2024 wordt het jaar van de waarheid

Het tekort aan personeel gaat de Nederlandse economie steeds meer opbreken. Zeker als meer uren werken geen garantie is dat er netto-netto ook meer geld verdiend kan worden. De toeslagenjungle aan regels is daar verantwoordelijk voor. Meer uren werken houdt vaak ook in meer toeslagen terugbetalen. 

In Nederland is een immense scheefgroei ontstaan tussen beloond worden voor arbeid en beloond worden voor kapitaal en vermogen. Die laatste groep wordt slechts zeer gematigd belast in Nederland ten opzichte van de burgers die hun geld met arbeid verdienen. 

Minister Kaag moet een begrotingstekort van naar verwachting ruim 20 miljard euro nog gedekt zien te krijgen. Dat kan door te bezuinigen, de belastingen te verhogen of door de staatschuld te laten toenemen. Van alle drie een beetje is ook nog optie. 

De huidige verwachting dat in 2023 de gevolgen voor de verschillende groepen burgers, volgens het Centraal Plan Bureau, nog wel mee zullen vallen lijkt gunstig, maar is dat voor 2024 zeker niet. Compenseren kan niet blijvend zijn volgens minister Kaag en economisch is dat een waarheid als een koe. 

Zeker als nu al bekend is dat in 2024 niets meer gecompenseerd gaat worden en de huidige problemen met de energiekosten en relatief hoge inflatie zeker nog niet zullen zijn opgelost. Het jaar van de waarheid zal dan ook 2024 zijn. 

Een verhoging van de staatsschuld lijkt aantrekkelijk maar is dat niet. Weliswaar zit Nederland nog met de staatschuld onder de in Europa afgesproken grens van 60% van het Bruto Nationaal Product (BBP) maar meer schuld doorschuiven naar toekomstige generaties, met een weer stijgende rente, is niet aan te bevelen. Zeker niet met de vaststaande vergrijzing waardoor zij toch al zwaar belast zullen worden. 

Bezuinigen is nog meer ongewenst. Tenzij het betreft de kaasschaaf halen door het ambtelijk apparaat dat verantwoordelijk is voor te veel doorgedraaide bureaucratie en regeldrift waar onder andere de zorgsector erg veel last van heeft. 

Om het begrotingstekort te dekken blijft dan over het verhogen van de belastingen op winst en vermogen of op arbeid. Dat laatste zal de koopkracht van werkenden nog meer onder druk zetten. 

Noodzakelijk als prikkel om het arbeidstekort te beperken is een forse verlaging van de belastingheffing op arbeid eindelijk eens door te voeren. Die operatie kan deels betaald worden door de bezuinigingen op de overtollige ambtenaren, die meer schade aanrichten aan de economie dan toegevoegde waarde creëren aan bijvoorbeeld de zorg en andere sectoren die lijden onder hun vaak onbezonnen regeldrift.

De samenleving dreigt door het nijpende arbeidstekort steeds meer op slot te gaan. Dat tekort beperken moet de hoogste prioriteit hebben boven alle andere onderwerpen die direct of indirect aan dit probleem verbonden zijn. 

Een aanzienlijke daling van de belastingheffing op arbeid waardoor de prikkel om meer te werken wordt gestimuleerd zonder daarbij gelijk het recht op toeslagen direct te verliezen, zou een eerste goede stap zijn om het arbeidstekort te kunnen reduceren.