The Terminal List S01: terminaal serieus

Voor Prime Video is het inmiddels een beproefde formule: na een persoonlijke tragedie zint een Amerikaanse romanheld met een obscuur militair verleden en een scherp randje op wraak. Zo wist Amazon na het wereldwijde succes van Tom Clancy’s Jack Ryan ook de rechten te bemachtigen van Without Remorse en voegde de streamingdienst onlangs nog Lee Childs Jack Reacher toe aan het aanbod. Met The Terminal List heeft Prime Video een nieuwe bestseller te pakken, ditmaal geschreven door voormalig Navy SEAL Jack Carr. 

Zijn vijfdelige boekenreeks staat zo bol van de gevechtsscènes en vaderlandsliefde dat de pagina’s praktisch aan elkaar kleven van bloed en whiskey. De perfecte ingrediënten om dit recept weer smaakvol te bereiden, zou je denken, maar deze serie mist een flinke dosis peper.

Het is alweer even geleden dat Chris Pratt bij het grote publiek bekend werd als de vertederend onnozele Andy Dwyer uit Parks and Recreation , maar zijn komische timing en innemende persoonlijkheid bleven zijn rollen kenmerken. Tot nu toe, tenminste. Carrs werk wordt geroemd om zijn levensechte actiescènes en operationele kennis, maar hij moet het niet hebben van zijn snedige dialogen.

Daar heeft seriebedenker David DiGilio ( Traveler, Strange Angel ) in zijn vertaling naar een scenario voor het kleine scherm niet aan willen tornen. En als het op nuance aankomt, hoef je zeker niet te rekenen op regisseur Antoine Fuqua ( The Equalizer, Olympus Has Fallen ). Fuqua, die eerder met Pratt werkte aan The Magnificent Seven , staat bekend om zijn stoere actiespektakels die zwaar op de hand zijn en, als het even kan, doordrenkt van Amerikaans patriottisme. Maar spitsvondig? Intrigerend? Dat niet.



Dat The Terminal List zichzelf uiterst serieus neemt, wordt al vanaf onze eerste kennismaking met SEAL Team Seven pijnlijk duidelijk. In een briefingruimte die barst van het testosteron doet commander James Reece (Pratt) zijn plan uit de doeken om een Syrische wapenexpert in de kraag te vatten. Te midden van platte grappen en borstgeklop besluit Reece zijn verhaal in dodelijke ernst met: “This motherfucker is ours. We are Alpha.” Maar het instemmende gemompel van zijn mannen gaat al snel over in geschreeuw wanneer de missie gruwelijk misgaat.

In plaats van zijn teamleden vliegt Reece met twaalf kisten naar huis alwaar hun handelen onmiddellijk onder een vergrootglas komt te liggen. Voor de Navy SEAL staat boven kijf wat er gebeurd is: zijn team is verraden. Het enige probleem? Zijn hoofd heeft een flinke tik gehad en zijn geheugen speelt hem parten. Maar als ook in zijn thuisland de doden zich op beginnen te stapelen, wordt hem duidelijk dat iemand wil dat hij stopt met graven. Maar daar heeft Reece zelf ook wel een appeltje mee te schillen.

Wat volgt is een hoop oppervlakkig onderzoekswerk doorspekt met actiescènes die Reece stoïcijns ondergaat. Bijgestaan door zijn goede vriend Ben (Taylor Kitsch) en journalist Katie (Constance Wu) voegt hij steeds meer namen toe aan zijn verdachtenlijstje – om die vervolgens op gewelddadige wijze weer af te strepen. Maar auteur Carr is nou niet bepaald de nieuwe John le Carré en de flinterdunne plot is weinig meer dan een excuus om eens flink op de vuist te gaan.

Waarom de makers niet gekozen hebben voor een filmformat is dan ook een raadsel. De acht afleveringen strekken zich oneindig lang uit, met een middenstuk dat de grenzen opzoekt tussen dodelijke ernst en dodelijk saai. De normaliter zo charismatische Pratt weet op die momenten de aandacht niet vast te houden. Gestript van zijn gebruikelijke bravoure fungeert de acteur vooral als uithangbord voor het Amerikaanse leger, met alle houterigheid die je daarbij mag verwachten. Zijn gezicht een uitdrukkingloos masker dat slechts enkele keren valt terwijl hij blaartrekkend serieus zijn vaderlandslievende oneliners oplepelt.

Voor wie van ouderwetse actie houdt, mag het de pret vast niet drukken. Toch kan zelfs de meest verstokte fan niet ontkennen dat een serie zoals The Terminal List echt niet meer van deze tijd is.