Alleen in een oorlog zijn wij min of meer gelijkwaardig

Het is 31 december. Het laatste jaar dat we het vuurwerk mogen afsteken. De voorraad is flink aangevuld. Met een injectie van miljoenen euro's hebben wij onder meer de Duitse economie een boost gegeven. Nu we eenmaal voor het vuurwerk de grens overstaken, dachten wij ook onze noodpakketten slim en goedkoper naar Nederland mee te slepen. En zo reden wij terug. Onze achterbak vol met vuurpijltjes en allerlei vrolijke granaten die we vandaag gaan afsteken. De chauffeur blikt moeizaam achteruit door al het toiletpapier en de pampers en de flessen water en wijn en bier, die bij ons noodpakket horen. 

Achterwielen van onze auto's kunnen nog nauwelijks ronddraaien. Onze bumper is gelijk met het asfalt. Onze achterbak zit ook vol met houdbare melk, soortgelijk voedsel, kattengrit, honden - en konijnenvoer, wat schoonmaak- en wasmiddelen, vaatwasserblokjes, oploskoffie... Onze drugs zitten er ook in, sigaretten namelijk. Andere zaken zijn in Nederland goed verkrijgbaar. En of ze ook bij ons noodpakket horen, daar was onze overheid (nog) niet duidelijk in. 

Instructies om een voorraad drugs in huis te halen voordat de oorlog uitbreekt zijn in ieder geval (nog) niet gekomen. Onze overheid houdt zich vooral bezig met onze basisbehoeftes. En toont zich betrokken bij het vervullen van die basisbehoeftes van ons, in het geval dat de oorlog uitbreekt. Dat wij allemaal andere basisbehoeftes hebben, en wij allemaal op een andere manier verlamd zullen raken door een oorlog, daar heeft onze overheid geen gevoel en/of mening over. 

In tijden van vrede behandelt onze overheid ons anders. Rijken worden rijker, armen alleen maar armer. Armen zijn niet bang voor de armoede, want gewend. Armen en ongelijken zijn niet bang voor de vernedering die er komt, want gewend. Minderwaardigen zijn niet bang voor de afschaling van hun status, want ah, zij hebben al niks en hebben zij ook niks te verliezen.

Armen hebben ook geen zak geld die nodig is voor de aankopen van voorraden in geval van nood, welke door onze overheid worden geadviseerd. Zelfs in nood, die volgens onze overheid dreigt, zijn wij niet gelijk en niet gelijkwaardig. Maar als straks de bommen gaan vallen, gaan die bommen echt geen onderscheid maken tussen rijk en arm. 

De bommen gaan straks alles wat leeft doden. Daar zijn ze ook zo keurig voor gemaakt. De (semi)rijken zijn voor de bommen niet te onderscheiden van de armen. In een oorlog vervagen de klassen en verschillen. Alleen in een oorlog zijn wij min of meer gelijkwaardig. Superrijken kunnen hun vluchtweg mogelijk met hun goud betalen. En langer dan de armen hun baby's verschonen met droge pampers uit de aangekochte noodpakketten. 

(Semi)rijken zullen zich echter van dezelfde sirene doodschrikken en dezelfde doodsangst voelen als de armen. (Semi)rijken zullen met hetzelfde verdriet rouwen om hun gesneuvelde geliefde, broer, zus, vader, zoon... Die gemobiliseerd werden om te vechten. Alleen bij geboorte en/of sterfte zijn wij gelijkwaardig. En elke oorlog bewijst deze regel heel goed.

Want. Als een oorlog uitbreekt zullen de (semi)rijken ook als armen in een kelder moeten bevallen en de (eerste) borstvoeding geven, tussen de ratten en de muizen. Gauw, als hun rijke noodpakket op is, dan zullen de (semi)rijken bij hun arme buren aankloppen voor hulp en steun. In een oorlog moet de mens met weinig zien te overleven. En wie daar het best advies over kunnen geven? "Onze armen, natuurlijk." 

In een oorlog verdwijnt alles. De (valse) zekerheid van de overheid vervalt ook. In een oorlog is ieder mens bang en aan zichzelf overgeleverd.  Wie goede buren heeft, heeft de grootste kans om een oorlog te overleven. Wie veel geld heeft, ah... Als de oorlog uitbreekt, kun je amper nog nagels of je botox ergens kopen, laat staan een tomaat of een zuurdesembrood of croissant of een favoriete matcha flat white... Een oorlog breekt alle connecties met je decadenties af. En opeens ben je een puur mens, die afhankelijk is van de vrede en de goede wil. 
"Aj, aj, aj..."
"Een vloek voor de (semi)rijken. Of niet?"

Het is dus 31 december. Onze hemel is opengebarsten. Voor de laatste keer, denken wij. En wij gaan ook helemaal los. Tussen de knallen door zijn de knallen niet te onderscheiden.
"Is dit een oorlog? Of slechts onze pret?"

Ik herinner me nog zo goed toen een vrolijke groep van (semi)rijken het vuurwerk afstaken ergens in april. Het was in een Drents dorp. In mijn pyjama rende ik de straat op, op zoek naar aantwoorden of ik mijn kinderen uit hun slapperige bedjes moet halen en naar een kelder overbrengen. Er was geen kelder in de buurt. En de (semi)rijken bleken maar alleen maar lol te hebben. Toen ging ik terug. Mijn bed was nog warm van mijn slaap, en mijn kinderen lagen nog vredig onder hun dekens. De vrede is zo zalig. Weten zij die onvrede mee gemaakt hebben.  

En dan het vuurwerk. 

Wij hebben er veel lol aan, dat wel. Wij houden van knallen. Sommigen van ons ook om te schieten, om van de oorlog voeren. Van elkaar doden, daar zijn we ook niet vies van. Wij denken dat het doden van (sommige) anderen gerechtvaardigd is. En terwijl (semi)rijken hun voorraad aan noodpakketten en hun vuurwerk (voor de laatste keer) uit de buurlanden veel goedkoper hebben ingekocht, denk ik aan de armen. Zij gaan deze aankomende wereldoorlog onvoorbereid in. Niet voorbereid in de voorraad van spullen die ze niet kunnen voorschieten. Maar wel voorbereid met hun kracht, moed en kunde om met weinig (tot niks) alsnog te overleven. En niet bang te zijn voor allerlei ellende en vernederingen die er zouden komen. Want, ah... Allemaal al meegemaakt. En er al aan gewend. 

Bij elke oorlog die er aankomt, zou de armen het minst uit hun balans worden getrokken. Maar u? U, de (semi)rijken? 

PS: Ik heb geen noodpakket omdat ik weet dat een noodpakket onzin is en wij een oorlog alleen kunnen overleven met een voorraad aan mensenliefde, solidariteit, moed en geluk. Ik heb wel een voorraad aan kalmeringsmiddelen voor mijn huisdieren, die hoe dan ook gebombardeerd zullen worden met uw pret, als het straks op 31 december/1 januari gaat knallen. En als ik eerlijk mag zijn, ik ben onder meer voor mijn huisdieren heel blij en dankbaar dat dit hun laatste marteling is.