Kidding S01E01-2: Jim Carrey als rouwende poppenspeler

Poppenspeler Jeff Piccirillo (Jim Carrey) is bij het grote publiek bekend als de hoofdrolspeler uit Jeff Pickles’ Puppet Time – een soort Sesamstraat. ‘Hij heeft iedereen opgevoed’, aldus een fan. De vermaarde kindervriend – halflang haar, stropdas - wordt te gast bij de talkshow van Conan O’Brien door een uitzinnig publiek verwelkomd. In de openingsscène van de pilotaflevering zien we hem in het donker, achter de coulissen, in afwachting van het gesprek. We zien een man bij wie een tragedie is doorgedrongen tot diep in zijn vezels; een man van wie niettemin wordt verwacht dat hij zich te allen tijden voorbeeldig gedraagt.

Jeff Pickles is in rouw, zo blijkt later. Enige tijd geleden kwam zijn zoon – een van een tweeling - om het leven bij een auto-ongeluk. Sindsdien zit zijn relatie met zijn andere zoon Will (Cole Allen) in het slop, is zijn huwelijk met Jill (Judy Greer) geïmplodeerd en wil hij uiteindelijk zelfs het thema ‘de dood’ aan zijn jeugdige kijkers introduceren. Dat laatste ziet vaderlief en directeur van het familiebedrijf Sebastian (Frank Langella) uiteraard niet zitten. De Piccirillo’s hebben met hun poppen een groots imperium opgebouwd, en Jeff moet zijn werk niet gaan gebruiken als een vorm van rouwverwerking.

Jeffs zus Deirdre (Catherine Keener speelt Jeffs poppenspelende souffleur) krijgt eveneens te maken met de nodige malheur. Ze komt er dankzij haar dochter Maddy (Juliet Morris) achter dat haar echtgenoot Scott (Bernard White) op mannen valt – hij heeft een affaire met Maddy’s pianoleraar. Terwijl patriarch Sebasian pragmatisch handelt, kan je stellen dat zijn twee kinderen op een bijzonder deconstructieve manier hun levens tegemoet treden: Deirdre negeert simpelweg de geaardheid van haar man; Jeff denkt dat hij zijn vrouw – intussen al samen met een nieuwe liefde – terug kan winnen, en koopt als eerste stap het huis naast de familiewoning.

Als mensenlevens uit het lood staan door misère, dan worden soms de verkeerde beslissingen genomen, zoveel is duidelijk. In Jeffs geval is de rouw an sich de poppenspeler geworden, en hij de marionet. Carrey geeft in zijn tweede samenwerking met regisseur Michel Gondry, na Eternal Sunshine of the Spotless Mind (2004), met verve gestalte aan de irrationele goedzak. Markant is dat Gondry de komiek op een andere manier laat acteren, zonder zijn typische grote gestes, die zijn ingekapseld door Jeffs kleinburgerlijke voorkomen. Af en toe volgt er een fysieke uitschieter, maar de rol van Carrey is niet direct vergelijkbaar met zijn andere werk.

De levenspaden van Carrey en Jeff lopen trouwens enigszins synchroon, getuige een recent interview in de New York Times. De komiek heeft de laatste jaren veel klussen afgeslagen, en is duidelijk op zoek naar iets anders. Wellicht naar minder humoristische, diepzinnige rollen zoals Jeff: Carrey als een mistroostig, droefgeestig type. Het scenario van showrunner Dave Holstein, bekend als schrijver van Weeds, lijdt dan ook aan een soort chronische neerslachtigheid, en dat is op sommige momenten tamelijk beklemmend. Het ontbeert in Kidding aan ruimte voor grappensalvo’s. Ze zijn er wel, maar zwaar ondervertegenwoordigd.