Akkoord is pyrrusoverwinning

De overeenstemming over het begrotingsakkoord wordt luid bejubeld. VVD en PvdA wijzen als coalitiepartijen op de verzekering van stabiele beleidsvoering, en oppositiepartijen D66, SGP en CU benadrukken naast het nemen van verantwoordelijkheid ook alle winstpunten die ze voor hun achterban hebben weten binnen te slepen.

De anders zo kritische media gaan hierin mee. Immers, meer investeringen in onderwijs, het beschermen of helpen van wat zwakkere groepen – het zijn zaken die een stuk vriendelijker klinken dan de constante nadruk op bezuinigen of het halen van een abstracte 3 procentsnorm.

De waarheid is echter dat al deze positieve berichten toch vooral zijn wat in beurstermen een ‘opluchtingsrally’ wordt genoemd: een flink stijgende beurs niet zozeer door verbetering van onderliggende factoren, maar puur door het afgewend zijn van naderend onheil.

De waarheid is dat deze overeenkomst, hoe goed en noodzakelijk ook, gebaseerd is op een uiterst wankel fundament. Net als bij het in eerste instantie eveneens bejubelde Lenteakkoord is de meerderheid minimaal, is de ideologische achtergrond afwezig en is het draagvlak beperkt. Ook nu is weer sprake van een flauw compromis waarbij partijen die vrijwel niets met elkaar gemeen hebben een paar lolly’s uit de snoepdoos van Oom Mark hebben gekregen – snoepjes die hij toch nog in de kast had liggen om zijn soms lastige neefjes koest te kunnen houden.

Maar aan de onderliggende problemen is nagenoeg niets veranderd! Een regering kan nu eenmaal niet goed functioneren op basis van enkele hapsnap ingrepen op het laatste moment, waarbij totaal at random enkele partijen samenkomen om met veel pijn en moeite een akkoord erdoor te kunnen loodsen. Dat is een lekkende leiding willen repareren met wat duct tape : in het begin lijkt het allemaal best solide, maar vroeg of laat sijpelt het stinkende water toch weer door.

Al met al: een pyrrusoverwinning dus, dit begrotingsakkoord. In alle eerlijkheid, zeker beter dan niets. Maar, zolang niets verandert aan onze onderliggende problemen van onbestuurbaarheid binnen de huidige politieke verhoudingen, slechts uitstel van naderend onheil – en zeker geen afstel.

Volg Rolf ook op Twitter