Sorry for Your Loss S01E01-E04: rouw op zijn lelijkst en zijn kwetsbaarst

Misschien is het je ontgaan, maar Netflix, Amazon Prime en Videoland hebben er sinds kort in Nederland een concurrent bij: Facebook Watch (te vinden via de Facebook-app). Bijna even stilletjes is deze week hun nieuwste Facebook original serie in première gegaan: Sorry for Your Loss, een tiendelige dramaserie - met elke woensdag twee nieuwe afleveringen - over jonge weduwe en yoga-instructrice Leigh (Elizabeth Olsen, Scarlet Witch in Avengers), die worstelt met de recente dood van haar echtgenoot Matt (Mamoudou Athie). Maar weinig reuring zegt in dit geval niets over de kwaliteit.

Hoe help je iemand die niet geholpen wil worden? De goedbedoelde woorden van moeder Amy (Janet McTeer, eerder de moeder van Jessica Jones ) en zusje Jules (Kelly Marie Tran, Rose in Star Wars: The Last Jedi ) kan Leigh maar slecht verdragen. Iedere interactie met Danny (Jovan Adepo, The Leftovers , Denzel Washingtons zoon in Fences), de broer van Matt, eindigt in ruzie. Hij: ‘Jij kan altijd nog een nieuwe man nemen, ik nooit een nieuwe broer.’ ‘Dit is waarom ik je niet kan uitstaan', bijt ze terug.

Ook zien we flashbacks naar vroegere – en betere – tijden. Die terugblikken zijn eigenlijk het meest standaard onderdeel van de serie, waarin de flashback een-op-een staat met het moment in het nu. Maakt Leigh ruzie met Danny over Matts stripboek? Flashback naar het moment dat Leigh Matt met zijn stripboek complimenteert. Betreedt Leigh voor het eerst sinds de begrafenis het huis van haar en Matt? Flashback naar de eerste keer dat Matt en Leigh hun nieuwe huis bezoeken. De flashbacks zijn informatief, maar misschien was de serie zonder nog wel sterker geweest. We hoeven Matt niet in terugblikken te zien om de leegte te voelen die hij achterlaat. Terzijde één: als je ooit een prachtige film over rouw(verwerking) wil kijken, probeer dan je handen te leggen op Truly Madly Deeply van Anthony Minghella met Juliet Stevenson en Alan Rickman.

Wat allesbehalve standaard is, zijn de drie centrale vrouwelijke karakters. Showrunner Kit Steinkellner (ooit schrijfster voor Z: The Beginning of Everything ) realiseert zich dondersgoed dat Leigh niet de enige is die rouwt. De hele familiedynamiek is veranderd nu Matt – de ‘stabiele factor’ - er niet meer is. Ex-verslaafde Jules moet wennen aan het feit dat ze nu eens niet het probleemkind van de familie is, en Amy zit thuis plotseling opgescheept met twee volwassen dochters, die allebei minder aardig tegen haar doen dan Matt deed.

Dat laatste is ook een belangrijke ontwikkeling. Als vrouwelijk hoofdpersonage moest je tot voor kort toch vooral leuk en eigenzinnig zijn (denk Zooey Deschanel in New Girl ). Karaktereigenschappen als ‘depressief’ en ‘destructief’ passen niet zo goed in dat ideale plaatje. Recente series als Sharp Objects en Crazy Ex-Girlfriend en Betty Gilpins karakter in het tweede seizoen van GLOW laten zien dat er licht is aan het einde van deze tunnelvisie. Terzijde twee: een ander goed voorbeeld van een serie waarin de hoofdrolspeelster zich uiteindelijk niet in het hokje van leuke, lieve, aandoenlijke stuntelaar laat stoppen: Awkward (te zien bij Videoland).

Leigh is bot, afstandelijk en vaak ongenietbaar. Ze wimpelt iedere vorm van hulp en steun af. Wanneer Matts spulletjes moeten worden uitgezocht, doet dit haar moeder denken aan het moment dat hun vader het huis verliet. Leigh moet er niets van hebben. ‘Pa verhuisde naar een ander appartement, Matt naar een grafkist.’ Op de blijde boodschap dat een goede vriend gaat trouwen reageert ze met ‘maar dat slippertje van je verloofde dan?’. Leigh is boos, heel erg boos, en iedereen zal het weten. ‘Jij bent Jackie O., ik Courtney Love’, wimpelt ze de toenaderingspoging af van een weduwe die van haar rouwproces een elegant spektakelstuk heeft gemaakt.

Alle lof gaat daarbij naar Olsen in haar allereerste tv-rol. Zij maakt van Leighs afstandelijkheid iets kwetsbaars, waar je wel naar moet blijven kijken.