Afspraak is afspraak: we gaan ze halen

Het was met Pasen, afgelopen voorjaar. Met een aantal vrienden besloten we dat we met eigen ogen wilden zien wat de situatie was. De kranten staan vol met artikelen en meningen over ‘de vluchtelingencrisis’ en ook wij vonden daar dingen van. Maar ergens iets van vinden omdat je er iets over hebt gehoord of gelezen is iets anders dan je visie baseren op eigen ervaringen.

Dus we gingen. Naar Idomeni. Een plaatsje aan de Grieks-Macedonische grens waar op dat moment een paar duizend vluchtelingen in een kamp zaten. De meesten uit Syrië. Veelal vrouwen en kinderen wiens mannen en vaders al eerder naar Europa waren vertrokken met het plan hun familie later op een veilige wijze te laten overvliegen.

Op zich geen gek idee want de reis is, zoals we allemaal ondertussen wel weten na de vele verhalen over verdronken bootvluchtelingen, kinderprostitutie, mensensmokkel en uitbuiting onderweg, niet zonder gevaar. Wanneer je als vluchteling wordt erkend in Europa, dan mag je je familie legaal laten overkomen (gezinshereniging) en zo is het mogelijk je gezin de grootste gevaren van deze reis te besparen.

Maar voor veel vluchtelingen liep het anders. Door de hoeveelheid aan asielaanvragen duren processen langer dan voorheen. En de situatie op veel plaatsen in Syrië wordt steeds gevaarlijker. Veel gezinnen werden gedwongen om dan toch maar te gaan lopen.

Ze kwamen tot in Griekenland…

En toen gingen de grenzen dicht. De tocht naar Europa stopte voor veel vluchtelingen bij de Macedonische grens. Er werd een ‘relocation plan’ gemaakt om deze mensen verspreid over Europa op te vangen.

Nederland zegde toe om zo’n 4000 van deze mensen vanuit Griekenland op te vangen. Nu, ruim een jaar later, staat de teller op net iets meer dan zeshonderd en heeft de VVD onlangs gezegd niet voornemens te zijn zich verder aan haar belofte te houden ‘omdat de rest van Europa het ook niet doet’

De kampen in Griekenland zijn niet alleen overvol. De situatie is ook erbarmelijk. Mensen slapen in tenten in de modder. Of bijvoorbeeld in een oude leerfabriek tussen giftig afval. Om in aanmerking te komen voor het ‘relocation programm’ is enkele uren per week een skypeverbinding opengesteld waar vluchtelingen een aanvraag kunnen doen. In het kamp in Idomeni, waar op het moment dat ik er was zo’n 3000 vluchtelingen verbleven, was het welgeteld één persoon gelukt om middels deze skypeverbinding iemand aan de telefoon te krijgen. Hij was de held van het kamp.

Alles wat ik hierboven omschrijf heeft het nieuws wel eens gehaald. Maar al die informatie ebt ook al gauw weer weg en het lijkt alsof alles wat met vluchtelingen te maken heeft in onze hoofden bij elkaar wordt gemurwd tot een grote probleembrij waar niemand nog van weet (of wil weten) wat we er mee moeten.

En dat is niet oké, vind ik. Want die mensen daar, dat zijn échte mensen die écht zijn gevlucht uit oorlogsgebieden en die nu écht in de kou en de modder in tentjes bivakkeren zonder uitzicht op iets beters. En dat terwijl er gewoon beloften zijn gedaan. Afspraken zijn gemaakt. Heel helder en heel haalbaar.

DAAROM. Hebben we iets bedacht. Namelijk: We gaan ze zelf halen. Als onze overheid zich niet aan haar afspraken houdt, dan komen wij die afspraak zelf wel na.

Samen met onder andere Rikko Voorberg (oprichter Pop-up kerk) en Suzan Doodeman (Firma Hoe dan Wel) is het initiatief WE GAAN ZE HALEN gestart.

Op 30 november aanstaande hopen we met circa 1000 auto’s naar Den Haag te rijden om te laten zien dat we zelf bereid zijn deze mensen aan wie opvang is beloofd, in Griekenland te gaan ophalen.

Wie met ons mee wil rijden kan zich aanmelden via de website  www.wegaanzehalen.nl

Omdat het lang genoeg heeft geduurd en omdat het tijd wordt dat we het goede voorbeeld gaan geven.

En als signaal aan onze vrienden in Den Haag. Want afspraak is afspraak.