Wisting S02E01: geen frisse blik op genre

Foto credits: KRO-NCRV

Seriemoordenaar Tom Kerr (Odin Waage) mag voor even de gevangenis verlaten om rechercheur William Wisting (Sven Nordin) te laten zien waar hij vijf jaar geleden – diep in de Noorse wouden – een lijk heeft begraven. Wistings dochter Line (Thea Green Lundberg) filmt de hele exercitie: de journaliste ‘maakt een film over het kwaad’. Meteen merk je als kijker echter dat er iets niet klopt. Ondanks dat Wisting wordt vergezeld door een leger aan politieagenten ruik je – zoals Kerr ook omineus loopt te snuiven als een roofdier – dat hij gaat ontsnappen. Wanneer dat ook gebeurt dan ziet dat er best potsierlijk uit.

Hoe dan ook is dat niet de eerste keer in de film- en televisiegeschiedenis. Hannibal Lector (Anthony Hopkins in The Silence of the Lambs , 1991) wist ook altijd als een soort Houdini te verdwijnen. Je kan het de makers van Wisting in die zin maar moeilijk verwijten: met een seriemoordenaar achter de tralies heb je niet per se een beklijvend verhaal. Behalve dan als die seriemoordenaar Hannibal Lector heet en er buiten de gevangenismuren een andere seriemoordenaar actief is en Lector de rechercheurs van dienst kan helpen om dat monster op te sporen. Maar dat is in Wisting geenszins het geval.

Nog zo’n cliché: een attente agent heeft een zogeheten ‘tracker’ in de schoen van Kerr verstopt. Wanneer hij weet te vluchten, en door het ontploffen van een boobytrap een ravage achterlaat, dan heeft men dus nog een GPS-foefje achter de hand. Opnieuw denk je als kijker: zo dom zal Kerr niet zijn, daar zal hij vast iets op hebben gevonden. En opnieuw blijkt dat de bittere waarheid voor de ietwat dommige Wisting en zijn ietwat dommige crew. Bovenal: wordt Kerr door iemand uit het politiekorps geholpen? Want al die ‘thermal scans’ en nachtkijkers die er tijdens de zoektocht aan te pas komen leiden niet tot een bevredigend resultaat.

U raadt het misschien al: het tweede seizoen van Wisting – dat gebaseerd is op het boek The Inner Darkness (2020) van Jorn Lier Horst - is eerder een amalgaam van clichés over verbeeldingen van seriemoordenaars dan een frisse blik op het genre. Mooi gemaakt en spannend, dat wel. Maar fijnproevers zullen hun verwachtingen nodig moeten bijstellen.