Euphoria: F*ck Anyone Who’s Not a Sea Blob: televisie in optima forma

De iris is de reflectie van de ziel, en in het oog van Jules (Hunter Schafer) zien we in de sublieme openingsscène van F*ck Anyone Who’s Not a Sea Blob – begeleid door het esoterische Liability van Lorde – alles wat ze heeft meegemaakt in het afgelopen seizoen. Waar het diepzinnige Trouble Don't Last Always liet zien hoe het vergaat met Rue (Zendaya,) is het nu de beurt aan haar lover die in deze door Schafer en showrunner Sam Levinson geschreven aflevering plaatsneemt op een stoel in de behandelruimte van haar therapeut. Daar overweegt trans vrouw Jules om haar hormoontherapie tijdelijk stop te zetten.

Misschien wel omdat ze haar idee van vrouw-zijn teveel heeft gebaseerd op wat mannen denken en willen. Hoewel ze niet langer geïnteresseerd is in de man; mannen zijn saai. Ze wil 'de vrouwelijkheid overwinnen' en bedwingen; ze wil net zo ‘feminine as fuck’ zijn als de oceaan. Het zijn prachtig geschreven bespiegelingen, intiem en messcherp, overtuigend gebracht door Schafer, die net als in het reguliere seizoen met verve de wederhelft van Rue, en van het drama, vormt. Als je de twee afleveringen achter elkaar ziet valt opnieuw op hoe evident Rue en Jules als een yin en yang zijn.

Boven alles is F*ck Anyone Who’s Not a Sea Blob een gedurfd televisie-experiment, waarin unheimische koorzang, dialectische montage en ijzersterke beelden de tumultueuze relatie tussen Jules en Rue nog eens blootleggen. Koortsdromen worden afgewisseld door nachtmerries, zwoele scènes slaan ineens om. Dit is televisie in optima forma, zoals je het zelden, of misschien nimmer, ziet. Want F*ck Anyone Who’s Not a Sea Blob herinnert de kijker er voortdurend aan dat het is gemaakt bij HBO, waar nog volop wordt geëxperimenteerd met vorm en inhoud; waar het maken van televisie wordt bezongen en beschouwd als een kunstvorm.