Alleen achteruitkijken, naar een oud einde

Aan het eind van het jaar schieten de media in hun traditionele reflexen van dubbelnummers, themanummers, jaaroverzichten, terugblikken, vooruitblikken, ‘beste’ lijstjes, man en vrouw van het jaar, sportploeg van het jaar, de agenda 2022 en wat dies meer zij. Na enig wikken en wegen heb ik besloten om mij ook aan dit lekker ouderwetse ritueel over te geven. Misschien verschijnt mijn volgende rubrieksaflevering pas over twee weken.

Nu het nieuwe kabinet het thema ‘Omzien naar elkaar, vooruitkijken naar de toekomst’ heeft omhelsd en De Groene kennelijk geen thema meer wist en daarom voor ‘Een nieuw begin’ koos, kan ik niet achterblijven. Mijn thema luidt: ‘Alleen achteruitkijken, naar een oud einde’.

Door corona is de mens steeds meer op zichzelf aangewezen. Ik voorspel dat bij de ultieme lockdown, na de vijfde nieuwe variant, de regel wordt dat iedereen alleen binnen moet blijven. Als mij dat overkomt ga ik de tijd nemen om achteruit te kijken en de zegeningen van het verleden tellen, aangezien het toekomstperspectief al maar somberder wordt. Een oud einde vind ik daarbij aan het einde van een oud jaar een mooi beeld. Ik moet ook aan de kont van een bejaarde koe denken, die, gevangen in zo’n megastal, probeert om de slacht zo lang mogelijk voor zich uit te schuiven.

Elsevier roept Lale Gül uit tot Nederlander van het jaar. Daar ben ik het helemaal mee eens, omdat Lale een vrouw is en een kind van Turkse verwekkers, zoals zij ze stelselmatig noemt. Maar vooral omdat zij een prachtig en dapper boek heeft over haar leven heeft geschreven. Een hoogtepunt vind ik het verhaal over het schoolreisje naar Rome. Ik wil niet bij Elsevier achterblijven en heb daarom ‘De mediaman van het jaar’ bedacht en dat is, tromgeroffel, Thijs Groenteman. Ik moest een tijdje aan hem wennen, maar hij kan gezien worden als podcastpionier en heeft in 2021 op een eigentijdse en komische manier via het tv-programma ‘Media Inside’, samen met Marcel van Roosmalen, en zijn presentatie van de podcast van de Volkskrant ‘De Kamer van Kok’ het media-aanbod verrijkt. Het goede interviewen heeft hij van zichzelf, maar ik herken ook de stem van zijn moeder Hanneke Groenteman. Ga zo door jongens, ook met het slachten van Slagter. De man van de bloemencorso’s, het Vredespaleis en straatarme bejaarde vrouwtjes op de Balkan. Ik kandideer Jan nu al voor Mediaman 2022 en de prijs wil ik dan in ‘Media Inside’ aan hem overhandigen.

In Berlijn kocht ik ‘The World Ahead 2022’, een uitgave van The Economist. Interessant. Het blad voorspelt de volgende trends in 2022: 1. Democracy versus autocracy, oftewel Amerika versus China. 2. Pandemic tot endemic. De armen zullen er de dupe van worden. 3. Inflation. De vraag is hoe tijdelijk? 4. The future of work. 5. The new techlash. 6.Crypto grows up. 7. Climate crunch. 8. Travel trouble. 9. Space races. Zoals ruimtetoerisme. 10. Political footballs. De Olympische Spelen in Beijing en het WK Voetbal in Quatar. Daarnaast typeert The Economist de nieuwe coalitie hier als fragiel en suggereert dat Rutte 4 het niet langer dan een jaar zal uitzingen.

Ik eindig met mijn 2021-lijstje: Beste film: The Bridge on the River Kwai. (grapje) Beste site: Joop.nl, mits ik hierna voor mijn bijdragen betaald word. Beste docu: The Bee Gees: How Can You Mend a Broken Heart. Beste plaat: Wat muziek betreft ben ik op Spotify in het verleden blijven steken. Beste boek: De Fundamenten van Ramsey Nasr, over de coronacrisis. Beste ontbijtplek: Louise aan de Veerhaven 12 in Rotterdam. Beste blad: De Groene Amsterdammer. Beste club: Feyenoord. Maakt niet uit hoe laag ze eindigen. Beste politicus: De actieve burger. Beste sportploeg: Die Hollandse mannen die neurotisch met bezems iets ronds voor zich uit duwen. Ik weet niet hoe dat heet en ik wil dat ook niet weten. Maar het land dat in iets ronds naar voren zwabberen wereldkampioen wordt, daar wil ik wonen.