Afshin Ellians kritiek op Cohen is uit rancune geboren

Op zaterdag 14 juli verscheen in NRC Handelsblad een interview met Job Cohen. Cohen blikt in dat interview terug. Naar aanleiding van dat interview schreef Afshin Ellian een column in Elsevier.

Ellian schreef, in mijn ogen, een merkwaardige column. Hij was tot februari vorig jaar columnist bij de NRC. Toen werd hem door de redactie van deze krant de wacht aangezegd. Hij kon vertrekken. Kennelijk werd hij ongeschikt bevonden.

Nadien zit Ellian kennelijk met een opgekropt gevoel van frustratie en boosheid jegens de NRC. Dit valt nu ook duidelijk te lezen in zijn column in Elsevier over het interview met Job Cohen in NRC. Zo te zien waren de druiven erg zuur voor hem. Ellian grijpt dit interview met Cohen aan om met name zijn gal te spuwen in de richting van deze krant.

In zijn column zegt Ellian dat Job Cohen geen goede politicus was en geen goede bestuurder, en dat hij een dreiging vormde voor onze rechtsstaat. Ook nu laat hij na om zijn beweringen deugdelijk te onderbouwen; hetgeen van een jurist verwacht mag worden. Bovendien is zijn column zeer eenzijdig. Hij zwijgt in zijn column over successen van Cohen. Zijn doel is duidelijk om de NRC aan te vallen en om Job Cohen zwart te maken. Daarover hieronder meer.

Job Cohen ging twee jaar geleden opnieuw de landelijke politiek in, omdat hij meende een effectieve bijdrage te kunnen leveren aan een samenleving, waarin lasten en lusten eerlijker worden verdeeld en waarin mensen, ook als zij zeer verschillend zijn, toch gelijkwaardig worden behandeld. Het ging Cohen niet om de afkomst, maar om de toekomst van mensen en de toekomst van onze samenleving.

Ellian laat na om te melden welke belangrijke stappen Cohen heeft gezet in zijn tijd als staatssecretaris van justitie in het kabinet met D66 en met VVD. Ook over zijn successen als burgemeester van Amsterdam zwijgt Ellian in alle tonen.

Op 1 april 2001 sloot Cohen als burgemeester van Amsterdam het eerste homohuwelijk ter wereld; een noemenswaardige stap op weg naar gelijkwaardigheid van homo’s en lesbiennes in ons land en in de wereld.

Een speciale feestelijke gebeurtenis was het burgerlijk huwelijk van kroonprins Willem-Alexander en prinses Máxima, dat Cohen op 2 februari 2002 in de grote zaal van de Beurs van Berlage sloot. Ook toen stond Job Cohen daar en bezorgde het paar een prachtige en waardige ceremonie en dat ondanks alle commotie die er bestond rondom de vader van prinses Máxima.

Als voorvechter van het vrije woord en als solide bruggenbouwer werd Cohen in 2004 in zijn functie burgemeester door het Amerikaanse weekblad Time Magazine uitgeroepen tot ‘Held van Europa’. Maar daarover, en over vele andere successen van Cohen, valt niets te lezen in de column van deze gefrustreerde ex-columnist van NRC.

Daarnaast werd Cohen in 2006 uitgeroepen tot één van de beste burgemeesters ter wereld. Hij eindigde toen als tweede bij de World Mayor Award; een tweejaarlijkse prijs die sinds 2004 uitgereikt wordt ter promotie en waardering van het werk van burgemeesters over de gehele wereld. Deze onderscheidingen had hij vanzelfsprekend niet gekregen als hij was weggelopen voor zijn verantwoordelijkheid en als hij niet adequaat had opgetreden.

Job Cohen voelde de zorgen van kwetsbare mensen in ons land. Het raakte hem tot in zijn ziel om te zien dat kabinet Rutte met steun van de PVV snoeihard ging bezuinigen op chronische zieken, gehandicapten en op sociale werkplaatsen. En dat terwijl rijke mensen per jaar alleen al miljoenen aan villasubsidie binnen krijgen. Dat vond hij onrechtvaardig en oneerlijk. 

Onlangs hield Magazine Mokum, die verspreid wordt onder Amsterdammers, een onderzoek naar de populariteit van Job Cohen als oud-burgemeester van deze stad.

Uit dat onderzoek blijkt dat nog steeds 62 procent van de Amsterdammers graag wil dat Job Cohen als burgemeester terugkomt in hun stad. Afshin Ellian had hiervan melding kunnen maken in zijn column in Elsevier, maar helaas.

Cohen eindigde zijn afscheidsspeech bij zijn aftreden als partijleider van PvdA door te zeggen dat Nederland een coalitie van goedwillenden nodig heeft, een coalitie die zich verzet tegen tendensen en uitsluiting, verruwing en scheidslijnen tussen mensen. Laat dit de leidraad zijn voor het vormen van een coalitie na de verkiezingen in september; dit in het belang van ons land, onze economie en onze mensen.

Bekijk ook de website van Sander Terphuis