Adoptie is een industrie die draait op leugens

Boos en verdrietig zijn veel adoptieouders wanneer ze worden geconfronteerd met de waarheid: dat de meeste adopties niet legaal zijn. Zo ook Renzo Veenstra, de hoofdredacteur van Omroep West.

Als volwassen geadopteerden zijn we ook boos en verdrietig, dat adoptie in z’n huidige vorm nog steeds bestaat. De meeste adopties hebben niet alleen de geur van kinderhandel, het IS kinderhandel. De meeste ‘wezen’ zijn helemaal niet ouderloos. En de meeste kindertehuizen verdienen bakken met geld voor elk kinderloos Westers koppel dat langskomt om te adopteren. Dat een aanstaande adoptieouder slechts de beste intenties heeft voor een kind, betekent niet dat dit ook het beste is voor het kind. 

Gelukkig geven de meeste adoptieouders, net als Renzo , zelf al aan bevooroordeeld te zijn. Maar alsnog wordt hun ervaring als waarheid overgenomen, niet de ervaring van voormalige werknemers in de adoptie-industrie die zich in steeds grotere getale uitspreken tegen adoptie wanneer ze het complete plaatje eindelijk begrijpen. De persoonlijke verhalen over een overvol kindertehuis met te weinig eten betekenen niet dat internationale adoptie dus de enige of beste optie is. 

Zielig verhaal Ik ben wel eens in een kindertehuis geweest, niet alleen als volwassene maar ook als kind toen ik daar van mijn 2e tot 4e jaar woonde. Ook ik had een zielig verhaal. Ik was als baby te vondeling gelegd en gelukkig dat iemand me op straat vond en me naar het dichtstbijzijnde kindertehuis bracht. Twee jaar later waren daar mijn ‘redders’ die me mee zouden nemen naar het koude Nederland waar alles beter zou zijn. 

Achteraf blijkt dat het verhaal dat ik te vondeling was gelegd een leugen te zijn. Het kindertehuis wist heel goed dat mijn moeder nog in leven was, ze het weeshuis als een tijdelijke oplossing zag en nooit toestemming had gegeven voor adoptie. Maar het kindertehuis wist ook heel goed dat een adoptie niet mogelijk was wanneer het echte verhaal zou worden verteld. En dus werd er gelogen, tegen mij, mijn Ethiopische moeder, mijn adoptie ouders, de rechtbank en anderen. 

Als er meer wezen waren dan adoptieouders was de realiteit misschien anders. Maar dat is niet het geval, er is een ontzettend overschot aan koppels die ouders willen worden, maar er is helemaal geen overschot aan kinderen die in aanmerking komen om geadopteerd te worden. En wanneer kan er aan iets heel veel geld verdiend worden? Inderdaad, wanneer er meer vraag is dan aanbod. Soms is het een kindertehuis dat er geld aan verdient, soms een tussenpersoon, soms medewerkers die voor Westerse adoptieorganisaties werken, maar vaak verdienen vele mensen aan een adoptie. En die adoptieorganisaties, die vaak heel goed weten dat dingen niet gaan zoals het hoort, knijpen graag een oogje dicht, want ja, adoptie is toch het beste voor het kind?

Dankbaar Wat steekt als volwassen geadopteerde is om weer te moeten lezen hoe blij en voornamelijk dankbaar wij moeten zijn tegenover de mensen die onder de indruk zijn van het verhaal van “ondervoede kinderen in een arm land die natuurlijk geen toekomst hebben”. En dat deze echtparen, met hun gouden hart, een jarenlange procedure aangaan om deze zielige kinderen een toekomst te bieden. Maar laten we wel wezen, adoptie is geen goede daad. Het adopteren van kinderen is alleen weggelegd voor Westerse kinderloze ouders die hun eigen wens – een gezin – willen vervullen. 

Als het deze aanstaande papa’s en mama’s slechts gaat om het welzijn van de kinderen, dan zijn er vele studies die uitwijzen dat als kind worden weggehaald uit je vertrouwde omgeving slecht is voor je emotionele ontwikkeling en tot op latere leeftijd gevolgen kan hebben. Als het je gaat om het kind, en niet om het ouder worden, dan kan je voor de gemiddeld vijftienduizend euro die aanstaande ouders uitgeven tijdens de adoptie procedure, een kind naar school sturen, kleden en voeden tot en met het einde van de middelbare school. En dit hoeft niet via een ngo, mocht je echt geïnteresseerd zijn dan kan ik je precies vertellen hoe en wat je een kind ‘zonder toekomst’ naar een goede (dan wel niet kost-) school kan sturen voor dat bedrag en hoe het kind haar of zijn familie in de weekeindes kan zien. Oh ja, meestal zijn er namelijk nog familieleden en kan het kind opgroeien in een vertrouwde omgeving waar niemand – indirect – eist dat het kind dankbaar moet zijn en vooral moet assimileren .

Mijn verhaal is geen uitzondering. Mijn kindertehuis – of dat van Betty van de Brandpunt-uitzending  – is geen uitzondering. Ethiopië is ook geen uitzondering. Dat is nou eenmaal hoe adoptie werkt. 

Marthe van der Wolf werd op 4-jarige leeftijd geadopteerd door Nederlandse ouders. Sinds 2012 woont en werkt ze in het land waar ze werd geboren, Ethiopië. Marthe heeft goed contact met zowel haar biologische als adoptie familie. 

Lees ook Renzo Veenstra:  Brandpunt-reportage over adoptie is kwalijk

cc-foto: Ulrika