10 jaar roze huwelijk: reden voor een feestje?

Vandaag is het precies 10 jaar geleden dat Nederlandse homostellen het recht kregen om in het huwelijksbootje te stappen. Een mijlpaal in de geschiedenis van de homorechten – in Nederland en daarbuiten. Tijd voor een feestje dus. Maar ook een moment om stil te staan bij wat ons nog te doen staat op het gebied van de gelijke behandeling van homoseksuelen.

Het is en blijft een gedenkwaardig moment. Op 1 april 2001 verbond toenmalig burgemeester van Amsterdam Job Cohen in de Stopera vier homoparen in de echt ten overstaan van de hele wereld. Zo konden zij iedereen laten zien dat zij met elkaar verder wilden, net zoals hetero’s dat al sinds jaar en dag konden. Journalisten uit alle windstreken waren erbij om deze wereldprimeur vast te leggen – een moment om te koesteren.

Vanavond ben ik ter gelegenheid van het 10-jarig jubileum aanwezig bij een bijeenkomst in de Westergasfabriek. We blikken terug op de ontwikkeling van homorechten in het afgelopen decennium. Tegelijkertijd kijken we naar de toekomst: wat staat ons nog te doen in de strijd voor gelijke rechten van homoseksuelen? Ik ga in gesprek met Henk Krol, oprichter van de Gay Krant, Tony Tegala van AfricanGay en Marten van den Berge, die spreekt over de omgang met homoseksualiteit in Latijns-Amerika.

Europese dimensie gelijke behandeling

Zelf richt ik mij als PvdA-Europarlementariër op homorechten in de Europese Unie. Op dat punt gaat de EU behoorlijk vooruit. Na Nederland volgden België, Spanje, Zweden en Portugal als EU-landen waar het voor homoseksuele stellen mogelijk is om in het huwelijksbootje te stappen. Buiten de EU waren het onder meer Canada, Zuid-Afrika en Noorwegen die huwelijk openstelden voor homo’s. Zo zie je maar: een goed voorbeeld doet volgen.

Een andere belangrijke stap: de Europese Commissie diende op 17 maart jongstleden een voorstel in dat eigendomsregels vereenvoudigt voor echtparen en geregistreerd partners die verhuizen van de ene naar de andere EU-lidstaat.

Dit voorstel geldt zowel voor hetero-echtparen als voor echtparen van hetzelfde geslacht. Komt het erdoor in het Europees Parlement en de Raad, dan is het voor verhuizende homostellen makkelijker om alle eigendomsgerelateerde zaken in het nieuwe land in één keer te regelen. Dat bespaart hen al gauw € 2.000,- euro aan kosten voor gerechtelijke procedures. Dit voorstel kan een belangrijke stap vooruit zijn.

Ook op andere terreinen zet ik mij in voor gelijke behandeling van homoparen in de EU. Zo ben ik lid van de LBGT Intergroup, een informeel forum voor Europarlementariërs dat zich sterk maakt voor de rechten van lesbiennes, homoseksuelen, biseksuelen en transgenders. Verder houd ik in de gaten of Eurocommissaris Reding (Grondrechten) lidstaten genoeg aanspreekt op de naleving van het verbod op discriminatie uit het Europees handvest voor Grondrechten. Dit blijft mijn aandacht vragen, want de naleving schiet helaas nog te vaak tekort.

Tot slot ben ik namens de sociaaldemocratische fractie in het Europees Parlement woordvoerder op de antidiscriminatierichtlijn. Deze richtlijn, die nog niet is aangenomen door de Raad, beoogt alle vormen van discriminatie buiten de werkvloer (voor op het werk bestaat hiervoor al wetgeving) tegen te gaan. Invoering van de richtlijn zou een belangrijke bijdrage leveren aan het uitbreiden en bestendigen van de rechten van homo’s in de EU. Dat is hard nodig, want zolang er EU-landen zijn die gelijke rechten van homo’s niet erkennen, is er werk aan de winkel.