For All Mankind S02E01: sterke seizoensopener

For All Mankind begon in november 2019 in zekere zin met een valse start: het duurde enkele afleveringen, enkele uren televisie, voordat alles klopte. We moeten blij zijn dat dit nog kan en mag in dit vluchtige en gefragmenteerde televisietijdperk. Dat acteurs elkaar nog mogen aftasten en showrunners de tijd krijgen om de juiste koers te vinden. Want het ruimtevaartdrama lijkt zichzelf te overtreffen in het tweede seizoen, waarin miljarden zonnedeeltjes in de vorm van een storm het leven in de atmosfeer voor enkele uren desastreus lijken te verstoren: de bewoners van de Jamestownbasis op de maan moeten snel dekking zoeken.

De aflevering begint evenwel in alle kalmte: de astronauten lopen zij aan zij langs een krater waarop ze gezamenlijk de sublieme zonsopkomst aanschouwen: de zon die ons warmte geeft, en die ons kan verwoesten. Bob Marley’s Everything’s Gonna Be Alright wordt afgespeeld. Iedereen zingt mee: ook Ellen Wilson (Jodie Balfour) die mee neuriet vanuit de controleruimte op de basis. Onder het gezelschap bevindt zich trouwens ook een nieuweling: niemand minder dan ‘onze’ Wubbo Ockels (Bjorn Alexander). De eerste Nederlander die in 1985 een vlucht door de ruimte maakte heeft het in de parallelle realiteit van For All Mankind eveneens ver geschopt – het is een mooi eerbetoon.

Het verhaal begint op 21 mei 1983. Met een speech van de Amerikaanse president Ronald Reagan, over hoezeer ruimtevaart de laatste hoop is voor de mensheid. Een montage toont hoe allerlei historische gebeurtenissen niet hebben plaatsgehad: de Sovjetstrijd in Afghanistan is nooit doorgezet; John Lennon heeft de aanslag op zijn leven overleefd. Hoewel de Koude Oorlog nog steeds in volle gang is. Want de aanstaande zonnestorm heeft tot gevolg dat de Sovjets de Amerikanen tijdelijk niet meer kunnen volgen met hun satellieten en vice versa, met de nodige paranoia tot gevolg. For All Mankind resoneert in dat opzicht op macro- en microniveau.

Geopolitieke aangelegenheden worden vakkundig afgewisseld met relationeel drama. Oud-astronaut Tracy (Sarah Jones) verkondigt op nationale televisie, in de show van Johnny Carson, dat ze onverwachts is getrouwd in Las Vegas, tot grote verrassing van haar ex Gordo (Michael Dorman). Gordo is nog steeds getraumatiseerd door zijn leven in het luchtledige en de beproevingen die hij heeft doorstaan: op een bijeenkomst van een Rotaryclub wordt hij uitgenodigd om zijn zogenaamde heldhaftigheden te delen met het publiek, maar komt hij in zijn beschonken toestand niet verder dan enkele halfslachtige anekdotes en een gevatte oneliner.

De cowboy van het eerste seizoen , Edward (Joel Kinnaman) is na een glorieuze carrière als astronaut benoemd tot admiraal. Hij houdt met een team toezicht op de NASA-activiteiten en moet tevens voortdurend delibereren met de Amerikaanse legertak. Net als in het eerste seizoen wil het Pentagon, het bastion van defensie, zich graag mengen in al die ruimtevaarttechnologie die wordt ontwikkeld – kunnen er ook wapens toegevoegd worden aan de nieuwe spaceshuttle? Het is een mooi toonbeeld voor hoe voortschrijdende inzichten in de wetenschap kunnen worden misbruikt voor prozaïsch wapengekletter: hoe het rationele voortdurend in gevecht is met het irrationele.

Edward gaat intussen zelf maar moeilijk om met verandering, zoals ‘een ouwe zeur’ betaamt. Of het nu gaat om de introductie van elektrische auto’s – die hij maar feminien vindt – of de introductie van vers geraspte parmezaan op zijn spaghetti – hij geeft de voorkeur aan fabriekskaas. Het blijft indrukwekkend hoe de scenaristen groot en klein voortdurend met elkaar weten te verbinden. Soms heeft een drama tijd nodig en For All Mankind bewijst dat het gunnen van tijd (en geld) soms leidt tot succes.