Column: Netflix en de vage Franse film

Niet alles hoeft natuurlijk alleen maar nieuw, nieuw, nieuw! Zo voegde Netflix afgelopen week een kleine driehonderd oude vage films toe.

Bij Canal+ denk ik steevast aan mijn oma, die destijds (begin jaren 90) speciaal voor de kleinkinderen een abonnement had aangeschaft. Bij haar is, tijdens mijn vele vrije middagen na school, een belangrijke basis voor mijn filmliefde gelegd. Via Canal+ kwam ik in aanraking met een eclectische filmselectie bestaande uit titels als Cool World (half animatie/half live-action à la Who Framed Roger Rabbit met Kim Basinger als nymfomane cartoon die graag wil seksen met een echt mens en Brad Pitt als de agent die haar moet stoppen), Hollywood-flop Hudson Hawk met Bruce Willis, de licht traumatiserende animatiefilm Alle Honden Gaan Naar de Hemel, bodyswap-komedie Switch (over een man die terugkeert uit de dood in het lichaam van Ellen Barkin) en – bijna – The Excorcist III (mijn oma had hem voor mij en een vriendinnetje voor een slaappartijtje opgenomen op band, die vervolgens door haar moeder rücksichtslos werd geconfisqueerd – zij vond het geen geschikt kijkvoer voor onze tere, nog niet tienjarige, zieltjes).

Dus werd ik afgelopen week toch plots overspoeld door warme gevoelens nadat Netflix in bulk 285 titels – waarvan de meeste van Studio Canal – aan het assortiment had toegevoegd.   

De nieuwe aanwinsten vormen een curieus maar fascinerend allegaartje. Zo zijn er een handvol obscure vintage Engelse titels, zoals Went the Day Well? (1942), naar een verhaal van Graham Greene, over een Engels dorp dat in opstand komt tegen een groep nazi's die daar proberen te infiltreren; jaren-zestig-monsterfilm Konga (huischimpansee verandert in reuzengorilla) en de scifi-film Devil Girl from Mars (marsvrouw zoekt aardse mannen voor voortplanting) uit 1954.

Maar de selectie bestaat vooral uit heel veel vage Franse films. Zoals Un amour de sorcière (1997), waarin heks Vanessa Paradis (haar moeder wordt gespeeld door Jeanne Moreau) valt voor een Amerikaans computergenie (een Frans nagesynchroniseerde Gil Bellows, Billy uit Ally McBeal), maar ook Terminus (1987) met Jürgen Prochnow (Das Boot) en een Frans sprekende Karen Allen (Raiders of the Lost Ark), het Europese antwoord op Mad Max met een vleugje Knight Rider (het dashboard van de auto van Karen Allen heeft een mond…).

En dan zijn er nog erotische dijenkletsers zoals Les branchés à Saint-Tropez (1983) (Nederlandse titel: De versierders van St. Tropez), met zelfs een rol voor Annemieke Verdoorn (Medisch Centrum West).

Niet alles is even bagger. Zo is de romantische komedie Romuald et Juliette met Daniel Auteuil (Caché) een stuk beter en genuanceerder dan de Engelse titel (Mama, There’s a Man in Your Bed) doet vermoeden en is de zwart-witfilm Le corbeau (1971) van Henri-Georges Clouzot (Les diaboliques) een meer dan degelijke thriller. Voor liefhebbers van de film Saltburn (te zien bij Amazon Prime) is Sitcom, het speelfilmdebuut van François Ozon (8 Femmes), zeker een kijkpoging waard.

Speel je liever op safe, dan kan je natuurlijk ook nog altijd de – niet Studio Canal-film – Gran Turismo (2023) met David Harbour en Orlando Bloom kijken, die ook sinds vorige week bij Netflix is te zien. Maar ik weet wel waar mijn keuze op valt.

Bregtje Schudel en Omar Larabi schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films.