2016: het jaar waarin we de weg kwijt raakten

JezusAllah, ik heb geen idee waar ik moet beginnen; het afgelopen jaar was een heksenketel, een bizarre achtbaantocht waarbij je gedwongen bent plaats te nemen en onder geen beding kunt wegglippen, omdat je verplicht bent om de rit uit te zitten, omdat je vrijwillig hebt betaald, – niet wetende dat je aan het einde van de rit zo duizelig en in de war bent, dat je niet weet waar je moet kijken, naar wie je moet luisteren of welke richting je op moet lopen. Een lange zin, maar jullie snappen mijn metaforische strekking. Ik ben fucking duizelig. Man, ik kijk scheel van verwarring en weet niet eens meer waar mijn linker grote teen zit. Laat staan op wie ik moet stemmen, wie ik moet vertrouwen, wie ik moet geloven of wie ik moet volgen. Ik. Snap. Het. Niet. Meer.

Het jaar waarin we elkaar nog meer haten dan het jaar daarvoor en het jaar waarin politici om elkaar heen buitelen voor een greep naar de macht. Onze stem. Er zijn kapotveel analyses gemaakt – linksom en rechtsom – over het WAAROM van het falen van onze solidariteit naar elkaar toe. Analyses over Zwarte Piet, waarom wel of niet. Analyses over wit of geen wit, analyses over het uitsluitingsmechanisme van de politie, maatschappelijke gevolgen van hoe we met elkaar omgaan en hoe we online tot ‘nieuwe’ inzichten komen, gebaseerd op de luchtballon van ons eigen gecreëerde algoritme. Iedereen heeft de waarheid in pacht, iedereen weet het beter. Iedereen voelt zich verheven, verheven boven de ander en superieur aan een inferieure mening, een mening die niet van jou is en daarom never nooit niet, kloppend. Een collectief verknipt beeld van de realiteit.

Tel daarbij op dat het politieke veld nu een slagveld aan het worden is, versnipperd tot op het bot – een beetje zoals de samenleving nu is. ‘Ik hoor bij jouw partij, oh wacht, toch niet. Ik versplinter de splinter en doe zelf wel een gooi naar een zetel of 1.5.’ En wil de echte Jan opstaan? Er zijn nu zoveel politici, een beetje het DJ- of fotograaf-syndroom: iedereen kent er wel één. Ik wens ze trouwens allemaal veel geluk hoor, wie ben ik om iemands politieke carrière te veroordelen? In deze barre, verwarrende tijden hebben we juist mensen zoals Sylvana nodig die gewoon durven. LEF mensen, lef!

Zelf zal ik, denk ik, op de Partij voor de Dieren stemmen; gewoon omdat het kan en omdat dieren niet kunnen praten en Marianne Thieme stiekem de personificatie is van een uitstervend dierenras en ons allemaal wakker wil schudden, maar we zijn oost-indisch deaf AF.

Man man man… Onze samenleving verkeert in een soort schizofrene spagaat van onvermogen tot te lijmen, te binden of te verbinden. Het meest gebruikte woord van dit jaar: verbinden. Iedereen heeft er de mond vol van, maar echt in de praktijk is het lastig uit te voeren. We organiseren liever debatavonden, we poneren 24/7 meningen waarin we praten totdat we een ons wegen, duiding willen geven aan dat wat er niet is: eenheid. Maar eenheid creëren in een samenleving die weigert in te zien wat de eigen blinde vlekken zijn en het liefst eigen shit op elkaar projecteert, in plaats van zelfreinigend vermogen toe te passen op de eigen psyche. Stel je vóór dat het klopt wat je zegt? Hielfe!

Sunny Berman spiegelt pedant NL met haar docu’s, die zo hard binnenkomen, dat het gros van de witte mensheid die hardheid niet eens voelt, zo numb is men van binnen. ‘Hoezo moeten ‘wij’ integreren, dat moeten zij toch doen?’ Dat is de docu in 1 zin geanalyseerd.

2016. Het jaar ook van nepniews. ‘Nieuws’ waar we massaal in trappen en onze meningen en denkbeelden op baseren, door halve waarheden te slikken als zoete koek en daar een hele thesis of flinterdunne briefjes over te schrijven. Nee, we gaan lekker Holland… Echt, ik schaam me kapot voor de gemiddelde journalist die tegenwoordig beter benoemd kan worden met ‘doorgeefluikvanWilderstiek’ dan JOURNALISTIEK. Waar zijn de echte objectievelingen? De niet door kleur of rancune gedreven journalist, die feiten en fictie uit elkaar kan halen? Iemand die weet dat meningen niet door kunnen gaan voor ‘nieuws’.

Inherent hieraan ook dit gegeven: sommige bloggers en of columnisten krijgen tegenwoordig iets teveel eer en worden te snel in het zadel gehesen, niet wetende dat ze poedelnaakt op een ezel rijden. Kan iemand ons wakker schudden? Kan iemand ons een pil REALITEITSZIN overhandingen, echt… ik duw ‘em zo door de strot van de gemiddelde Facebooker, Twitteraar en PVV-gekkie (hoog of laag opgeleid, dat is mij om het even)

Liggen we trouwens al wakker van de moskeebrand in Culemburg? Of zijn we blij dat de moskee niet vol zat met biddende moslims in tijden van de brandstichting? Oh wacht…

Het gaat niet om jou of om mij. De echte vraag is: hoe laten wij de aarde achter voor de komende generaties? Kunnen onze kinderen, kleinkinderen of bet- bet- over- groot- achterkleinkinderen, met trots zeggen dat we gestreden hebben voor echte idealen? Weten we bijvoorbeeld dat we de aarde naar de dikke klojo helpen, door ons eet en leefgedrag? Nee he? Nee… Dat we een 3 e Wereldoorlog hebben weten te voorkomen, omdat we eindelijk een keer fucking hebben ingegrepen in Syrie? Dat we grotere plaatjes zien als het gaan om moslims en de eeuwige link met terrorisme? (frame frame frame!) Even een kattebel voor je ass: verreweg de actiefste terroristen zijn Baskische en Corsicaanse separatisten, en kleinere aandelen zijn er voor terreur met links-anarchistische en rechts-extremistische motieven. OK DOEI.

Dus laten we het grotere plaatje in zicht houden: een mooiere wereld achterlaten voor ons nageslacht. Het feit dat een man als Trump straks wereldleider is en zijn vieze, gluiperig vingers door de wereld haalt, moet ons goed doen beseffen dat we aan de vooravond staan van totale maatschappeljke en politieke hysterie. En nee, ik overdrijf niet. Maart 2017 wordt een slachtpartij voor de gevestigde orde, rechts rukt op en online lynches zijn eerder norm dan uitzondering. En dan hebben we niet eens helemaal door dat de NSA tot op de seconde weet wat we doen, omdat we digitale sporen achterlaten op manieren waar jij en ik niets van snappen. Facebook en Whatsapp zijn de echte bazen omdat onze gegevens her en der worden gedeeld and YET: we overschatten onszelf en dit land enorm, omdat onze opperbaas Rutte alles weglacht en het heeft over ‘invechten’ en ‘pleur oppings’. Ja, vakmanschap in leiderschap is daar.

Afijn, jullie begrijpen mijn rollercoaster achtbaan-achtige column. Is ook maar mening en tja, wie ben ik? Ik ben maar een Neder-Marokkaan uit Amsterdam Nieuw-West. Je weet wel, het grootste stadsdeel in Amsterdam waar je met gemak langs een groep Marokkanen loopt, die je NIET altijd nasissen. (Ik ben een keer bedreigd door een doorgesnoven skinhead die voorhoofd tegen voorhoofd in mijn gezicht riep dat ie me af zou maken. Ik loop trouwens niet met een grote boog om alle skinheads heen, maar dat is mijn menselijkheid.)

2016 was ruk. Met hier en daar een lichtpuntje, winst in positiviteit en echte heroism: iemand de video van Mohamed el Bachiri gezien? Hij verloor zijn vrouw bij de aanslagen in Brussel. En zijn oproep? Een ‘ Jihad van liefde.’ Yeah.. bow down.