The Promised Land: droevige Deense diepgang

Mads Mikkelsen kan geen slechte films maken en doet dat hier wederom niet. Een droevig maar onderhoudend verhaal over een Deense agrarische doorzetter.

Tja, wat doen we, circa 1755, met dat verschrikkelijke en gigantische Jutland, een schiereiland dat aan Denemarken bungelt en bars en niet te ontginnen lijkt. Niet te ontginnen als in: er groeit niks anders dan nutteloze heide-plantjes, dus wat heb je aan die eindeloze vlaktes. Enter: kapitein Ludvig Kahlen. Gespeeld door Mikkelsen, die we eerder en zeer goed zagen acteren in Druk (dronkenschap heeft zijn voordelen, te zien op Netflix en HBO Max), Hannibal (voor veganisme is ook iets te zeggen) en het geweldige Riders of Justice (toeval bestaat wél, Prime Video).

Ludvig Kahlen is een huursoldaat die in het Duitse leger heeft gediend en een vergunning aan de Deense kroon heeft gevraagd om landbouw te plegen in Jutland. ‘Plegen’ is wel het juiste woord, want in Jutland 'landbouwen' is echt een daad; je bent gek als je dat dat doet want er groeit geen moer, behalve die weerbarstige heide-plantjes, waar niemand een mallemoer aan heeft. Zelf vogels en konijnen vinden er niks aan. Er is wel een gewas dat het goed doet op Jutland, maar daar heeft in Europa nog bijna niemand van gehoord in die tijd, behalve mensen als Ludvig Kahlen. Dat gewas heet ‘aardappel’ en in een tijd dat er nog serieuze hongersnoden waren in Europa was dat hoogst welkom. Maar onbekend maakt onbemind: Ludvig Kahlen wordt alom uitgelachen en tegengewerkt.

Wat hij mee heeft, is dat de koning van Denemarken een succes wil maken van Jutland en er dus privileges aan verbindt: wie Jutland economisch kan laten floreren, krijgt ruim baan. Floreren is een groot woord, maar Ludvig Kahlen lukt het toch om die aardappels te kweken, samen met een vrouw en een kindje die hij ontmoet en die zijn hart enigszins ontdooien. Het levert een ontroerende en soms heftige film op, waarin Mikkelsen op een innemende manier een onwankelbare, onverzettelijke, stuurse en onbenaderbare maar rechtschapen hork blijft.

Er zijn vele en enerverende conflicten met een iets te clichématige landeigenaar die ook een claim op de heide legt, maar Ludvig Kahlen overwint, op een gemankeerde maar moreel goede manier. Eind goed al goed, op de Jutlandse heide. Na afloop besef je dat je zojuist door een vrij moeizaam maar mooi verhaal bent gesleept. De Deense filmindustrie is pijnlijk veel mooier dan de onze (komt doordat ze zich tijdig aansloten bij de stomme Duitse film destijds, maar dat is een ander verhaal), en dat betaalt zich zeer uit in dit drama. Fijne film, en wat is die Mikkelsen toch goed.

The Promised Land, vanaf donderdag 7 maart 2024 in de Nederlandse bioscopen