Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

Aangrijpend: vrouw pakt op Facebook pesters van haar zusje aan

  •  
30-03-2016
  •  
leestijd 7 minuten
  •  
grotezus
Stephany Roman had er genoeg van. Toen haar zusje voor de zoveelste keer huilend bij haar aanklopte vanwege het gepest op school, besloot ze er iets aan te doen. Zij plaatst een Facebookpost waarin zij uitlegt hoe kwetsend gepest worden kan zijn en wat voor invloed het op een persoon heeft. De post is inmiddels door honderdduizenden Nederlanders gezien en meer dan 30.000 keer gedeeld. Dat meldt het AD.
In haar relaas van zaterdag omschrijft Stephany hoe haar zusje Gabriele overstuur aan haar deur kwam, omdat ze voor de zoveelste keer gepest en voor schut gezet werd.
"Een meisje had een filmpje verspreid, waarin ze voor lul werd gezet. Ze was compleet overstuur, ontroostbaar, en ik dacht: ik moet iets doen. Toen ze weg was, ben ik achter mijn laptop gaan zitten. Achter die laptop schreef de grote zus over haar eigen ervaringen met pesten en hoe het haar leven getekend heeft, ondanks dat ze nu gelukkig is met haar gezin. Ik was altijd op m'n hoede. En ik geloofde ze, de pesters: als ze allemaal zeiden dat ik lelijk was, dacht ik: dan zal het wel zo zijn. Dan zal ik wel altijd alleen blijven. Inmiddels heb ik een prachtige vriend, en een prachtig zoontje. Ik heb het overwonnen. Maar ik wil dat mijn zusje niet hetzelfde moet doormaken. Dan hoor ik haar aan onze moeder vragen: 'Mam, ben ik dik? Ben ik lelijk?' Terwijl ze zo'n prachtige, lieve meid is. Ze verpesten haar jeugd.''Angst om over straat te gaan, trillend op je benen om überhaupt langs andere jongeren te lopen. Elke dag buikpijn. Momenten dat je je afvraagt waarom je nog door zou gaan met je leven, want niemand wil je. Je bent beter dood. "
Achter die laptop schreef de grote zus over haar eigen ervaringen met pesten en hoe het haar leven getekend heeft, ondanks dat ze nu gelukkig is met haar gezin.
""
De beschermende zus probeerde - samen met haar moeder - eerder met de school, kinderen en ouders te praten maar het mocht niet baten. Van de gezinnen kreeg ze altijd dezelfde reactie 'dat doet mijn kind niet'.  Nu ontvangt Stephany duizenden steunbetuigingen op haar post. Van ouders tot aan kinderen zelf die haar bedanken voor het delen van haar verhaal.
"Pubers die gepest worden, volwassenen die er nog steeds mee zitten. Zelfs ouders van een meisje dat zó gepest werd, dat ze uiteindelijk zelfmoord pleegde. Ik had nooit gedacht dat het zo veel reacties zou opleveren. Dat dit zo veel mensen raakt.”"
De beste reactie kwam misschien wel van één van de pesters zelf. Die had de reactie van Stephany ook gezien en het heeft hem aan het denken gezet.
"We hebben bericht gehad van één van de pesters. Hij had nooit beseft dat het zo veel impact had. Hij beloofde niet alleen dat hij zou stoppen, maar ook dat hij met de anderen zou gaan praten. Ik wil niet te vroeg juichen, maar ik ben er blij mee. Ik hoop dat er bij een paar pesters toch iets van blijft hangen."
Hieronder de hele post
"Dit is mijn zusje, Gabriele. Een jong meisje van 13 jaar. Bijna zoals elke andere puber en met een grote passie voor paarden. Met een glimlach op de foto, een glimlach die ze dagelijks op zet. Maar achter haar glimlach zit een hele boel verdriet, woede, pijn, wanhoop… Wanhoop omdat het nooit stopt. De gevoelens die ik zelf ook heb moeten doorstaan op haar leeftijd, die je geen ander ooit zou gunnen. Maar het houd nooit op. Gabriele word gepest, getreiterd, vernederd, kapot gemaakt. Dat allemaal midden in de grootste ontwikkeling van haar leven. Het moment waarop zij gevormd word als persoon, een volwassen vrouw. En hoe sterk ze soms ook oogt, zo kwetsbaar en gevoelig is ze eigenlijk. Zo vaak ze haar schouders ook ophaalt bij iedere belediging, zo vaak barst ze thuis in huilen uit. Het houd niet op. Hoe lang moet het nog door gaan? Hoe VER moet het gaan? Ik wil niet dat het zo ver komt, of misschien zelfs nog verder als dat het bij mij is geweest. Angst om over straat te gaan, benauwd en trillend op je benen om überhaupt langs anderen jongeren te lopen. Paniek wanneer je in een menigte loopt. Niet meer naar school durven. Letterlijk ziek zijn, elke dag van de buikpijn. Om vervolgens naar een psycholoog te moeten omdat je van binnen in de knoop ligt en kapot gaat. Momenten dat je je af vraagt waarom je nog door zou gaan met je leven, want niemand wil je. Je bent beter af dood. Hoe kun je als ouder zijnde leven met het idee dat jouw kind een ander dit aan doet? Dat een ander kind op een gegeven moment niet meer verder wil en kan leven? Want hoe vaak we ook de betreffende pester en ouders blijven aanspreken, zelfs tot schreeuwen toe aan de deur hebben gestaan van de ouders van het meisje, politie er bij hebben gehaald, enz… Hun kind doet niks en is de ‘onschuld zelve’. “Dit doet mijn dochter niet”, “Dat heeft mijn dochter nooit gezegd”, “Dat was een vriendinnetje van haar maar zij zelf niet”. Maar onderhand word mijn zusje uitgescholden (kanker hoer, vetklep, vetzak, papzak, dikzak, ik maak je je leven zuur, tyfus hoer, tering lijer, enz), gestalkt (briefjes, whatsappjes, telefoontjes), geslagen. Zij zelf doet niks nee, maar ze heeft zo veel mensen om haar vingertje gewonden, die de vuile klusjes allemaal voor haar doen. Hoe kan ze nog veilig over straat, als ze op ieder moment op straat kan worden aangevallen of word vernederd? Hoe kan ze nog veilig naar school, als ze opgewacht word voor het schoolplein door schoolgenootjes die zijn opgezet tegen mijn zusje, door haar? Wij zijn de wanhoop nabij, het maakt ons hele gezin kapot. Wat kunnen we doen om het te stoppen? Hoe kunnen we het stoppen voordat het straks helemaal te laat is? Ik zou het fijn vinden als dit bericht word gedeeld, zodat er eindelijk ogen worden geopend. Want naast mijn zusje en mij zijn er nog duizenden andere kinderen die dit dagelijks moeten door maken."
Maar achter haar glimlach zit een hele boel verdriet, woede, pijn, wanhoop… Wanhoop omdat het nooit stopt. De gevoelens die ik zelf ook heb moeten doorstaan op haar leeftijd, die je geen ander ooit zou g unnen. Maar het houd nooit op.
Gabriele word gepest, getreiterd, vernederd, kapot gemaakt. Dat allemaal midden in de grootste ontwikkeling van haar leven. Het moment waarop zij gevormd word als persoon, een volwassen vrouw. En hoe sterk ze soms ook oogt, zo kwetsbaar en gevoelig is ze eigenlijk. Zo vaak ze haar schouders ook ophaalt bij iedere belediging, zo vaak barst ze thuis in huilen uit. Het houd niet op.
Hoe lang moet het nog door gaan? Hoe VER moet het gaan? Ik wil niet dat het zo ver komt, of misschien zelfs nog verder als dat het bij mij is geweest. Angst om over straat te gaan, benauwd en trillend op je benen om überhaupt langs anderen jongeren te lopen. Paniek wanneer je in een menigte loopt. Niet meer naar school durven. Letterlijk ziek zijn, elke dag van de buikpijn. Om vervolgens naar een psycholoog te moeten omdat je van binnen in de knoop ligt en kapot gaat. Momenten dat je je af vraagt waarom je nog door zou gaan met je leven, want niemand wil je. Je bent beter af dood.
Hoe kun je als ouder zijnde leven met het idee dat jouw kind een ander dit aan doet? Dat een ander kind op een gegeven moment niet meer verder wil en kan leven? Want hoe vaak we ook de betreffende pester en ouders blijven aanspreken, zelfs tot schreeuwen toe aan de deur hebben gestaan van de ouders van het meisje, politie er bij hebben gehaald, enz… Hun kind doet niks en is de ‘onschuld zelve’. “Dit doet mijn dochter niet”, “Dat heeft mijn dochter nooit gezegd”, “Dat was een vriendinnetje van haar maar zij zelf niet”. Maar onderhand word mijn zusje uitgescholden (kanker hoer, vetklep, vetzak, papzak, dikzak, ik maak je je leven zuur, tyfus hoer, tering lijer, enz), gestalkt (briefjes, whatsappjes, telefoontjes), geslagen. Zij zelf doet niks nee, maar ze heeft zo veel mensen om haar vingertje gewonden, die de vuile klusjes allemaal voor haar doen.
Hoe kan ze nog veilig over straat, als ze op ieder moment op straat kan worden aangevallen of word vernederd? Hoe kan ze nog veilig naar school, als ze opgewacht word voor het schoolplein door schoolgenootjes die zijn opgezet tegen mijn zusje, door haar?
Wij zijn de wanhoop nabij, het maakt ons hele gezin kapot. Wat kunnen we doen om het te stoppen? Hoe kunnen we het stoppen voordat het straks helemaal te laat is?
Ik zou het fijn vinden als dit bericht word gedeeld, zodat er eindelijk ogen worden geopend. Want naast mijn zusje en mij zijn er nog duizenden andere kinderen die dit dagelijks moeten door maken.

Meer over:

leven, nieuws
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.