Column: queerfilm of supertoffe thriller?

Moeten we blijven benadrukken dat een queerfilm een queerfilm is?

Ik zag afgelopen week in de bioscoop Love Lies Bleeding, een wraakthriller met Kristen Stewart en Katy M. O’Brian die vaak is omschreven als ‘queerfilm’. Dat predicaat is begrijpelijk: de film draait om de relatie tussen een vrouwelijke bodybuilder (O’Brian) en de manager van een sportschool (Stewart). Regisseur Rose Glass speelt overduidelijk met stereotypen die er bestaan over lesbische vrouwen. Ze zet het personage van O’Brian neer als een soort John Rambo, maar dan met gevoelens én diepgang. Maar aan het einde van de dag is Love Lies Bleeding, dat op een gegeven moment een bloederige wending neemt, een onvervalste genrefilm.

Toch benadrukken media en marketingpartijen dat de film bovenal een queerfilm is. Ik vind dat een gemiste kans. Vorig jaar sprak ik een filmmaker die het buitengewoon vervelend vond dat zijn film (met een LHBTQIA+-personage) vrijwel uitsluitend neergezet werd als ‘homofilm’. Hij legde uit dat sommige bioscoopbezoekers zijn film vanwege zulke omschrijvingen links lieten liggen. Niet per se omdat ze homofoob zijn, maar onder meer omdat het predicaat ‘homofilm’ gepaard gaat met bepaalde verwachtingen. Daar zit kennelijk niet iedereen op te wachten. Dat schrikt kennelijk af. Een duivels dilemma: hoe moet je zo’n film dan omschrijven?

Ik probeer in recensies, zie bijvoorbeeld mijn stukken over de Canadese dramaserie Sort Of, een LHBTQIA+-personage te omschrijven zoals elk ander personage. Maar als ik die stukken nu teruglees, valt me op dat ik het feit dat de hoofdrol wordt gespeeld door een genderfluïde acteur (Bilal Baig is tevens showrunner) steevast benadruk. Ergens ook logisch: zoveel televisieseries met queerpersonages zijn er niet. Dus als je er een tegenkomt, dan is het waardevol om dat te vermelden. Het is niettemin spijtig dat een deel van het kijkerspubliek dan afhaakt – bij de vertoning van Love Lies Bleeding waren bijvoorbeeld bijna alleen maar vrouwen aanwezig.

Dat doet me denken aan een onderzoek dat ik jaren geleden las, over de wijze waarop mensen films en televisieseries kijken. Vrouwen zijn geïnteresseerd in mannen én vrouwen, en hebben een open blik; mannen zijn vooral geïnteresseerd in wat andere mannen doen. Kortom: zodra je iets omschrijft als ‘queer’ zijn er mannen die direct het hazenpad kiezen. Ergens ook begrijpelijk en inherent aan de mens: we willen soms vooral meer van hetzelfde. Maar ook een voorbeeld van struisvogelgedrag: de wereld is meer divers dan blijkt in de Rambo-films. En het is juist mooi als films en televisieseries die gedachte weerspiegelen.

Toch blijven we in patronen denken. Ik was vorig jaar, toen ik met m’n vrouw naar Barbie ging, een van de weinige mannen in de zo goed als uitverkochte zaal. Een collega vond het ooit raar dat ik als cis heteroman een fan was van Girls – dat is toch helemaal niets voor jou? Ik begrijp dat soort meningen nooit. Als fervent film- en televisiekijker ben je toch nieuwsgierig naar de wereld? Dan wil je toch niet telkens je eigen wereldbeeld bevestigd zien worden? Love Lies Bleeding biedt mij een queerperspectief en een vrouwenperspectief. Een andere blik op het leven.

Eigenlijk wil ik dat niet benadrukken. Omdat ik wil voorkomen dat mensen afhaken. Ik wil dat iedereen de film ziet.

Omar Larabi en Bregtje Schudel schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films.