De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen
Adviseur Trump: Leugens? Welnee, het waren alternatieve feiten
•
224 keer bekeken
• 
Kellyanne Conway, adviseur en woordvoerder van Donald Trump, had een wel heel bijzondere uitleg van de leugens van Donald Trump afgelopen weekend tegenover de CIA en van perssecretaris Sean Spicer. Het waren simpelweg ‘alternatieve feiten’.
Conway deed de absurde bewering in een uitzending van Meet The Press van NBC. Al direct aan het begin van het gesprek laat Conway weten dat ze van journalisten verwacht dat die zich gewoon neerleggen bij de mededelingen vanuit het Witte Huis. Op de vraag waarom perssecretaris Sean Spicer bewust verkeerde informatie gaf antwoordt ze: ‘Als we op deze manier over onze persvoorlichter blijven praten, denk ik dat we onze samenwerking moeten herzien.’
Het werd er de rest van het gesprek niet beter op. Conway ontweek alle vragen van Todd, bleef campagneslogans herhalen en vond vervolgens dat ze de vragen gewoon beantwoord heeft. ‘Waarom deed hij dat?’ hield Todd vol. ‘Het ondermijnt de geloofwaardigheid van het hele Witte Huis.’ ‘Doe niet zo dramatisch,’ vond Conway. ‘Jij zegt dat het leugens waren, maar onze perssecretaris Sean Spicer gaf gewoon alternatieve feiten.’
‘Alternatieve feiten zijn geen feiten, maar misleidingen,’ wierp Chuck Todd tegen. Maar, zo vond Conway, die er een heel eigen idee van journalistiek op nahoudt: ‘Het is niet jouw taak om uitlatingen van onze president en onze perssecretaris belachelijk te noemen.’
Direct na het interview werden de ‘alternatieve feiten’ dankbaar onderwerp van spot op Twitter onder de hashtag #SpicerFacts.
Dan Rather spreekt zich uit Ook journalist en oud-nieuwslezer Dan Rather zag tot zijn grote ontsteltenis de beweringen van Spicer en later de uitleg van Conway. Op Facebook schreef hij:
‘Dit zijn geen normale tijden. Dit zijn buitengewone tijden. En buitengewone tijden vragen om uitzonderlijke maatregelen. We hebben een perssecretaris die een leugen verpakt in de Orwelliaanse term “alternatieve feiten”. We hebben een perssecretaris die in zijn eerste optreden voor het Witte Huis verslaggevers bedreigt, intimideert, liegt en dan wegloopt zonder de ballen te hebben ook maar één vraag te beantwoorden. We hebben een president die voor de sterren voor de gevallen CIA-agenten staat en praat over de grootte van zijn publiek (leugens) en hoe fantastisch zijn inauguratiespeech was. Dit zijn geen normale tijden.
De pers heeft nog nooit zoiets gezien. Het publiek heeft nog nooit zoiets gezien. En de politieke leiders van beide partijen hebben nog nooit zoiets gezien. Wat kunnen we doen? We kunnen allemaal opstaan en zeggen, eenvoudig en zonder dubbelzinnigheid: “Een leugen, is een leugen, is een leugen!” En wanneer iemand dat niet wil doen, moeten anderen die de waarheid respecteren opstaan en ervoor zorgen dat de leugenaars geen grip op de samenleving krijgen.’
Volgens Rather zijn de aangewezen mensen om een einde te maken aan de leugens van Trump en de zijnen, de Republikeinen in het congres. Zonder hun steun is de president nergens, zegt Rather. Hij roept journalisten op om tijdens interviews met vooraanstaande Republikeinen keer op keer te vragen: ‘Wat gaat u doen om de leugens van het Witte Huis te bestrijden?’ Als ze om de vraag heen draaien, moet die nog een keer gesteld worden. Wanneer ze weigeren te antwoorden, vindt Rather dat het interview direct beëindigd moet worden:
‘De feiten en de waarheid zijn niet partijgebonden. Zij zijn het fundament van onze democratie. En u bent ofwel voor hen hen, voor ons, voor onze grondwet, onze geschiedenis en de toekomst van onze natie, of je bent tegen. Iedereen moet die vraag beantwoorden.’
Canada Ook vanuit Canada komen er tips over hoe om te gaan met een liegende overheid. Journalist David Rider had op het stadhuis van Toronto jarenlang te maken met Rob Ford, de alcoholistische en drugsverslaafde burgemeester die ook weinig op had met het verkondigen van feiten. Volgens Rider zit er weliswaar een wereld van verschil tussen Ford en Trump, maar is de manier waarop ze met de pers omgaan vergelijkbaar. Zowel Ford als Trump staan glashard te liegen en wuiven onhandige feiten gewoon weg, waarna journalisten verbluft achterblijven. De enige manier om daar volgens Rider mee om te gaan, is hen keer op keer ter verantwoording te roepen. Door dezelfde vragen steeds opnieuw te stellen, net zolang tot er een echt antwoord komt.
Ook is het van belang ervoor te zorgen dat de politicus niet de gelegenheid krijgt het verhaal te sturen. Als voorbeeld geeft Rider de keer dat hij tijdens een ceremoniële bijeenkomst vragen over softball onderbrak door Ford te vragen of hij inderdaad kampte met alcoholisme.
Journalisten moeten volgens Rider ook vooral niet rekenen op de concurrentie. Zo was het mooi dat FOX News onlangs opkwam voor CNN, maar dat er niet op een persboycot van ’s werelds grootste nieuwsmaker (Trump) gerekend hoeft te worden. Toen Rob Ford de Toronto Star niet meer toeliet, waren er concurrenten die persberichten naar hen doorspeelden. Anderen maakten er juist misbruik van dat de Star niet meer mee mocht doen.
Verder zegt Rider dat het juist een voordeel kan zijn dat de pers bij Trump in het verdomhoekje staat. Immers: wie niets meer heeft, heeft niets meer te verliezen. ‘De meeste verhalen komen voort uit documenten en van bronnen, niet uit persconferenties en persberichten.’ Volgens Rider werkt het bevrijdend als je niet meer afhankelijk bent van de officiële kanalen. Journalisten zouden zich ook niet moeten laten meeslepen in de “war games” die Trump probeert te spelen. Ze moeten vooral hun werk blijven doen en zich niet verlagen tot het niveau waarop Trump en zijn mensen spelen.
Praat mee
