Aanschuiven

‘Niet doen’, schreef H.J.A. Hofland in zijn wekelijkse column in NRC Handelsblad. Het ging natuurlijk over Afghanistan en over de vraag of Nederland een tot de tanden toe beschermde politiemissie naar de provincie Kunduz moest sturen. Het parlement stond op het punt een positief besluit te nemen dat met veel poeha tot ‘the Dutch approach’ was gepromoveerd; in een brief van de regering was de daad van vermetelheid zelfs gekroond tot ‘kwaliteitsslag’. Kern van deze zelfingenomenheid was dat al die ongeletterde Afghanen die door Duitsers en Belgen en andere deelnemende landen aan ISAF in zes weken voor politiewerk werden klaargestoomd, door hun Nederlandse trainers ‘tenminste 18 weken’ onderhanden zouden worden genomen.

Leveren de Belgen en Duitsers dan halve agenten af? Hebben de Afghanen gevraagd om een opleiding van vier maanden? Is het niet raar dat in dat Kunduz straks verschillende agenten rondlopen met verschillende vooropleidingen? Moet Nederland opnieuw zijn superioriteit bewijzen aan de wereldgemeenschap? Voor zover het nog niet duidelijk was blijkt uit de nieuwste constructie dat het probleem helemaal niet Afghanistan heet. Het probleem heet Den Haag. Het heet Rutte die coûte que coûte zijn leiderschap wil bewijzen, wat daaronder ook verstaan moet worden. Het probleem heet GroenLinks dat per se wil aantonen dat het, ofschoon links, heus wel regierungsfähig is. 

‘Niet doen’, schreef Hofland dus. En hij gaf er in heldere, sobere bewoordingen de argumentatie bij die iedereen met enige belangstelling voor de zaak op z’n klompen aanvoelt, maar die almaar verduisterd wordt door andere motieven die uiteenlopen van deftigheid tot lafheid.

In dezelfde krant waarin Hofland opriep het niet te doen, stond een hoofdcommentaar dat irritant was in zijn pretenties. Niks over het door en door corrupte bewind in Afghanistan. Ook geen verwijzing naar het nieuwsbericht, een paar pagina’s verderop, waarin onder de kop ‘Nieuw Afghaans parlement biedt weinig hoop’ gewag werd gemaakt van de sombere vooruitzichten van het land. Eén citaat uit dat stuk, alleen maar ter illustratie: ‘Bij zijn herverkiezing als president (Karzai) kwam een onafhankelijke commissie tot de conclusie dat ruim een derde deel van de op hem uitgebrachte stemmen vals waren. Onbekommerd bleef Karzai aan. (-) Was dit de manier om de Afghanen ervan te overtuigen (-) dat ze beter vertrouwen kunnen hebben in Karzai en zijn bondgenoten dan in de Taliban?’

Niks dus daarover in het hoofdcommentaar. Dat ging alleen maar over de bange vraag of Holland nog wel meetelt in de wereld als we zouden bedanken voor de eer. Met veel aplomb meldde de commentaarschrijver dat het hier niet zomaar een ja of nee tegen een kabinetsvoorstel betrof. ‘Het gaat om ja of nee tegen de internationale gemeenschap waar Nederland deel van uitmaakt.’ Zo stond het in NRC Handelsblad en zo hebben we het de afgelopen weken ook elders kunnen lezen.

Dan Hofland. Hij vergeleek de toestand met Vietnam in de jaren zestig. Met alle verschillen die er ook zijn, valt op dat we ons in een oorlog laten zuigen die niet te winnen is. Iedereen wordt er ongelukkig van. 

Hofland: ‘Het kabinet stuurt deze missie het chaotische geheel in’, schrijft hij, ‘terwijl het over het verloop van de strijd daar niets te zeggen heeft. En het is niet onwaarschijnlijk dat door de uitzichtloze oorlog het terrorisme eerder wordt aangemoedigd dan bestreden. Met een hernieuwde uitzending wagen we mensenlevens met de geringste kans op resultaat. (Behalve aanschuiven).’

De clou zit natuurlijk in dat laatste woord. Aanschuiven. Nederland moet aanschuiven bij de G20. Rutte moet aanschuiven bij Cameron en Sarkozy en Merkel. Sap moet aanschuiven bij het midden dat open ligt en dat niet aan Pechtold moet worden gelaten. Zo hebben ze allemaal een voze of op z’n minst valse reden om aan te schuiven en zullen we dus het moedige volk van Afghanistan en diens nobele regering tot onze laatste snik bijstaan in hun gerechtvaardigde en niet aflatende strijd tegen het kwaad van het internationaal terrorisme.