Column: reikhalzend uitkijken naar boekverfilmingen

Nieuwe televisieseries van Park Chan-wook en Michael Mann zijn gebaseerd op intrigerende boeken. 

Soms krijg ik na het lezen van een boek een onbestemd, euforisch gevoel. Dan denk ik: deze titel zou wel verfilmd mogen worden. Ik ben echter niet per definitie iemand die boekverfilmingen toejuicht. Ik vind originele ideeën voor media als film en televisie ook belangrijk. Hoe dan ook leunt een groot deel van de film- en televisiegeschiedenis op boekverfilmingen: zie, om maar even twee voorbeelden te noemen, David Simons The Plot Against America (2020, gebaseerd op gelijknamig boek van Philip Roth) en The Age of Innocence (1993, een verfilming van het boek van Edith Wharton) van Martin Scorsese.

Een half jaar geleden las ik The Sympathizer, de debuutroman van Viet Thanh Nguyen uit 2015. Boeiende materie: het boek draait om een Noord-Vietnamese man die tijdens de Vietnamoorlog het Zuid-Vietnamese leger weet te infiltreren. Later vlucht hij, terwijl hij veinst een sympathisant te zijn van de Amerikaanse zaak, naar de Verenigde Staten. Daar komt hij in de jaren 70 terecht in Los Angeles. Op een dag wordt hij als set-adviseur ingehuurd door een Amerikaanse filmmaker die in de Filipijnen een Vietnamfilm à la Platoon (1986) wil maken. Het boek is in die zin een film in een boek.

Toen ik het las dacht ik al: dit moet een tv-serie of film worden. Welnu, de Zuid-Koreaan Park Chan-wook (Oldboy, 2003) heeft The Sympathizer verfilmd (er is nog geen releasedatum bekend). Goede zaak: hij weet vast wel raad met Nguyens intrigerende werk. Ik kijk er, kortom, naar uit. Vorig jaar las ik een ander boek over Vietnam, Hue 1968: A Turning Point of the American War in Vietnam van Mark Bowden. Dit boek draait om de grote veldslag in Hué in 1968. Niemand minder dan Michael Mann (Tokyo Vice) is voornemens om hier een televisieserie van te maken. Ik ben razend benieuwd, hoewel dit project momenteel op pauze lijkt te staan.

Ik ben ook niet iemand die stelt dat het boek per se beter was. Ik zie een boek en een boekverfilming als twee complementaire zaken. Een boekverfilming is simpelweg een visualisatie van een boek, bedacht door een of meerdere makers. Nog zo’n verfilming waar ik reikhalzend naar uitkijk: Just Kids, gebaseerd op het gelijknamige boek van artiest Patti Smith. Smith omschrijft in dat boek hoe ze in de jaren 60 in New York verliefd wordt op kunstenaar Robert Mapplethorpe, en hoe muzikanten (waaronder Bob Dylan) zich over haar ontfermen. Dit wordt naar verluidt een miniserie die in de Verenigde Staten bij de kabelzender Showtime zal worden uitgezonden.

En ik heb het boek dus al gelezen. Ik kan me er dus al iets bij voorstellen. Dat helpt soms ook bij het schrijven van een recensie. Je kan zien, in het proces van dramatisering, wat makers in de beelden hebben geïntegreerd, wat ze hebben laten liggen en wat ze hebben toegevoegd. Zo gebruikte Simon in The Plot Against America details uit zijn eigen familie – een verfrissende zet. Hoewel dat soms wel ruzies oplevert: zo vond Stephen King de door Stanley Kubrick gemaakte verfilming van zijn roman The Shining (1980) een broddelwerk.

Ik zag deze film onlangs opnieuw en concludeerde anders: The Shining is meesterlijk. Maar: ik heb het boek dan ook nog nooit gelezen.

Omar Larabi en Bregtje Schudel schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films.