hun leningen: ze liften lekker mee op de lage rente die de overheid voor haar schulden betaalt en de aflossingsvoorwaarden houden ook nog eens rekening met hun koopkracht op het moment dat ze moeten terugbetalen. Dat kan werkelijk niemand de kop kosten. De enige reële angst die onder de streep overblijft is de angst dat ze zich na hun studie minder diep in de hypotheekschuld kunnen steken. Een schuld waar een aanzienlijk hogere rente tegenover staat en waarbij je vooral niet hoeft te proberen of je die ook naar draagkracht af mag betalen.
En nu we het er toch over hebben - de studenten maken zich anno 2018 ook zorgen over hun studieschulden. Na de recente 'aanpassingen' van de regelgeving hierover hebben ze daar alle reden voor, hoewel de groupies van Rutte-III die gevoelens graag weglachen met wat hoofdrekenen voor beginners. Het gaat namelijk niet om incidenten, het gaat om grote patronen. En waar die grote bewegingen toe kunnen leiden, dat lees je hier: https://www.nakedcapitalism.com/2018/09/ending-secrecy-student-debt-crisis.html Dit verhaal van Yves Smith verwijst weer naar het volgende aangrijpende persoonlijke relaas in The Baffler: https://thebaffler.com/salvos/looks-like-debt-to-me-miller Nederland wandelt het Verenigde Koninkrijk en de Verenigde Staten achterna, naar de rand van het ravijn. Praktijkliteratuur om bij te janken, eerlijk gezegd.
Kijk naar de prestatie-druk in het onderwijs in Japan, Zuid-Korea en Hongkong, Hoe groot is dan werkelijk de prestatie-druk in het Nederlandse onderwijs? Het middelbaar onderwijs moet terug naar de basisvakken(Engels, Duits, Geschiedenis, Wiskunde, Natuurkunde, Scheikunde) zonder allerlei "leuke" bijvakken.
Het schijnt dat er enorm veel mensen zijn die zichzelf opsluiten in huis en er nooit meer uitkomen. Die kunnen ook wel een burn-out hebben. Het gaat zo slecht met de Japanse mensen dat de bevolking significant aan het afnemen is en er wordt zelfs voorspeld dat de Japanner uiteindelijk volledig uit zal sterven.
https://www.humanium.org/en/child-suicide-in-japan-the-leading-cause-of-death-in-children/ "The main reasons for child suicide are school-related issues such as demanding school work or bullying." "Group culture is also linked to school pressure, as students are always expected to perform and get the highest scores, and those with difficulties don’t receive any support, they just have to go along with the rest of the class"
Pesten schijnt ook het gevolg te zijn van het leven in een competitieve maatschappij. Er is onderzoek gedaan en het schijnt dat mensen die in een niet-competitieve maatschappij leven elkaar steunen in plaats van elkaar zoveel mogelijk te ondermijnen. En dat ondermijnen dat komt nogal veel voor in onze maatschappij, dat is echt niet normaal. Kun je nagaan wat we als mens zouden kunnen bereiken als mensen elkaar zouden steunen in plaats van elkaar te ondermijnen.
Burn-out. Volksziekte in Nederland, in de rest van de wereld zo ongeveer onbekend.
"Deskundigen pleiten voor het verminderen van de studiedruk." Waar zouden we zijn als voor zo'n pleidooi niet een paar "deskundigen" konden worden gevonden? Wat maakt je deskundig, en wie zouden het zijn, die deskundigen? De schrijver wekt de indruk dat hij een wereld zonder competitie wenselijk vindt; ik daarentegen moet er niet aan denken dat ik mijn dagen zo zou moeten slijten. Je zou doodgaan van verveling. Spelletjes zonder winnaars; iedereen een prijs; applaus voor jezelf! Bráák.
@ J. van Deventer - die deskundigen, die weten van de hoed en de rand, het zijn insiders, en ze heten niet Van Deventer. De auteur, Marc Schuilenburg, stelt nergens dat hij een wereld zonder competitie bepleit. Hij stelt dat onderlinge concurrentie een endemisch fenomeen geworden, is, dat in alle geledingen van de samenleving de overhand gekregen heeft, ook op terreinen waar dat ongewenst is. Studenten gedijen het best in een omgeving waarin ze kunnen samenwerken. Dan pas kunnen ze ook in groepsverband open zijn, en hun beste ideeën aan anderen vertellen; dan kunnen die invallen tesamen doorgenomen worden, en op kwaliteit en haalbaarheid getoetst. Dat geldt natuurlijk ook voor de wetenschappelijk medewerkers, de onderzoekers. Wil je hier de wereld à la Van Deventer gaan opleggen? Dan wordt iedereen schichtig. Men gaat noodgedwongen dingen achterhouden. Want als men niet bij de toppers qua presteren en publiceren kan horen, dan gaat het volgende functioneringsgesprek, de volgend audit er niet al te best uitzien. Je toekomst komt op het spel te staan. Wie het sluwst is (dat is wat anders dan wetenschappelijk geschikt), die gaat de afvalrace winnen. Sluwe mensen zijn ook goed in het zichzelf of anderen plagiëren. Ze zijn meesters in het opleuken van magere resultaten, en in het verduisteren van tegenvallende onderzoeksgegevens. Doortrapte typetjes hebben ook veel minder last van stress of gewetensnood. Aardige, goedhartige, en intelligente mensen weer wel. Die zullen dus het onderspit delven, uiteindelijk. Onder deze voorwaarden wordt elke studie- en werksituatie onmenselijk en ondraaglijk, afstotelijk. Ze zal onvermijdelijk aan haar eigen ziektes ten onder gaan, na eerst vele slachtoffers gemaakt te hebben. Lees anders onze eigen Frans de Waal, zijn wetenschappelijke en populaire werk, over coöperatie bij primaten. Competitie is aardig bij: darten, voetbal, scrabble, korfbal, curling, tennis, en fierljeppen. Ze is onacceptabel bij: onderwijs en onderzoek, en zoveel andere activiteiten die niet bedoeld zijn om afvallers meedogenloos de deur te wijzen, maar om ons aller leven te verrijken. Oh, en heb jij, de Rambo van Joop, het teiltje nog vol gekregen, van ons, die halfzachten, die pleiten voor menselijkheid en kwaliteit?
Uit mijn archief diepte ik deze verwijzing op over het onderwerp "markt en strijd in de neoliberale universiteit" - http://www.dcscience.net/2014/12/01/publish-and-perish-at-imperial-college-london-the-death-of-stefan-grimm/ Lees hem gerust helemaal, het kost wat tijd, maar je krijgt een onthutsend inkijkje in de zieke wereld van de universiteit als 'corporate geldmachine'. Ingrijpende verbeteringen moeten zo snel mogelijk plaats vinden, het gaat letterlijk om mensenlevens. De link die ik gaf vind je in dit boek: https://www.palgrave.com/br/book/9781137549761
@Cliff Ik ben het oneens met uw verhaal over studie en studenten. Dat is een kwestie van persoonlijke instelling en het verschil tussen praatvakken en exacte vakken; over zulke dingen valt slecht te debatteren. Maar de "deskundigen"-kwestie is veel simpeler. Wanneer je mensen kent die van de hoed en de rand weten en substantiële ondersteuning aan je standpunt kunnen geven, noem ze dan gewoon met name, vermeld hun hoedanigheid en laat ze zelf aan het woord of citeer ze. Beginnen over "deskundigen" suggereert dat je een studerend neefje hebt, of dat je eigen vrouw het met je eens is.
@ J. van Deventer - het is geen simpele kwestie van eens en oneens, noch van de opvatting dat alle meningen evenveel waard zijn. U zou eens met mensen in het onderwijs kunnen gaan praten. Ik doe dat heel regelmatig, ik ken het veld goed. U begint over 'praatvakken' en 'exacte vakken', kunt U van beide een definitie à la van Deventer geven? De zogeheten exacte vakken kunnen helemaal niet zonder de humaniora, waaronder de filosofie. Niels Bohr besefte dat, J. van Deventer nog altijd niet. Ik adviseer U om zelf eens Uw licht op te steken in het hoger onderwijs, en wel op de werkvloer. En U zou eens een gedegen boek over de geschiedenis en de filosofie van de natuurwetenschappen ter hand kunnen nemen. U vraag naar bronnen? Die kunt U best zelf vinden. U daagt me uit omdat U bij de andere onderwerpen eigenlijk niets zinnigs, wezenlijks te melden heeft, behalve wat bekende vooroordelen over het vermeende nut van harde competitie, en over 'harde, solide' versus 'zachte, praterige' vakken. Ik ga U niet ook nog eens helpen om Uw eigen reacties onderuit te halen, Doet U dat maar mooi zelf (of niet).
@Cliff Clavin Ik praat vrij regelmatig met mensen in het onderwijs. Ik ben leraar van beroep. Mijn alter ego, Jacob van Deventer, was een beoefenaar van exacte vakken: wiskunde, geneeskunde, landmeetkunde en cartografie. Sla Wikipedia er maar eens op na. Zelf ben ik fysicus. Geen kwaad woord over de praatvakken (bv. sociologie, psychologie, bestuurskunde) maar ik stel vast dat daar anders gewerkt wordt dan in de exacte vakken. Uw ideeën over studie en studeren komen ongetwijfeld uit de hoek die u humaniora noemt.
@ J. van Deventer - nou nee. Uw gemakzuchtige invulling van mijn denken en voelen, en mijn ideeënrijkdom, die is alweer mis. Ik ben afgestudeerd natuurwetenschapper, en al mijn verwijzingen zijn er omdat ik houd van helder redeneren. Helder redeneren gebeurt in de natuurwetenschap, en net zo goed in de humaniora.
"Mijn dag is alweer goed." de mijne iets minder. Er nadert weer een dead-line.
@ Piet de Geus - fijn voor je, Piet. Ik geniet ervan als ik mijn opponenten ook eens een goede dag kan bezorgen.
Marc en ik hebben vergelijkbare banen en ook ik zie studenten (soms) zwoegen en depressief worden. Vaak komt dat door verwachtingen van de buitenwereld waaraan niet of heel moeizaam aan voldaan kan worden. Dat heeft overigens niets met een wedstrijdelement te maken, zoals hij suggereert, volgens mij. De omgeving hoopt op maximale (in plaats van optimale) prestaties, zodat de toekomst met enig vertrouwen tegemoet kan worden gezien. Het wegvallen van de verzorgingsstaat zorgt er immers voor dat we veel meer op ons zelf zijn aangewezen. Maar of dat slecht is...?
Ouders en vaak ook partners stellen bijvoorbeeld hoge eisen. Uitval is not done, vooral in de latere fase van de studie. Daarnaast voelen studenten ook de druk van de arbeidsmarkt die in veel gevallen naast een diploma ook van studenten eist dat er ‘nuttige’ nevenactiviteiten zijn verricht, zoals stages, studie buitenland, bestuursjaar. En dat allemaal zonder ‘onverklaarbare’ studievertraging. Dat is best pittig.
Mark, Dat was vroeger ook zo. Is waarschijnlijk altijd zo geweest. Ik kan me niet voorstellen, dat dat soort externe druk groter is geworden. Er is integendeel nu veel meer begrip voor in het algemeen. Maar nu is de stress blijkbaar toch veel zwaarder. Ra, ra. .
Volgens mij is het probleem niet de concurrentiestrijd, die is er altijd al geweest. Het is het waanidee van mensen dat ze alles maar moeten kunnen. Ouders die hun kinderen vertellen dat ze unieke dingen doen in kunst, sport en school terwijl de middelmaat niet gehaald wordt. Op deze manier worden er onrealistische verwachtingen gewekt. Jong volwassenen die via social media likes krijgen van mensen die hopen dat ze likes terugkrijgen voor hun eigen middelmatige prestaties. Mensen die teleurgesteld raken als ze na twee jaar werken nog niet de wereld hebben veranderd. Jonge moeders die het droombeeld van de perfecte moeder, dochter, vrouw/vriendin, werkneemster, hartsvriendin, interior designer, fashionista, wereldreiziger en partyanimal niet in de 7 dagen van de week kunnen proppen. Optimisme, zelfvertrouwen en ambitie zijn prima, maar een gezonde dosis realiteitszin is ook wel op zijn plaats, soms. Ik heb heimwee naar de zesjescultuur. :)
zaken, Kortom: de schuld van deze systematisch gebleken fout ligt bij het individu. Right? Zie je niet dat je jezelf tegenspreekt? .
Yep, wat is er mis met iemand die tevreden is met een zesje. Leven voor de buren.
Satya 18 september 2018 at 22:29 "Yep, wat is er mis met iemand die tevreden is met een zesje. Leven voor de buren." Het woordje tevreden. Als men kijkt naar mede studenten die bijvoorbeeld een 8 halen en men niet zelf tevreden kan zijn over het zesje wat behaald is dan krijg je zulke situaties. Ergo, ik denk ook dat veel te maken heeft met de acceptatie van de persoon die een 6 haalt dat je niet altijd de beste hoeft te zijn of je resultaten moet spiegelen aan je collega's of mede studenten. Maar veel mensen blijven dat doen en leggen zo meer druk en verwachtingen op zichzelf die eigenlijk niet nodig zijn.
Het ideaal van bestaanszekerheid en gelijke toegang tot onderwijs is onder het neo-liberalisme vervangen door gelijke kansen en meritocratie, vrij vertaald: de ratrace, en voor de verliezers eigen schuld dikke bult. .
Met de toegankelijkheid van het hoger onderwijs is het in Nederland prima gesteld, hoor. Voor een gering bedrag kan je prima onderwijs volgen. Ook is de doorstroming heel behoorlijk geregeld voor havisten en vwo’ers. Vmbo is problematischer en stigmatischer en daar ligt een deel van de oorzaak van het probleem dat Marc aansnijdt.
Mark, Bij die toegankelijkheid zijn vraagtekens te zetten. Zo is er geen basisbeurs mee en zijn studieleningen rentedragend. Het is een erkend feit, dat vooral potentiele studenten uit een niet-intellectueel milieu daarom vaak niet gaan studeren. Maar dat terzijde. Waar ik in mijn bovenstaande reactie op wijs is, dat het maatschappelijk milieu sterk van karakter is veranderd. De student van tegenwoordig - en de maatschappelijke starter - is er tegenwoordig sterk van doordrongen, dat elk minder goed gelukken of niet lukken rechtstreeks en altijd de eigen schuld is. De hele verantwoordelijkheid en degene die straft zijn geinternaliseerd; hij/zij is de enige werkelijke schuldige daaraan. De persoon straft zichzelf. Op de Amerikaanse manier, zeg maar. Daar geldt immers, dat je alles kunt als je maar sterk genoeg wilt. Dat is een last die wij vroeger niet op onze schouders kregen. Vroeger ging het niet over schuld en straf. .
Dank voor u duiding, en voor de aandacht voor Houellebecq. Geniale tijdsgeest beschrijver denk ik, was dan ook blij maar niet verrast, dat hij een Schopenhauer " fan" is. Bij thuiskomst wordt het rennen naar de boekwinkel voor zijn laatste Essay " In aanwezigheid van Schopenhauer". Vind overigens zijm negatieve blik ook hoopgevend. Ze zijn in ieder geval niet Politiek Correct.????
´´Alles draait om individueel succes´´ voor maximaal consumentschap. ´Consumentschap nieuwe burgerschap?´
Verschuilt dhr. Schuilenberg zich hier achter eigen falen? Ik heb twee scriptiebegeleiders gehad. Bij de eerste liep ik helemaal vast. De hier beschreven verschijnselen kwamen mij dan ook bekend voor. Ik bracht uren in de bibliotheek door met lezen van allerlei werken, schreef af en toe een stukje en kon dan weken later ook eens bij mijn scriptiebegeleider terecht die mij niet echt verder kon helpen. Kortom ondanks mijn inzet kwam ik geen stap verder. Nu weet ik inmiddels dat de scriptiebegeleider onder de maat was en weg moest wegens vele andere problemen.Toen kreeg ik dus iemand anders toegewezen die me wel wilde begeleiden, die de juiste vragen stelde, ideeën opperde, zelf deadlines stelde voor het volgende hoofdstuk en binnen enkele weken was ik afgestudeerd. Mensen worden echt niet gestresst van hard werken en prestaties geven zelfvertrouwen en stimuleren je om door te gaan. Gestresst wordt je van allerlei gedoe, van hard werken en geen stap vooruit komen, van ondermaatse docenten en scriptiebegeleiders voor wie het ook allemaal te veel is geworden. Hoezo prestatiedrang?
Volksziektes? Ik moest denken aan Japan waar kinderen al op heel jonge leeftijd worden aangezet om te presteren op school. Niettemin zijn de levensverwachting nergens zo hoog als in Japan
@ Thijs Schokland - uit Japan komt de term "karóshi", die houdt in: dood door overwerktheid: https://en.wikipedia.org/wiki/Kar%C5%8Dshi eveneens uit Japan afkomstig: "hikikomori", dit staat voor mensen, meestal jongeren, die zich meer en meer afsluiten van de samenleving, in het ouderlijk huis, en hun tijd vullen met bijvoorbeeld electronisch vermaak: https://en.wikipedia.org/wiki/Hikikomori Uit dit artikel: "As do many societies, Japan exerts a great deal of pressure on adolescents to be successful and perpetuate the existing social status quo. A traditionally strong emphasis on complex social conduct, rigid hierarchies and the resulting, potentially intimidating multitude of social expectations, responsibilities and duties in Japanese society contribute to this pressure on young adults.[20]" Stress, prestatiedruk, conformatiedwang: mogelijke oorzaken van dat kluizenaarschap van kinderen. Het zelfmoordpercentage in Japan is het op vijf na hoogste in de wereld, en het op één na hoogste onder acht grote geïndustrialiseerde landen: https://www.japantimes.co.jp/news/2017/05/30/national/social-issues/preventive-efforts-seen-helping-2016-saw-another-decline-suicides-japan-21897/#.W6DvjbpuaUk Zelfmoord is in Japan de belangrijkste doodsoorzaak in vijf leeftijdscategorieën tussen de 19 en de 35 jaar (de jongeren), terwijl in andere generatieklassen de tendens dalende is. Ik denk dat we maar beter bij de feiten kunnen blijven, bij dit onderwerp, dat letterlijk van levensbelang is.
Het schijnt dat de mensen in Japan wel honderd keer zo gezond leven als de westerse mensen. Doe daar eerst iets aan voordat je onmogelijke eisen gaat stellen aan mensen.
Prima stuk van Marc Schuilenburg - beknopt en met goede voorbeelden geïllustreerd. Ons hele leven is geëconomiseerd. De neoliberale doctrine bezet alle aspecten van het menselijk bestaan. Collega's zijn concurrenten geworden. Al op jonge leeftijd wordt bij kinderen ware creativiteit en verbeeldingskracht gesmoord; het is niet de bedoeling dat die tot bloei komen, want ze zouden eens kunnen gaan dagdromen en hun tijd besteden aan niet-produktieve bezigheden. Ondertussen blijft het aantal diagnoses van burnout, klinische depressien, en angststoornissen bij jongeren maar stijgen, net zoals het voorschrijven van kalmerende middelen en Ritalin (en verwante amfetamine-achtigen). In 2011 liet gedegen onderzoek zien dat Nederland de derde plaats wereldwijd bezet waar het gaat om de prevalentie van depressie; ik twijfel er niet aan dat daar geen enkele verbetering in gekomen is. Merkwaardig genoeg zijn wij blijkens geluksonderzoeken een bijzonder vrolijk en tevreden volkje. Wat klopt hier niet aan? Alles. Er is zoveel mis dat ik Joop zou moeten overbelasten, als ik materiaal meestuurde om dit aan te tonen. Onze media blijven op deze punten zwijgzaam, vind ik, net als over de klimaatcrisis. Schrijnende voorbeelden uit de praktijk, drie ware verhalen, en ik vraag: wat valt jullie, lezers, het meeste op aan deze persoonlijke ontboezemingen? https://www.voxweb.nl/nieuws/wij-zijn-even-niet-gelukkig Dit systeem van prestatiedruk, opgelegd perfectionisme, en intimidatie moet zo snel mogelijk ophouden. In het belang van onze jeugd. Er staan letterlijk levens op het spel.
Jij snapt er ook helemaal niks van Cliff, kijk nu toch naar Rosa Lange, of de kindertjes in Japan van Japano-loog Thijs. Heerlijk weer dat ikke, ikke.en de rest kan stikke. Voor alle duidelijkheid, ik ga vaak mee in je betogen Cliff, ook nu weer. Top.
@ Tom - dank je, en ik had je ironie al na eerste acht woorden door!
Het schijnt dat we afhankelijk zijn van economische groei, als we een goed, mooi en rustig leven willen dan zouden we van de afhankelijkheid van de economische groei af moeten.
Als je het voortbestaan van de maatschappij en samenleving koppelt aan economische groei dan kun je een terugval in de economische groei niet goed verwerken. We krijgen dan al dat gedoe van bezuinigen tijdens de crisis en weer genereus geld uitgeven na de crisis, een jojo-economie dus. Het is allemaal heel hectisch en stressvol, jojoën is alleen goed met een echte jojo, het speelgoed.
Daarom is de vergrijzing een zegen. Het zal voor wat moeilijke jaren zorgen, maar daar krijgen we veel voor terug. Denk eens aan de ruimte die we niet hoeven te bebouwen, wegen die we niet hoeven te verbreden. Altijd zitten in de trein, nooit meer in de file staan. Misschien kunnen we bedrijventerreinen slopen en teruggeven aan de natuur. En het mooiste is: de bevolking krimpt vanzelf. Dit proces niet verstoren is het beste wat we kunnen doen.