De witte tranen van Rosanne Hertzberger
Aandachtshoer: Heleen van Royen
Praat mee
Heb je een vraag, suggestie of wil je gewoon iets kwijt? Dat kan hier. Lees onze spelregels.
Reacties (34)
Ik ben het 100% met je eens, het is treurig dat het Letterkundig Museum zich zo op de kaart wil zetten.
Helemaal eens, het is een verwarde vrouw met een obsessie voor seks in combinatie met angst voor verval. Dan ga je gekke dingen doen. Ze is het beste bewijs. heb daarom ook wel met haar te doen. Want ze overschreeuwt zichzelf.
Nu is het wachten natuurlijk op het selfie-dagboek van Hans Teeuwen, waarin hij ons meesleurt in de krochten van zijn wervelende intieme binnenwereld. Ik zal alvast een voorzetje doen voor de titel: 'De ruk-monologen'.
@Ronald Mokens, za 17 mei 2014 23:04 Ik kan u vertellen, dat dhr. Hans Teeuwen totaal niets op heeft met selfies in wat voor soort vorm dan ook. Er zijn andere bekende Amsterdamse voorbeelden te over, Abdelkader Benali bijvoorbeeld.
Hmmm aandachtshoer. Niet alleen vind ik de term erg vervelend, maar iedereen die iets van zichzelf etaleerd of publiceerd zou je dezelfde term aan kunnen hangen. Of mensen nu boeken schrijven of foto's laten maken. Ik heb alleen nog niet veel moderne nog levende schrijvers gezien die 1 boek verkochten voor 1500 euro zoals Heleen dat wel met 1 foto heeft gedaan. Verder is ze toch al 49 en echt vreselijk ziet zij er ook niet uit. Je zou dan ook kunnen zeggen dat zij het voortouw neemt voor de wat oudere vrouw om te laten zien dat sexy en uitdagend niet alleen voor de jongeren is. Een soort van voorvechtster niet, maar goed. Sommige vrouwen zijn geschikt om wel te zien en er zijn vrouwen die het idd maar beter bij tekst kunnen laten en ik denk dat de vrouwen die tot de laatste categorie behoren nooit begrip zullen hebben voor de vrouwen uit de eerste categorie.
Inderdaad is het hier kwestie van lef en durven. Dit merk je ook van de reacties van degene die het helemaal niet durven hetzelfde in hunzelf te herkennen of mogelijk jaloers op haar uiterlijk zijn. La van Rooyen vertoont goed gevoel voor promotie, commercie en in de juiste proporties zelfreclame plaatsen in de tijdperk van digitalisering en selfies op Facebook en overal op alle media. Het is een stuk exhibitionisme inclusief met stukje narcisme, doch heb ik respect voor deze vrouw gekregen waar ik vroeger niet wist wat ik over haar moest denken.
Ik denk Heleen's dark room te hebben gevonden.: http://en.wikipedia.org/wiki/Sex-positive_feminism-feminist.
De vraag van Ann de Craemer of het LM deze expositie had moeten maken, is een discussie waard, wat je daar verder ook van denkt. Maar de aanval op Heleen van Rooyen door haar neer te zetten als 'aandachtshoer' ter onderbouwing van haar mening, gaat te ver. Het wordt nu ineens een persoonlijke zaak, een soort 'boosheid om verkeerd succes'. Een foute redenering dus. Want hoe je het ook keert of draait: het succes van Heleen van Rooyen lijkt mij overduidelijk, daar kan ook Ann de Craemer niet omheen. Zie ook mijn reactie op artikel van Roos Vonk op dit forum. Heleen van Rooyen 'sells', daar is geen twijfel over mogelijk. Ook dit artikel werkt daaraan mee, hoera voor Heleen dus weer ;-).
Volgende week in het Letterkundig Museum: dickfies van de niet meer zo ferme Leon de Winter en een squirtende Jessica Durlacher, onder het motto "Schrijvers en de Vergankelijkheid". Als je dat geen Kunst vindt, ben je elitair en bekrompen, uiteraard.
http://www.nrc.nl/achterpagina/files/2014/05/formcartoon_10109_66a980ef55b09c2a60a9d98a74293923027fbd52-484x302.gif
Ann De Craemer is deze maand bezig met een bijzondere reeks columns, waarbij enkele van haar collega-schrijvers er eens flink van langs krijgen. Misschien is het trappen naar bekende auteurs ook een vorm van aandacht vragen, misschien ook niet. Misschien is het toeval dat ze alleen al in deze maand "De onzinnige promopraat van Herman Koch" schreef, gevolgd door "Literatuur is méér dan jij denkt, Arnon Grunberg" en nu "Aandachtshoer: Heleen van Royen", misschien ook niet.
Heleen van Rooyen is volgens mij geen "aandachtshoer", maar een leuke kers op een taart die aandacht vraagt. So what!? Ze maakt gebruik van haar vrijheid..mogelijkheden en past daarom ook de middelen toe die dit mogelijk maakt. Daar is toch niks mis mee? Natuurlijk zijn er altijd tegenpolen.. Mensen die liefst schande preken hiervan. Maar zonder zulke mooie paradijsvogels is het leven gewoon super saai! Zeker in deze tijd..waarin iedeen z'n gal alleen maar spuugt. Hoera voor Heleen, want dit is iets van haar, waarmee ze tevens de belachelijke intolerantie aan de kaak stelt. Ze doet gewoon, en dat hoort bij haar.. Nou en???!
Heb het per ongeluk gezien. En dan Aarsman, die haar zo bewondert omdat ze toch bijna 50 is en die dingen op die leeftijd toch maar doet en heeft...Man!
Als fotograaf zijnde zie ik Hans Aarsman natuurlijk als een autoriteit, er staan heel wat boeken van hem in de kast hier. Heel snel had ik dus al haar boekje besteld, want als Aarsman er mee te maken heeft wil ik er op zijn minst zelf over kunnen oordelen. Ze wordt in recensies de grond ingeboord, en het optreden bij DWDD, dat ik speciaal om die reden heb opgezocht, loog er ook niet om. Even het boekje afwachten dan kan ik zeggen of Hans zich wellicht voor een flinke zak geld heeft laten strikken opdat zij de indruk kan wekken dat het Kunst is wat ze heeft gedaan. En het verhaal hierboven: Aandachtshoer hmmmmm. Hoer. Kweet niet. Minpuntje, zeg maar om zulk een woord te gebruiken. Ook voor haar geldt: Ik wacht even het boekje af voordat ik weet of: " Meinderts het nog wel verdient de bewaker van ons literaire erfgoed te zijn"
Heleen van Rooyen heeft gewoon lef en durft dingen waar anderen alleen van dromen. Ik begrijp niet waarom daar zo lelijk over gedaan moet worden. En 'aandachtsh**r' vind ik verdacht veel lijken op een sexistische aanduiding, want ik ben er niet van overtuigd dat die term even gemakkelijk voor een man gebruikt zou worden.
Onzin Jeroen er zijn genoeg mannelijke aandachtshoeren..neer P R de Vries. Alleen doen ze dat meestal niet door hun eigen geslacht te fotograferen maar door bijvoorbeeld een goudmijntunnel in te klimmen (zonder dat daar een noodzaak voor is) of over zichzelf te praten (zie Mart Smeets) of heel PC correcte standpunten in te nemen binnen het kader van de eigen identiteit (zie Tofi). Ik vindt Heleen geen vervelend mens, maar een narciste is ze wel en ik zie haar fenomeen ook in dat perspectief. Kunstzinnig is het niet, maar wel een reflectie van de toenemende seksualisering van vrouwelijke zelf-identiteit (zie ook Charlotte Biskop hier op Joop in woord).
"Heleen van Rooyen heeft gewoon lef en durft dingen waar anderen alleen van dromen." Eh... nee. Ik droom er, als schrijver, absoluut niet van om met mijn blote kont in de Playboy te gaan staan. Zelfs als ik niet zou schrijven, zou dat geen droom van me zijn. En dan de meest prangende vraag die ik bij deze tentoonstelling heb: wat heeft een foto van een gebruikte tampon in vredesnaam te maken met literatuur? Mag ik, als normaal mens, zeggen dat ik dat gewoon ronduit smerig vind? Echt smerig? Nee, misschien droom jij van die dingen, ik droom daar bepaald niet van. Ik walg van mensen zoals zij en iemand als Kluun, die de dood van zijn vrouw gebruikt om er zelf beter van te worden. Maar wij, als cultuur, schijnen die lui graag op een voetstuk te zetten. En misschien heb je dan toch een punt: de leegheid van onze tijd, de oppervlakkigheid van alles, doet wellicht heel wat mensen dromen van het durven fotograferen en exposeren van hun gebruikte tampons en dergelijke. Maar ik zie het enkel als een teken van een cultuurverschijnsel waar ik verdrietig van word. Moeten we ons nou daarmee onderscheiden? Met ons menselijk afval? Geestelijk en lichamelijk afval? Nee, dank je. Ik hoop op betere, interessantere tijden.
Heleen van Rooyen heeft gewoon lef en durft dingen waar anderen alleen van dromen. Speak for yourself. Ik heb namelijk geen kut. Had ik er wel een dan zou ik trouwens niet de minste behoefte hebben om die a) te fotograferen en b) aan heel Nederland te laten zien.
Helemaal mee eens. In relatie tot het waarom aangaande het gedrag van de directeur hier een uitleg: Digitalisering, Twitter en Whatsapp dwingen kranten, TV, musea en andere instituten tot de enige mogelijkheid om nog aandacht te krijgen van de doelgroepen die meer en meer moeite hebben met denken en vooral ook meer moeite hebben met zich te bewegen (naar bepaalde locaties). Schreeuwen en overschreeuwen is dus het devies. In zo min mogelijk leestekens. En shockeren natuurlijk. Alleen op die manier KLIKT men (advertentie-inkomsten). Alleen op die manier wil men zich misschien nog bewegen (naar musea). Het is trappelen of verzuipen voor heel veel instellingen.
[Het is trappelen of verzuipen voor heel veel instellingen] ...terwijl de machinekamer van de kunsten (zoals ook in het geval van het fundamenteel wetenschappelijk onderzoek) is uitgekleed. We mogen alleen nog maar herhalen en opleuken....
Ann de Craemer heeft het gelijk aan haar kant. Tenzij onbedoeld en onterecht de tamponfoto, en die met dat sperma in van Royens haar, ooit een eigen status krijgen, en opgetild worden tot het, ahem, 'niveau' van Damien Hirst en Tracy Emin, om vervolgens door Saatchi voor een slordige € 10 miljoen opgekocht te worden (compleet met eigendomsrecht, natuurlijk, daar gaat het om), heeft mw. van Royen op museaal terrein eigenlijk nergens iets te zoeken. Wij leven helaas in een tijd van allesverstikkende commercie en dominant entertainment (het domein van Heleen van R.); een rechtse tijd, reactionair, waarin de vigerende politiek vaak populistisch is en regelmatig laat weten niets te zien in heuse kunst en cultuur (omdat zij die zaken geenszins begrijpen kan). Dat wordt dan ook nadrukkelijk bewezen door ingrijpende bezuinigingen; dat mooie archieven en al even mooie orkesten opgeheven worden, dat vinden de barbaren prachtig. Dan zou je mogen verwachten dat culturele instellingen trachten plat vermaak, commercie, en exploitatie buiten de deur te houden; nou ja, je verwacht dat altijd, maar nu met meer nadruk. Nee hoor. Het Letterkundig Museum ziet dat anders. Kan men dan verwachten dat het LM in de nabije toekomst ook integrale tentoonstellingen gaat verzorgen over: - 'Fifty Shades Of Grey' - 'Dan Brown: Leven, Werken, Manuscripten' - 'Oh, Oh, Cherso - Een Postmoderne Analyse' ? Ja, men mag dat verwachten.
Ik lees het met iets andere ogen, maar zelfs dan vind ik dat mevrouw Van Rooijen zich uit op een manier die mensen tegen zich in het harnas jaagt en dat is ook niet nodig, denk ik. De maanstonden en het bloed dat je verliest, als vrouw, zijn een heel natuurlijke zaak en zouden niet zo weggemoffeld moeten hoeven worden, zoals nu toch gedaan wordt. Het Taboe dat er op rust is nog erg groot. http://www.mooncraft.nl/menstruatie_maan.html Maar de manier, waarop mevrouw Van Rooijen zich manifesteert lijkt me meer een soort van vage porno dan een Taboe proberen te doorbreken. Een ding heeft ze bereikt: er wordt over gesproken. Dat is tenminste iets...
Schrijfster is boos en dat is begrijpelijk. Alleen jammer dat zij zich zo laat meeslepen door haar woede, waardoor dit artikel een beetje een scheldkannonade is geworden. Want HvR schrijft nu eenmaal ook, al is het geen literatuur. Voorheen (vroegâh) was het onderscheid met 'lectuur' voor bijna iedereen duidelijk, dat is helaas (?) niet meer zo. Met wat fantasie is dat deels te wijten aan 'democratisering', al is dat niet specifiek van nu. In de tijd dat (bijna) alle ouders nog tegen popmuziek waren, droegen zij vaak het argument van de in hun ogen superieure klassieke muziek aan. Bij enig doorvragen bleek dat dan vaak bij voorbeeld operette te zijn, de disco van de 19e eeuw. Toch is dat ook muziek, net als een schopper uit de jupiler-league een profvoetballer is, maar géén Cruyff. Léhar en Strauss betekenen veel minder dan Bach en Mahler en al verkoopt Jantje Smit meer platen, toch zal Boudewijn de Groot beklijven. De Telegraaf heeft nu eenmaal een grotere oplage dan Volkskrant en NRC bij elkaar. In de literatuur werkt het op een vergelijkbare wijze, enig geduld is wel zo verstandig. Wie er heden iets aan wil doen, zal de kritiek moeten onderbouwen en 'echte' literatuur van z'n elitaire voetstuk moeten halen. Goede, begrijpelijke argumenten en bereikbaarheid zijn overtuigender en verlagen de drempel beter dan mopperen. Mainstream is cultureel en historisch vaak weinig waardevol op termijn, maar het is daarom zonde om je al te veel te ergeren aan Van Royen, Kluun, Rieu, Joling, Pieck en Poortvliet. Het gaat vanzelf over !
[Met wat fantasie is dat deels te wijten aan 'democratisering', al is dat niet specifiek van nu] ...en aan onderwijs dat inmiddels de wens van de leerling tracht te vervullen.....
Natuurlijk is ze een aandachtsjunk. Maar als anderen zich erover beklagen dat zij zelf minder aandacht krijgen, dan kan ik mijn mondhoeken echt niet in de plooi houden.
[Natuurlijk is ze een aandachtsjunk. Maar als anderen zich erover beklagen dat zij zelf minder aandacht krijgen, dan kan ik mijn mondhoeken echt niet in de plooi houden] En ik ga weer glimlachen van mensen die het nodig hebben dat te benoemen;-)
Dit is weer ff wennen. Net als het boek 'Ik, Jan Cremer' Met cognitieve gedragstherapie kan een narcist zelfinzicht krijgen. Heleen niet. Dit gaat verder (...). De zelfpromotie is gelijk aan het onderwerp; 'ik'. 'Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg' is aan Heleen niet besteed. Misschien is het daarom de moeite waard andere invalshoeken te bekijken. Haar 'onderzoek naar haar ik', door jezelf 'over the top' letterlijk en figuurlijk bloot te stellen is nogal stoer. Ze lijkt me niet 'dom', toont angst noch schaamte. Misschien is ze verslaafd aan haar endorfine en krijgt zij die beloningskick door grenzen te verleggen? Het is een bijzonder exemplaar. Er worden ook vileine liedjes over stoute Heleen ten gehore gebracht.: https://www.youtube.com/watch?v=fw4SNNtxTsU Dit was ook ff wennen.
Met cognitieve gedragstherapie kan een narcist zelfinzicht krijgen. Heleen niet. Dit gaat verder (...). De zelfpromotie is gelijk aan het onderwerp; 'ik' Proest!
(Fckdck). '...toont geen angst noch schaamte.' Is Heleen goed in letters- en woordenneuken???
Naast Jan Crener moet ik ineens denken aan Oscar Wilde's 'The picture of Dorian Gray', zij het dan dat Heleen selfies maakt en geen andere 'artiest' nodig heeft. Stel je eens voor. Het is afwachten wat er dan gebeurd. Zullen al haar afbeeldingen verouderen, zij jong blijven met het karakter van een kwaadaardige heks? Hoe zou haar doos er uit zien? Om maar te zwijgen van de tampon en bloed. Ze is een apart fenomeen.
Bij dezen is La Craemer officieel het boegbeeld geworden van de preutse, bekrompen christelijkheid geworden waar ze zelf al jaren tegen ageert. Mijn felicitaties!
Maar Johanna toch! - ik heb in de tekst van Ann de Craemer in het geheel niets van 'preutse, bekrompen Christelijkheid' kunnen ontdekken, en vraag me derhalve af hoe jij dat dan wél kon. Wat Ann, naar mijn inzicht volkomen terecht, deed is: trachten een zinvol onderscheid aan te brengen tussen kunst en cultuur enerzijds, en pulp en exploitatie anderzijds; aan de hand van dit verschil laat ze zien dat een instituut als het Letterkundig Museum behoorlijk aan branchevervaging doet als het meent de pulp van van Royen binnen zijn muren toe te laten. Anders gezegd: in onze verwarde, vreemde, luide, en totaal doorgecommercialiseerde wereld is dat verschil tussen die twee werelden ondergesneeuwd, onzichtbaar geworden, of op zijn best: al te vloeibaar (een heel grote viscositeit kan nog nét, vind ik). Daarom is het nodig dat de Craemer doet wat ze doet, in niet mis te verstane bewoordingen. Al veel te lang hebben allerlei rare snijders die zich de wereld van de kunsten en de kunstkaternen hebben binnen te wurmen, gepleit voor het opheffen van het onderscheid tussen 'hoge' en 'lage' cultuur. Dat is natuurlijk totale flauwekul, de Duitsers noemen zulk een streven 'Schwachsinn'. Iemand die een housebeat onder de muziek van Beethoven zet, die is in mijn optiek niet fris onder het petje; toch gebeurt het. Bach is nu eenmaal van een veel hogere orde dan Conchita Wurst. Punt. Dan vind ik je suggestie dat de Craemer iets met preutse bekrompenheid te maken heeft, onzin. Nergens laat ze merken moeite te hebben met naakt, en seks, in de wereld van de kunsten (en vermoedelijk ook niet in haar eigen wereld). Het negatief beoordelen van van Royens werk valt niet samen met een celibataire levenshouding, zal ik maar zeggen. En daarom houd ik van 'onze' Ann de Craemer.