Dune: Part Two: fenomenaal vervolg

We moesten er een paar jaar op wachten, maar het vervolg op Dune arriveert eindelijk in de bioscoop. Grootser, meeslepender, langer en ook - tussen de actie door - vaak prettig verstild. Alleen wéér geen einde: deel drie is nu gelukkig onvermijdelijk.

Het eerste deel is wel volstrekt onmisbaar voor het kunnen volgen van dit tweede deel, maar iedere scifi-fan zal die eerste film inmiddels wel hebben gezien en anders biedt HBO Max uitkomst. Dune: Part Two begint een paar uur na het einde van deel één, als Paul Atreides (een inmiddels zeer zelfverzekerd acterende Timothée Chalamet) en zijn moeder Lady Jessica Atreides (Rebecca Ferguson op haar allerbest, zij is de eigenlijke ster van de film en haar karakter maakt een grote en nogal verontrustende ontwikkeling door) nog steeds over de zandvlaktes van de snoeihete, water-arme woestijnplaneet Dune lopen. Daar wordt door de inheemse Fremen weer een strijd gevoerd met diverse buitenaardse overheersers die uit zijn op specie, een zeer waardevolle stof die ruimtevaart mogelijk maakt én waar je ook nog visionaire hallucinaties van krijgt.

Die eerste scènes, waarin Paul en zijn moeder worden overvallen door de Harkonnens, een koningshuis dat net het hof van de Atreides goeddeels heeft uitgemoord, zijn voorspellend voor de rest van de film. Visueel totaal overdonderend, door de majestueuze woestijn-leegte waarin alles zich afspeelt en doordat regisseur Denis Villeneuve (Blade Runner 2049) zijn verhaal langzaam durft te vertellen en te tonen. De grandeur van wat je te zien krijgt is ongelofelijk, juist ook doordat Villeneuve rust durft toe te laten, met veel bedachtzame close-ups van zijn hoofdrolspelers en raar kalme maar erg destructieve actiescènes. Het geweld in Dune: Part Two heeft iets onafwendbaars en het noodlot hoeft zich niet te haasten: de subtiele guerrilla-oorlog die de Fremen onder leiding van Paul en Jessica op touw zetten, drijft de Harkonnens tot wanhoop.

Het leiden van de Fremen door buitenstaander Paul is een ander boeiend aspect van deze film: hij wordt door de helft van de Fremen, die op het zuidelijk halfrond van Dune leven, als een messias gezien - een beeld dat door de slinkse Jessica gaandeweg krachtig wordt aangemoedigd - en door de meer sceptische noordelijke Fremen als vooral een effectieve generaal. Villeneuve roert flink wat religie-kritiek door het script heen. Uiteindelijk leidt Paul de Fremen naar een betere positie in de strijd (een tikje white savior is het wel allemaal) en zijn we vooral alweer erg benieuwd naar het vervolg, dat net zo lang (twee uur en drie kwartier) mag duren van ons. Dune: Part Two is nog meer dan het eerste deel vooral een ervaring om te ondergaan, en het epische/mythische verhaal kan je naar eigen believen serieus nemen of erom glimlachen. Superieur entertainment van een nieuwe soort; Villeneuve is de voorlopige koning van bedachtzame blockbuster sciencefiction.

Dune: Part Two, vanaf donderdag 29 februari 2024 te zien in de bioscoop